سام ستارزاده
روزنامه‌نگار ورزشی
در چند فصل گذشته، فوتبال باشگاهی ما شاهد مربیان بسیاری بوده که هر یک توانسته‌اند به شیوه‌ خاص خود مجموعه تحت نظارت خود را روی محور نظم و اتحاد تحت سلطه و فرمان خود نگاه ‌دارند. وینفرد شفر و گابریل کالدرون میان خودش و اعضای تیمش رابطه صمیمانه برقرار می‌ساختند؛ برانکو ایوانکوویچ نظم قوانین و تمرینات سختگیرانه و عدم مماشات در برخوردهای انضباطی را در پیش گرفت؛ و آندره‌آ استراماچونی جدیت و هدفمندی مثال‌زدنی را بر اردوی آبی‌ها حاکم ساخت.
مقایسه اتمسفر کنونی تیم‌ملی نه‌تنها با تیمی که کارلوس کی‌روش ساخته‌بود، بلکه حتی با استقلال‌ها و پرسپولیس‌های لیگ‌های هفدهم تا نوزدهم به‌خوبی نشان می‌دهد که بعد کاریزماتیک شخصیتی دراگان اسکوچیچ در قیاس با بسیاری از همتایان خارجی موفق خود در فوتبال ایران، از تسلط و کنترل بر بازیکنان برجسته کشورمان عاجز است. اسکوچیچ در مصاحبه‌ای اشاره‌داشته که ملی‌پوشان با دراگون درونش به‌خوبی آشنا هستند؛ اما حقیقت اردوی تیم‌ملی به‌وضوح ناقض این ادعا است. حقیقت تیم‌ملی جنگ بیانیه علنی بازیکنان آن در اینستاگرام و بر سر خود اسکوچیچ است. این حقیقت تیره را دورهمی‌ها و شب‌زنده‌داری‌های ملی‌پوشان به‌صرف بازی مافیا، روشن ساخته‌اند. نتیجه نفس‌های آتشین اژدهای نامرئی اسکوچیچ، این بود که سردار آزمون از تمرین پیش از بازی با لبنان خودداری می‌کرد، کریم باقری حضور در کنسرت رضا صادقی در دبی را به انجام وظیفه در اردوی تیم‌ملی ترجیح می‌داد، مهدی طارمی با خیالی آسوده در فضای مجازی علیه خود اسکوچیچ توئیت می‌کرد و اتوبوس تیم‌ملی نیز نام هوس به خود گرفته‌بود.
می‌دانیم تیم‌ملی محکوم به گزینه‌ای بهتر از ادامه‌دادن با کوچ اسکوچیچ نیست. جانشین‌های احتمالی اسکوچیچ حلال مشکلات کنونی تیم نمی‌توانند باشند؛ و گزینه‌های خارجی را نیز فدراسیون عاجز است به ایران بیاورد. برای برون‌رفت از بحران آشتفگی تیم‌ملی، بهترین پرسشی که می‌توان مطرح‌ساخت این است: «چرا اسکوچیچ به‌دنبال تقویت کادر فنی خود با دستیاری که بتواند دلسوزانه و مدبرانه آرامش را به اردوی تیم‌ملی تزریق‌کند، نمی‌گردد؟» فردی نه از جنس کریم باقری تیم‌ملی، بلکه از جنس کریم باقری پرسپولیس، می‌تواند بهترین مرهم در دسترس تیم‌ملی در شرایط کنونی باشد.

آریا مجد
روزنامه نگار
«اژدهای درون» تازه‌ترین آپشن اسکوچیچ است که می‌خواهد به هر طریقی فرصت نشستن روی نیمکت تیم ملی در جام جهانی را حفظ کند. او این عبارت ماندگار را وقتی به زبان آورد که مجری اقتدار و توان او در حفظ نظم اردوی تیم ملی را زیر سؤال برده بود. با این حال عملکرد دو سال اخیر دراگان به ما یادآوری می‌کند که از چنین اژدهایی خبری نیست و اگر هم باشد، مدت‌هاست که خشمش را بروز نداده و گوشه‌گیری اختیار کرده است.
اسکوچیچ از نگاه مدیران فدراسیون و البته بازیکنان تیم ملی یک انتخاب موقت بود که در شرایط ویژه بعد از جدایی ویلموتس و بحران مالی غیرمنتظره فدراسیون روی نیمکت تیم ملی نشست. اسکوچیچ فوتبال ایران را می‌شناخت، توقع مالی بالایی نداشت و برای همین انتخابش برای ادامه مرحله مقدماتی هزینه‌ساز نبود. او در بحرین نتایج خوبی گرفت و بعد از آن هم توانست مرحله پایانی مقدماتی جام جهانی را با موفقیت پشت سر بگذارد، با این حال رفتار و تصمیماتش نتوانست خیال مدیران ورزش و فوتبال و همچنین بخش زیادی از هواداران را راحت کند. شاید اگر اسکوچیچ اژدهای درونی داشت، در این دو سال می‌توانست افکار عمومی و مهم‌تر از آن شاگردانش را که از نزدیک با او همکاری می‌کنند متقاعد کند که می‌توان روی او برای روزهای سخت هم حساب کرد و سکان تیم ملی را با خیال راحت به او سپرد، ولی در تیم ملی از نظم مثال‌زدنی دوران کی‌روش خبری نیست و جای آن را یک هرج و مرج گرفته است.
وقتی جام جهانی گروه‌بندی شد و امریکا و انگلیس با تیم ملی همگروه شدند، این سؤال بوجود آمد که آیا اسکوچیچ می‌تواند این چالش سخت را با موفقیت پشت سر بگذارد و ایستادن پای این گزینه موقت تصمیم عاقلانه‌ای است؟ همان روزها ورزش و فوتبال ایران به این جمع‌بندی رسید که اسکوچیچ دیگر نمی‌تواند چیزی به تیم ملی اضافه کند و ادامه همکاری با مربی کروات منفعتی برای فوتبال ایران ندارد. جام جهانی با بازی‌های مرحله مقدماتی در بحرین متفاوت است و خلاقیت و کیفیت طارمی، آزمون و جهانبخش برای شکست رقیبان کافی نخواهد بود.
مصاحبه‌ها و رفتار اسکوچیچ در این مدت هم کمک نکرده که نظرات عموم درباره‌اش تغییر کند. تلاش برای ماندن به هر قیمت، متهم کردن بازیکنان یا سرپرست تیم و توجیهات عجیب درباره حذف صبحانه نشانه فردی است که می‌خواهد به هر ریسمانی برای رسیدن به جام جهانی چنگ بزند و این خودخواهی می‌تواند تیم ملی را به سمت نابودی بکشاند.
اسکوچیچ را به عنوان یک مربی و معلم دلسوز شناخته بودیم که می‌تواند در یک تیم باشگاهی اثرات خوبی به جا بگذارد، ولی اتوریته و مهم‌تر از آن دانش فنی برای میدان بزرگی مثل جام جهانی را ندارد، حتی اگر خودش اصرار داشته باشد که یک اژدهای درون دارد.

 

آیسان سعیدی
روزنامه‌نگار ورزشی
همیشه همین‌طور بوده. اینکه ما برای رعایت نظم و چهارچوب‌ها نیاز به یک آقابالاسر و یک چوب تأدیب داریم. یعنی ژن و فرهنگ ایرانی کمتر به قوانین احترام می‌گذارد و برای رعایت آن نیاز به برخوردهای سفت و سخت و چکشی است. این ایراد و معضل ماست و از همین رو نباید آن را گردن دیگری بیندازیم. دراگان اسکوچیچ سرمربی تیم ملی از آن دست مربیانی است که با خشونت و رفتارهای چکشی و سلبی بیگانه است و بیشتر ترجیح می‌دهد که در چهارچوب یک قاعده روتین و یک نظام درونی در چهارچوب شرح وظایف خود کارش را انجام بدهد. اسکوچیچ اعتقاد دارد چک کردن ورود و خروج بازیکنان، گذران اوقات فراغت در اردو و تایم خواب وظیفه او نیست و باید در درجه اول یک بازیکن حرفه‌ای به این قواعد پایبند باشد و در درجه دوم سرپرست تیم این موارد را چک کند اما بحث با اسکوچیچ درست از همین نقطه آغاز می‌شود؛ اینکه او در سرزمینی زندگی می‌کند که هیچ کدام از قوانین و قواعد حرفه‌ای و بدیهی رعایت نمی‌شود؛ حتی در رانندگی! اینکه او پذیرفته با یک سرپرست تحمیلی کار کند پس این کوتاه آمدن در قبال دایره اختیاراتش، یک گام به عقب بلند است و همه مسئولیت این انتخاب و تبعات بعد از آن متوجه اوست. اسکوچیچ در تیم ملی باید در ابتدا ناظم باشد، ناظمی که البته خود در ابتدایی‌ترین امور نظم مدیریتی و سازمان یافته ندارد!
 

هومن جعفری
روزنامه‌نگار ورزشی
اسکوچیچ با اشاره به ناراحتی و دلخوری‌اش از حواشی شکل گرفته در روزهای اخیر گفت: «یکی از دلایلی که نسبت به گذشته خوشحال نیستم، همه شایعاتی است که می‌شنوم.
همه عمرم را در فوتبال گذرانده‌ام و عاشق فوتبال هستم. سعی می‌کنم روحیه مثبت و لبخندم را همیشه حفظ کنم. خیلی از گروه‌ها بودند که به‌خاطر منافع خود می‌خواستند ما را زمین بزنند ولی من هم یک اژدهای درون دارم که شاید خیلی دیده نشده ولی درون تیم خیلی‌ها با آن سر و کار داشته‌اند!»
اقتدار در کارهای تیمی مهم‌ترین واژه‌ای است که می‌تواند به تعیین سرنوشت آن تیم کمک کند. شاید بقیه واژه‌ها مسیر را مشخص کنند اما اقتدار، همان اراده‌ای است که در نهایت می‌تواند یک گروه کماندو را از میان دریایی طوفانی، ساحلی پر از گل و سنگ و مسیری پر از سنگلاخ به مقصد برساند.
اقتدار یک واژه دوطرفه است. بخشی از اقتدار در درون شماست و بخشی دیگر را از بیرون دریافت می‌کنید. آنچه از درون شما بیاید، نیروی اراده شماست برای رسیدن از نقطه الف به ب و حذف کردن هر مانع یا همسفر شکاکی که بین این دو نقطه ایستاده.
بخش دیگر اقتدار از بیرون می‌آید. از رئیس یا تشکیلاتی که شما را برگزیده. از همسفرانی که داری. از افسرانی که انتخاب کرده‌ای تا رابط تو با زیردستانت باشند. از زیردستانی که باید جان و نام و شهرت و انرژی خود را در دستان تو بگذارند.
در نهایت احترام به دراگان یا همان اژدهای خودمان، شما این اقتدار را نه از خودت ‌داری نه از بیرون. نه مربی بزرگی بودی که بگوییم مثل کی‌روش قبلاً این مسیر را رفته‌ای و نه کسی پیشتیبان
شماست.
 شما بزرگترین بی‌اقتدار تاریخ مربیگری ایران می‌شوی برادر من! اژدهایت را هم بده گربه محل بخورد.

ایمان شیرازی
روزنامه‌نگار ورزشی
«یک اژدهای درون دارم» دراگان اسکوچیچ با این جمله می‌خواهد کاریزمای خود را به به رخ بکشد.
اما بحث اینجاست که این اژدهای درون چه زمانی قرار است خودش را به بازیکنان و تیم ملی نشان بدهد؟ اگر خبری از اژدهای درون است چرا تا به امروز از کنترل رختکن عاجز مانده و حتی برای شب بیداری‌ها و مافیا بازی کردن بازیکنانش نسخه‌ای نداشته؟ این اژدها پس چرا دوباره دست به دامان کریم باقری شده؟
دراگان خودش بخوبی می‌داند که بازگشت باقری فقط و فقط برای آرام کردن ستاره‌های سرکش تیم ملی است و تنها شخصیتی مانند باقری می‌تواند این بی‌نظمی‌ها را از بین ببرد و کنترل کند.
صحبت از اژدهای درون بیشتر تلاش بیهوده برای اثبات خود به هواداران تیم ملی که از ماندن او در تعجب هستند، به نظر می‌رسد.
اسکوچیچ که دو هفته عجیب و غریب را پشت سر گذاشت و پس از پیدا نشدن جایگزین در سمتش ابقا شد، حالا باید با رختکنی پر از تشویش و دودستگی پا به قطر بگذارد.
بازیکنانی که وقتی هر روز صبح چشمانشان را در اردوی تیم ملی باز می‌کنند، سرمربی نمی‌تواند تشخیص دهد آنها مافیای رختکن هستند یا شهر بازی! چاره کجاست؟ بازگشت باقری به‌عنوان کلانتر تیم یا سپردن تیم به دست خدا و فقط رد شدن از جام جهانی برای ایران، این کابوس شب!

 

یونس علیزاده
روزنامه‌نگار ورزشی
مرد حسابی، تیم ملی رسماً به سه قسمت مساوی تقسیم شده، حالا صحبت از اقتدار و اژدها می‌کنی؟ چرا دوست داری مردم را آزار بدهی و از خودت چهره‌ای بسازی که با کاراکتر فعلی‌ات، فاصله چند هزار کیلومتری دارد؟ بگذارید این بار رک و روراست با سرمربی تیم ملی کشورمان صحبت کنیم. این تیم، متعلق به همه ایرانی‌هاست با سهم مساوی. همه می‌توانند نظرشان را بگویند و یا ایرادات را فریاد بزنند. کسی هم قرار نیست نقش دانای کل را بازی کند اما واقعیت عریان است. دراگان اسکوچیچ انگار ما را گیر آورده و نمی‌داند که ما اهالی فوتبال مطالعه داریم. می‌بینیم، می‌شنویم و می‌خوانیم. فکر می‌کند چون از کرواسی آمده و خارجی است، می‌تواند سر این ملت شیره بمالد! آقایی که درونت اژدها داری، حتی نمی‌توانی 5 نفر از بزرگان تیم را کنترل کنی! این اژدها چه زمانی کاربرد دارد؟ احتمالاً بازیکنان تیم ملی اژدهای درونت را دیده‌اند و آنطور در فضای مجازی به اقتدارت حمله کردند؛ آنطور استوری گذاشتند و مستقیماً گفتند اصلاً دوست ندارند از تو و ادامه حضورت در تیم ملی حمایت کنند. کمی یواش‌تر آقای اژدها! بگذار تیم ملی کمی نفس بکشد. همه از تو می‌ترسند و ممکن است از ترس‌شان، کار دست فوتبال ایران بدهند. فوتبال دنیا اژدهایی شبیه به شما ندیده آقای اسکوچیچ. خواهش می‌کنیم کمی یواش‌تر.

آدم‌هایی مثل دراگان اسکوچیچ را می‌توان دوست داشت؛ مربیانی ساده، ارزان‌قیمت با کارنامه‌ای جذاب. بدون تعارف باید قبول کنیم اسکوچیچ روی نیمکت تیم ملی بود که ما به جام جهانی رفتیم. یک صعود آسان و بدون دردسر. او بود که تیم جهنمی و پر از مشکلات ریز و درشت را از ویلموتس تحویل گرفت و با بهترین شرایط ممکن به قطر 2022 رساند. اصلاً هم جالب نیست با اسکوچیچ به جنگ برویم آن هم در شرایطی که او توسط هیأت رئیسه فدراسیون، دوباره به نیمکت برگشت. دوست داشتن اسکوچیچ اما یک پروژه است. بخشی از آن در دست ما است و بخش بزرگی در دست خودش؛ او باید هوای برند «اسکوچیچ» را حفظ کند. کمتر پیش آمده بود که حرف‌های عجیب بزند ولی حالا روی دور توجیهات ارزان و چیپ افتاده و با هر مصاحبه‌اش، پشت مردم را می‌لرزاند. کاش در بحرانی‌ترین روزهای تیم ملی، این حرف را نمی‌گفت که اژدهای درون دارد. کاش مثل خودش، مثل یک مربی آرام و کم‌حاشیه صحبت می‌کرد. کاش می‌گفت که تیم ملی با بحران مواجه شده و خودش باید این بحران را مدیریت کند. کاش با استفاده از واژه «اژدها»، برای خودش دردسرهای بیشتری نمی‌ساخت. دراگان، نه اژدهاست و نه اژدها می‌شود، او باید اول بداند چه بوده و چه خواهد شد.