جاناتان ویلسن

 

 بیچاره اوزان کاباک. او تنها 20 سال دارد اما همین حالا اتفاقات بدی برایش افتاده. بیشتر دوران حرفه‌ای خود را در تیم‌های بازنده سپری کرده اما این می‌تواند برای بازیکنی جوان‌تر و در مسیر رشد پیش بیاید. از این جهت، دربی مرسی ساید می‌توانست فرصت خوبی برای خودنمایی‌اش باشد. بعد از سه دقیقه برعکس شد.

وزش باد کار را سخت کرده بود. ضربه سر اول او توپ را چندان دور نکرد اما در آن شرایط قابل درک بود. مشکل آنجا بود که متوجه نشد ریچارلیسون پشت سرش رفته. حالت بدن این مدافع طوری بود که شانسی برای برگشتن و متوقف کردن مهاجم برزیلی نداشت که با پاس عمقی خامس رودریگس عالی تغذیه شده بود و گل اول بازی را زد. پنج دقیقه بعد، کاباک روی یک پاس بلند اشتباه کرد و ریچارلیسون دوباره پشت سرش رفت، این یک الگوی تکراری بود.

یک خطای بی‌مورد روی شیموس کولمن درست قبل از پایان نیمه اول سومین کارت زرد در سومین بازی برای لیورپول را برایش به ارمغان آورد به علاوه هفت تا برای شالکه و دو تا برای تیم ملی ترکیه در این فصل. حتی در نیمه دوم که لیورپول کنترل بازی را در اختیار داشت، کاباک در آفسایدگیری از ریچارلیسون دیر کرد و او خودش را به محوطه جریمه رساند. این نمایش قانع‌کننده‌ای از مدافع ترک نبود.

کاباک در بدو ورود به لیورپول در آنفیلد گفت: «من از نظر فیزیکی قوی هستم و به عنوان مدافع میانی می‌توانم با توپ بازی کنم. در هوا توانایی زیادی دارم، گاهی می‌توانم گل بزنم.» ارزیابی منطقی است اما تردید در توانایی در جایی است که لیورپول می‌خواهد. جیمی واردی شاید بهترین بازیکن لیگ برتر در استفاده از جاگیری اشتباه خط دفاعی باشد و در اولین بازی آزمون سختی برابر کاباک قرار گرفت. لایپزیگ هم سه‌شنبه گذشته می‌خواست از او عبور کند اما نه چندان با مهارت.

شاید او ترجیح می‌داد با مبارزه فیزیکی دومینیک کالورت لوین روبه‌رو شود تا تهدیدهای مرموز ریچارلیسون. از بخت بد کالورت لوین با مصدومیت همسترینگ درگیر بود و بعد از یک ساعت به زمین آمد.

این شصت و سومین بازی او در لیگ در ترکیب اصلی بود. او از 62 تای قبلی 11 برد داشت و در 27 بازی اخیرش تنها یک بار در ترکیب تیم برنده بود. با تیم اولش در آلمان، اشتوتگارت، سقوط کرد و تیم دومش، شالکه، قطعاً این فصل سقوط می‌کند، این تیم تا رکورد بازی‌های

پیاپی بدون برد در بوندس‌لیگا تنها یک بازی فاصله دارد. کاباک شاید بتواند یک مدافع میانی خیلی خوب شود اما می‌شود گفت مدافع خوش‌شانسی نبوده.

شاید با خودش فکر می‌کرد در یک باشگاه جدید، شروع تازه‌ای خواهد داشت. خب هفته گذشته چه اتفاقی افتاد؟ آلیسون جورش را کشید اما به واردی اجازه داد گل بزند. یورگن کلوپ تلاش کرد ورود یک عنصر جدید به سازمان دفاعی را باعث این ناهماهنگی جلوه دهد اما آلیسون نظر متفاوتی داشت. حداقل پیروزی برابر لایپزیگ در لیگ قهرمانان، دومین کلین‌شیت کاباک بعد از تساوی بدون گل شالکه برابر هرتابرلین در ژانویه 2020 را رقم زد.

ایده‌آل این است که بازیکن در تابستان بیاید و فرصت داشته باشد که سیستم کار تیم را بیاموزد و مکانیسم پرسینگ را درک کند تا با هم‌تیمی‌های جدید رابطه برقرار کند و مأنوس شود. کاباک از باخت برابر منچسترسیتی قسر در رفت اما بعد از آن به گردابش انداختند، نه با کسی زوج شد که در گالاتاسرای الگویش بود یعنی ویرجیل فان‌دایک و نه با حتی یک مدافع میانی تخصصی همچون جوردن هندرسونی که با تمام کارآمدی و تعهدش، در این پست همچنان در حال یادگیری است.

در حال حاضر دفاع وسط لیورپول بودن مانند بازکردن مقبره توت عنخ آمون است یا اینکه درام نواز گروه موزیک اسپینال تپ باشی؛ جان سالم به در نمی‌بری. کمی قبل از نیم ساعت، هندرسون آخرین قربانی لیورپول شد و ناتانیل فیلیپس به جایش آمد تا کاباک به سمت چپ دفاع میانی برود و هجدهمین زوج دفاع میانی لیورپول در این فصل شکل بگیرد. هیچ‌کدام هم سه بازی متوالی دوام نیاورده‌اند.

خبر خوب برای کاباک اینکه اوضاع از این سخت‌تر نمی‌شود. تا قبل از این بازی او در سه فصل تنها هشت بار عضو تیم برنده بوده. او به موفقیت عادت ندارد و حالا تلاش می‌کند خودش را با یک سیستم جدید در یک لیگ جدید در تیمی که تردید در خودش را آغاز کرده، منطبق کند. باید مقاومت کند، ادامه دهد، بهتر بازنده شود و امیدوار باشد که این تجربه او را نمی‌شکند بلکه باعث می‌شود سرسخت‌تر شود.

منبع: گاردین

 

 نائومی اوزاکا می‌گوید که نمی‌خواهد این پرسش که چند گرند اسلم را فتح خواهد کرد روی او فشار بیاورد. اوزاکا اخیراً دوباره قهرمان اوپن استرالیا شده است.

این تنیسور 23ساله با برد در دو ست با نتایج 4-6 و 3-6 مقابل جنیفر بردی در فینال اوپن استرالیا، چهارمین گرند اسلم خود را به دست آورد. بردی آمریکایی در رده 22ام بهترین تنیسورهای زن دنیا است و در این بازی، 7500 نفر اجازه آن را یافتند که در ورزشگاه حاضر باشند.

اوزاکا در سال 2019 هم در ملبورن پارک فاتح این رقابت‌ها شده بود. دو قهرمانی دیگر او در سال‌های 2018 و 2020 در اوپن آمریکا بوده است.

پیروزی مقابل بردی که اولین حضورش در فینال یک گرند اسلم را تجربه می‌کرد، بیست و یکمین پیروزی پیاپی این تنیسور ژاپنی را رقم زد. اوزاکا از فوریه 2020 تاکنون در تمامی دیدارهایش پیروز شده است.

اوزاکا اولین تنیسور زن پس از مونیکا سلز در سال 1991 است که در هر چهار فینال اول خود در گرند اسلم‌ها پیروز می‌شود.

متس ویلاندر، فاتح هفت گرند اسلم گفته بود که اوزاکا می‌تواند دست کم 10 قهرمانی در گرند اسلم‌‌ها داشته باشد اما اوزاکا می‌گوید: «می‌خواهم اوضاع را کلی نبینم. می‌خواهم در حال حاضر زندگی کنم. البته برایم افتخارآمیز است که او این حرف را زد اما نمی‌خواهم با فشار و انتظارات بالا، عملکردم ضعیف شود. می‌دانم افرادی که مقابلشان بازی می‌کنم بهترین‌های دنیا هستند. می‌دانید، اگر زمان آن فرا برسد که یک گرند اسلم دیگر فتح کنم، این اتفاق خواهد افتاد اما در حال حاضر تنها می‌خواهم روی چیزی که کنترل دارم تمرکز کنم و آن تلاش بسیار است و اینکه برای خودم فرصت ایجاد کنم.»

اوزاکا گفته بزرگ‌ترین هدفش این است که الهام‌بخش نسل جدیدی از استعدادهای تنیس باشد.

این تنیسور ژاپنی سفیر تنیس در داخل و خارج میدان است و امیدوار است که تأثیر زیادی روی افراد بگذارد: «امیدوارم دوران بازی من آنقدر طول بکشد که یک بار با دختری بازی کنم که بگوید من زمانی بازیکن محبوب او بوده‌ام. برای من، این جالب‌ترین اتفاق ممکن خواهد بود. خودم هم احساسات مشابهی از تماشای بازیکنان محبوبم داشته‌ام. متأسفانه نتوانستم با لی نا (قهرمان چینی دو گرند اسلم) بازی کنم اما می‌دانم که ورزش به این ترتیب به پیش می‌رود.»

اوزاکا حالا پس از اشلی بارتی در رده دوم تنیسورهای دنیا قرار دارد. دلیلش هم این است که سیستم رده‌بندی به دلیل همه‌گیری ویروس کرونا، فعلاً دوساله است.

اوزاکا همچنین گفته که بهترین بخت او برای فتح گرند اسلم بعدی در اوپن فرانسه است، نه روی چمن ویمبلدون. او می‌گوید که انتظاراتی که از او می‌رود نتیجه پیشرفتی است که در سال‌های اخیر داشته است: «می‌دانم که چقدر سخت تلاش کرده‌ام، چون وقتی هر دو قهرمانی اولم (اوپن آمریکا در 2018 و اوپن استرالیا در 2019) را فتح کردم، بچه بودم. من واقعاً نمی‌دانستم دارم چه کار می‌کنم. من بازی‌هایم را می‌بردم اما از آن لحظات واقعاً لذت نمی‌بردم.»

 

 در سراسر اروپا روح رقابت جان گرفته. در انگلیس نه که شاید منچسترسیتی تقریباً از پیروزی اطمینان دارد یا آلمان که بایرن‌مونیخ همچنان دست نیافتنی است اما جاهای دیگر انقلاب صورت گرفته. پاری‌سن‌ژرمن صدرنشین لیگ فرانسه نیست، رئال مادرید و بارسلونا هم در اسپانیا همین وضعیت را دارند و یوونتوس. تیم‌های بزرگ به مبارزه طلبیده شده‌اند اتفاقی که یک دهه نیفتاده بود. می‌شود همه تقصیرها را به گردن همه‌گیری ویروس کرونا انداخت و کووید 19 را توجیه هر چیزی دانست. این واقعیت دارد که شرایط غیرمعمول این فصل عنصر غیرقابل پیش‌بینی بودن را افزایش داده، الگوهای رایج را به هم زده و باشگاه‌ها و مربیان را مجبور کرده که تصمیمات ناگهانی و یکباره بگیرند. با همه اینها، سری A به طور خاص حتی قبل از اسفند سال گذشته در مسیر یک خانه‌تکانی اساسی بود.

یوونتوس که امشب با کروتونه روبه‌رو می‌شود، اگر بازی عقب افتاده‌اش با ناپولی را ببرد، پنج امتیاز از اینتر صدرنشین کمتر دارد (بدون در نظرگرفتن نتیجه دربی میلان). آنها اواخر فصل با هر دو تیم میلانی بالای سرشان بازی دارند. شاید برگردند و دهمین اسکودتوی متوالی را ببرند چیزی که در یک دهه قبل هرگز برایش اینطور به زحمت نیفتاده بودند. اگر به این نتیجه نرسیده بودند که گل‌های تضمین شده کریستیانو رونالدو برای موفقیت در لیگ قهرمانان ضروری است، شاید چنین تیم از هم گسیخته‌ای نداشتند. اگر اینقدر عقده اروپا نداشتند، شاید به همکاری با ماسیمیلیانو آلگری که پنج قهرمانی پیاپی در لیگ برایشان آورد، پایان نمی‌دادند تا جایش را به مائوریتسیو ساری بدهند که آن فرجام را داشته باشد و شاید مجبور نمی‌شدند روی آندره‌آ پیرلو قمار رمانتیک کنند؛ کسی که دقیقاً هیچ تجربه مربیگری نداشت.

یووه به شدت افت کرده- این هم از نتایج نابرابری در فوتبال مدرن است که سه شکست و شش تساوی در 21 بازی افت به حساب می‌آید- و اینتر و میلان سر بر آورده‌اند و برای همین دربی دیروز اهمیت بیشتری پیدا کرده بود.

هیچ کس نباید فکر کند فوتبال ایتالیا ناگهان مبتنی بر عدل و انصاف شده. آخرین گزارش مؤسسه مالی دلویت می‌گوید درآمد یوونتوس همچنین یک سوم بیشتر از اینتر، دومین باشگاه پردرآمد ایتالیا است که نزدیک به دو برابر میلان درآمد دارد.

درآمد همانطور که بارسلونا ثابت کرده-تیمی که بالاترین درآمد در جهان را دارد و در آستانه ورشکستگی است- تنها معیار ثروت و رفاه نیست. میلان به سمت صفرکردن بدهی‌هایش گام‌های بزرگی برداشته، در عین حال بر اساس گزارش سال 2020 فوربز، بدهی‌های یووه به 417 میلیون پوند رسیده که 20 درصد از درآمد سالانه‌اش بیشتر است. بدهی 405 میلیون پوندی اینتر حدود 60 درصد بیشتر. فوربز میزان بدهی اینتر را 50 درصد ارزش باشگاه برآورد کرده که در میان 20 تیم اول جهان بی‌نظیر است.

این نشانه تفاوت دیدگاه در اینتر و میلان است که به دنبال کاهش فاصله‌شان با یوونتوس هستند. اینتر بنابر عادت همیشگی تا مشکلی دیده، پول خرج کرده. آنتونیو کونته بنابر عادت همیشگی از حمایت نکردن مقامات باشگاه گله کرده اما از 18 ماه پیش که او آمده، مبلغ خالص 130 میلیون پوند برای نقل و انتقالات هزینه کرده‌اند که بیشترش برای بازیکنان جاافتاده یا پا به سن گذاشته‌ای است که دستمزد زیادی می‌خواهند و امکان فروش خوبشان زیاد نیست: روملو لوکاکو، کریستین اریکسن، اشلی یانگ، ویکتور موزس و دیگو گودین ارزان به هیچ تیمی نمی‌روند.

پیشرفت صورت گرفته. فصل قبل با یک امتیاز اختلاف نسبت به یووه نایب قهرمان شدند و به فینال لیگ اروپا رسیدند. ماه گذشته در لیگ، یووه را بردند تا تقریباً دو باخت فصل قبل را جبران کنند هرچند در نیمه‌نهایی جام حذفی باختند.

هیچ کس تردید ندارد که باشگاه‌های ایتالیایی می‌خواهند بدهی‌شان را بدهند اما سال گذشته 102 میلیون پوند ضرر کردند و گزارش‌هایی منتشر شده که اینتر با گلدمن ساکس برای دریافت وام 200 میلیون دلاری مذاکره کرده اما زمان بازپرداخت فرا می‌رسد. این یعنی اگر الان حکمرانی یوونتوس را از بین نبرد، شاید تا مدت‌ها نتواند.

میلان نگاه متفاوتی دارد. زلاتان ابراهیموویچ 39 ساله بیشتر توجه‌ها را به خود جلب می‌کند، به آمار فوق‌العاده 14 گل در 12 بازی لیگ رسیده ضمن اینکه جذب ماریو مانجوکیچ 34 ساله در ژانویه این جوک را شکل داده که میلان در حال برنامه‌ریزی برای آینده است اما اینها استثنا هستند. این تیم جوان و بااستعداد است و آشکارا سعی دارد با پیشرفت دادن بازیکنان مستعد و فروش‌شان به سود برسد.

از 17 بازیکن میلان که در این فصل 10 بازی یا بیشتر انجام داده‌اند، 10 نفر 24 سال یا کمتر دارند. شاید این را سقوط دومین تیم پرافتخار اروپا قلمداد کنند که سابقه اعضایش با لایپزیگ برابری می‌کند اما این نشانه درک صحیح و ضروری از واقعیت‌های اقتصادی است. این واقعیت تلخ است، دربی میلان باید توجه همه جهان را جلب کند، باید برای همه مهم باشد، این دو باشگاه روی هم 10 قهرمانی اروپا دارند. اوضاع تا آنجا خراب شده که دربی میلان که در کورس قهرمانی لیگ تعیین‌کننده است، چندان مورد توجه قرار نمی‌گیرد. تا حدی به خاطر اقدامات یووه است اما شاید این آغازی باشد برای پایان یافتن یک‌تیمی بودن لیگ ایتالیا.

منبع: گاردین

هدف اصلی پاری‌سن‌ژرمن در بازار نقل و انتقالات تابستان، هری کین از تاتنهام است. آنها حاضرند در صورت جدایی کیلیان امباپه یا نیمار، 150 میلیون پوند برای خرید این ماشین گلزنی تاتنهام بپردازند. کین تنها بازیکن این فصل لیگ برتر است که تعداد گل‌ها و پاس‌های گلش دورقمی است. او و سون هیونگ مین با نمایش‌های درخشانشان باعث شده‌اند امیدهای تاتنهام برای حضور در جمع چهار تیم برتر جدول زنده بماند. این در حالی است که این تیم در میانه وسط دچار افت شدیدی شده. کین رابطه‌ای عالی با موریسیو پوچتینو دارد و پنج سال و نیم در تاتنهام شاگرد او بود. پوچتینو حالا مربی پاری‌سن‌ژرمن است. 

این دو نفر در واتساپ مرتباً با هم در تماس هستند و کین ماه گذشته، بابت شغل جدید به پوچتینو تبریک گفت. امباپه زیر نظر رئال مادرید است و نیمار را بارسلونا می‌خواهد. پوچتینو تردیدی ندارد که در صورت جدایی هر کدام از آنها، کین را خریداری خواهد کرد. هت‌تریک امباپه در نوکمپ مقابل بارسلونا باعث شده که احتمال جدایی او بیشتر شود. منچستر سیتی هم کین را می‌خواهد و به دنبال جانشینی برای سرخیو آگوئرو 32 ساله است و منچستر یونایتد هم مهاجمی می‌خواهد که بتواند در هر فصل لیگ برتر برایشان 20 گل بزند. کین هفته‌ای 200هزار پوند دستمزد می‌گیرد و قراردادش تا سال 2024 است. هر دو باشگاه منچستری حاضرند دستمزدهای بیشتری هم به این بازیکن بدهند، ولی مبلغ انتقال او بسیار بالا است و این دو باشگاه به دلیل مشکلات ناشی از همه‌گیری ویروس کرونا، مجبورند صرفه‌جویی کنند. دانیل لوی، رئیس تاتنهام به فکر وامی است که برای ساخت ورزشگاه جدید گرفته شده است و می‌خواهد در صورت جدایی کین، او را سومین بازیکن گران‌قیمت دنیا، پس از نیمار و امباپه سازد.

 

 منچستر یونایتد می‌خواهد در تابستان، داوید دخئا یا دین هندرسون را به تیم دیگری واگذار کند. این دو دروازه‌بان در این فصل با هم رقابت داشته‌اند. دخئا 22 بار در لیگ برتر به میدان رفته، در حالی که هندرسون تنها سه بار بازی کرده است. نبرد بین دخئا 30ساله و هندرسون 23ساله باعث ایجاد مشکلاتی برای یونایتد شده و آنها می‌خواهند یکی از این دو نفر را به صورت دائم یا قرضی به تیم دیگری بدهند. از سوی دیگر، اوله گونار سولشر، مربی یونایتد می‌خواهد دروازه‌بان بااستعدادی را جذب کند که از ذخیره بودن ناراحت نباشد. دخئا در حدود یک دهه بازی برای یونایتد 400 بار به میدان رفته است اما در سال‌های اخیر اشتباهات بزرگ زیادی داشته است، از جمله برابر اورتون در هفته‌های اخیر. هندرسون که دو بار به شفیلد یونایتد قرض داده شده، مصمم است که در تیم سولشر به عنوان بازیکن ثابت بازی کند، به‌ویژه که می‌خواهد تعداد بازی‌های ملی‌اش برای انگلیس را از یک بازی بیشتر کند.

گفته می‌شود در جلسه اخیری که با هندرسون برگزار شده، به او گفته شده که در فصل بعد، از بین او و دخئا، یک نفر در یونایتد باقی می‌ماند. قرارداد دخئا تا تابستان 2023 است و از قرارداد هندرسون چهار سال باقی مانده است.

اوله گونار سولشر گفته باشگاه منچستر یونایتد از او حمایت لازم را دارد تا این تیم را تبدیل به تیمی بسیار موفق کند. او شاید به دنبال هزینه‌های سنگین در تابستان باشد. مالکان یونایتد در سال‌های اخیر با انتقادات بسیاری مواجه بوده‌اند، چرا که در بازار فعالیت زیادی نداشته‌اند و نتوانسته‌اند بازیکنانی مانند جیدون سانچو را بخرند.اما سولشر نسبت به آینده اطمینان دارد و یونایتد ممکن است به سراغ خرید ارلینگ هالند، مهاجم بوروسیا دورتموند برود. سولشر می‌گوید: «ما برنامه داریم که یک من‌یونایتد بسیار موفق را بسازیم؛ تیمی که بازیکنان بزرگ بخواهند در آن بازی کنند. همه چیز بستگی به ما دارد تا پیشرفت کنیم و به قهرمانی‌ها نزدیک‌تر شویم. من نمی‌توانم چیزی درباره بازیکنان بگویم اما از ما حمایت می‌شود.»

یونایتد در تابستان گذشته حاضر نشد 120 میلیون پوند بابت سانچو بپردازد اما آنها ممکن است بتوانند هالند را با قیمتی بسیار پایین‌تر بخرند.

این بازیکن نروژی در سال 2020 با تنها 17 میلیون پوند جذب دورتموند شد و بوندس‌لیگا را در ماه‌های اخیر شعله‌ور ساخته است. او با وجود موفقیت‌هایی که داشته، در سال 2022 تنها با قیمت 66 میلیون پوند در دسترس خواهد بود.

یونایتد پیش‌تر به دنبال هالند بوده است و این بازیکن در مولده نروژ زیر نظر سولشر بازی کرده است. مربی یونایتد می‌گوید: «مالکان از باشگاه و من حمایت می‌کنند و امیدواریم که بتوانیم تیم را بهتر سازیم. ما داریم بهتر می‌شویم اما باید نسبت به سال گذشته پیشرفت کنیم. مرحله بعدی برای ما این است که در لیگ مدعی باشیم.»

 

کارلو آنچلوتی گفته که می‌خواهد با اورتون تاریخ‌ساز شود. او اولین مربی اورتون از سال 1999 تاکنون بوده که توانسته لیورپول را در آنفیلد شکست دهد. این مربی ایتالیایی ستایش بسیاری از جوردن پیکفورد، خط دفاعی تیمش و قدرت تمام‌کنندگی بازیکنانش داشت. اورتون به روند ناامیدکننده‌اش در آنفیلد خاتمه داد و آنچلوتی بر این باور است که تیمش نشان داده می‌تواند با بزرگان رقابت کند. او البته می‌داند که اورتون باید در گودیسون پارک هم خوب باشد. این تیم در این فصل تنها چهار بازی خانگی در لیگ را برده اما در خانه حریفان هشت بار پیروز شده است.

آنچلوتی که سه بار فاتح لیگ قهرمانان شده، می‌گوید: «من فهمیدم که مربی شدم که پس از 21 سال، لیورپول را می‌برد. نمی‌دانم آیا این برای اینکه در تاریخ باشگاه جاودان شوم کافی است یا نه اما من دارم روی این موضوع کار می‌کنم!

این پیروزی به این معناست که ما می‌توانیم با بزرگان رقابت کنیم و از کیفیت خود استفاده کنیم. ما شاید کیفیت فنی لیورپول را نداشتیم اما روحیه‌ای قوی داریم و خودباوری‌مان رو به افزایش است. البته، ما باید پیروز شویم. ما باید در خانه بهتر باشیم چون هر چند پیروزی در خانه حریفان لذت‌بخش است اما در خانه به اندازه کافی خوب نیستیم.»

پیکفورد که پس از بازی رفت با لیورپول تحت انتقاد قرار گرفته بود، در این مسابقه چندین واکنش عالی داشت و باعث شد لیورپول چهارمین شکست خانگی پیاپی خود را تجربه کند. آنچلوتی گفت: «این پیکفوردی است که همه می‌شناسند. او در بازی‌اش اعتماد به نفس دارد، احساس امنیت دارد و باهوش است.»

یورگن کلوپ هم در این بازی برای اولین بار در دربی مرسی‌ساید شکست خورد. او پس از بازی گفت: «خیلی آزاردهنده است اما ما گل اول را بسیار بد دریافت کردیم. ما به اندازه کافی خوب دفاع نکردیم و از اشتباهات آنها و موقعیت‌هایی که ساختیم بهره نگرفتیم. به همین دلیل این نتیجه رقم خورد.»

 

نوله قهرمان اوپن استرالیا شد

سایه جوکوویچ روی فدرر و نادال

نواک جوکوویچ مرد شماره یک تنیس جهان با فتح رقابت‌های اوپن استرالیا، نه تنها رکورد خود به عنوان پرافتخارترین مرد در تاریخ این رقابت‌ها را ارتقا داد بلکه فاصله خود با رکوردداران قهرمانی در گرنداسلم‌ها را نیز کاهش داد. رقابت‌های اوپن استرالیا، نخستین گرنداسلم نخست فصل دیروز در حالی تمام شد که نواک جوکوویچ شاید خیلی راحت‌تر از آنچه که تصور می‌شد مقابل حریف روس خود دانیل مدودف به برتری رسید. جوکوویچ که با هشت قهرمانی رکورددار قهرمانی در اوپن استرالیا بود، در سه ست متوالی با نتایج 7-5، 6-2 و 6-2 به پیروزی رسید و برای نهمین بار قهرمانی در این رقابت‌ها را جشن گرفت. با کسب این افتخار، ستاره صرب تعداد قهرمانی‌هایش در گرنداسلم‌های تنیس را به 18 جام افزایش داد و از این رو فاصله خود با رکوردداران فتح گرنداسلم‌ها یعنی راجر فدرر و رافائل نادال که هر کدام 20 بار قهرمان این رقابت‌ها شده‌اند را کم کرد. این بیست‌ و ‌هشتمین حضور جوکوویچ در فینال‌های گرنداسلم‌ها بود. همچنین این دومین شکست متوالی مدودف، مرد شماره 4 تنیس جهان در فینال گرنداسلم‌ها مقابل «نوله» پس از باختش به او در فینال اوپن آمریکای سال 2019 بود که به این ترتیب او را در حسرت کسب قهرمانی در این رقابت‌ها گذاشت. مدودف در مجموع تنها دو بار به فینال رقابت‌های گرنداسلم راه پیدا کرده و در هر دوی آنها هم مغلوب جوکوویچ شده است. مسابقه فینال اوپن استرالیا، در حالی با حضور هواداران به اندازه 50 درصد از ورزشگاه راد لاور شهر ملبورن برگزار شد که نگرانی‌هایی درباره فاصله کم میان تماشاگران وجود داشت بخصوص که به دلیل افزایش شیوع کرونا در استرالیا طی یک دو هفته اخیر، از چند روز پیش ورود تماشاگران به استادیوم‌ها به کلی ممنوع شده بود.

 

 

 شارلوت هورنتس 102 – گلدن‌استیت 100

جنگجویان دست خالی ماندند

دومین باخت متوالی تیم گلدن‌استیت وریرز رقم خورد و جنگجویان گلدن‌استیت که در خانه اورلاندو مجیک تن به شکست داده بودند، یک روز بعد با تنها دو امتیاز اختلاف در خانه تیم شارلوت هورنتس مغلوب زنبورها شدند تا اختلاف باخت‌ها و بردهای این تیم در فصل جاری به حداقل برسد. این پانزدهمین باخت گلدن‌استیت وریرز در سی‌و‌یکمین بازی‌اش در فصل جاری NBA‌ بود که این تیم را در رده هشتم جدول نگه داشت. کلی اوبر جونیور گارد تیم گلدن‌استیت 25 امتیاز گرفت تا امتیازآورترین بازیکن تیمش باشد. در سمت مقابل اما هورنتس که از باخت خانگی‌ دوشنبه هفته گذشته به بعد فرصت استراحت داشت، ضمن جبران آن باخت موفق شد چهاردهمین پیروزی خود در بیست‌و‌نهمین بازی‌اش در این فصل را کسب کند و با آن به رده هفتم جدول صعود کند. بیشترین سهم از امتیازات این تیم را هم‌ تری روزیر داشت که در 39 دقیقه حضورش در میدان 36 امتیاز کسب کرد. امتیازات او برای هورنتس از دو برابر دومین بازیکن امتیازآور تیم پی‌جی واشنگتن (15 امتیاز) هم بیشتر بود.

 

 

لس‌آنجلس لیکرز 94 – میامی هیت 96

غافلگیری جیمز و دوستان در خانه

در یکی از غیرمنتظره‌ترین اتفاقات فصل جاری NBA، قهرمان فصل گذشته رقابت‌ها تیم لس‌آنجلس لیکرز در خانه خود، سالن استیپلز سنتر شهر لس‌آنجلس مقابل تیم دهم جدول کنفرانس شرق، تیم میامی هیت تن به شکست داد. هیت با درخشش دو بازیکنش کندریک نان که 27 امتیاز گرفت و جیمی باتلر که 24 امتیاز به ثبت رساند، در کوارتر نخست با ارائه یک بازی مقتدرانه طوری مدافع عنوان قهرمانی رقابت‌ها را غافلگیر کرد که حتی پیروزی این تیم در سه کوارتر بعدی هم باعث موفقیتش نشد. میامی هیت که در کوارتر نخست با نتیجه 36 به 22 به برتری رسید، کوارترهای بعدی را با نتایج 29 به 23، 25 به 22 و 17 به 15 باخت. با این وجود در نهایت با 2 امتیاز اختلاف و با نتیجه 96 به 94 پیروز شد. این سیزدهمین پیروزی میامی هیت در سی‌امین بازی‌اش در این فصل بود که این تیم را در رده دهم جدول کنفرانس شرق نگه داشت. اما لیکرز که در غیاب آنتونی دیویس، دیگر ستاره بزرگش لبران جیمز کمتر از حد انتظار امتیاز کسب کرد (جیمز در 37 دقیقه حضورش در زمین بازی 19 امتیاز گرفت، 9 ریباند و 9 پاس گل داشت) برای نهمین بار در سی‌و‌یکمین بازی‌اش متحمل شکست شد و نتوانست در جدول کنفرانس غرب از رقیب همشهری‌اش لس‌آنجلس کلیپرز سبقت بگیرد و در رده سوم باقی ماند. جیمز در این بازی امتیازآورترین بازیکن تیم خودش هم نبود چرا که کایل کوزما بیشترین امتیاز را برای لیکرز کسب کرد.