پس از چند چهره ناآشنا که در فصول گذشته در مدیریت استقلال ناکام شده بودند، مصطفی آجرلو برای هواداران یک گزینه متفاوت بود. او هرچند سابقه استقلالی نداشت، ولی به لطف تجربه طولانی مدیریت باشگاهی توانست آرامش را به استقلال برگرداند. تمدید قرارداد فرهاد مجیدی اعتماد بین سرمربی و مدیر عامل جدید را برقرار کرد و آجرلو با جذب اکثر مهره‌های مورد نظر کادر‌فنی اجازه نداد امتیازات ارزشمند شروع فصل هدر برود.

بخشی از نیروی مدیرعامل جدید صرف بررسی راه‌های جدید درآمدزایی شد و توانست امتیاز تبلیغات دور زمین را از سازمان لیگ بگیرد. تنها بحران مدیریتی این فصل استقلال جدایی دو مدافع اصلی تیم بود که نتوانست روند نتایج خوب تیم را متوقف کند.

تفاوت بزرگ مدیریت آجرلو با مدیران قبلی این بود که اجازه نداد تنش‌های زیادی به تیم سرایت کند و بدون چنین فضایی قهرمانی ممکن نبود.

 

 

سعید زاهدیان -  یادم نمی‌آید چه سالی بود؛ شاید حدود 20 سال قبل. در روزنامه‌های ایران کارلوس کی‌روش را «کوئیرز» می‌نوشتیم. شکل نوشتاری اسمش به پرتغالی «Queiroz» بود. همان سال‌ها مصاحبه‌ای از فرگوسن در وصف دستیارش خواندم با چنین مضمونی: «روز تمرین کنار چمن روی یک توپ می‌نشینم تا کارلوس کوئیرز بیاید. می‌نشینم و تماشا می‌کنم که او برنامه و استراتژی تمرین را مشخص کرده و قبل از همه روی چمن موانع و کارهای لازم برای تمرین را انجام می‌دهد... با آمدن بازیکنان، تمرین زیر نظر کوئیرز شروع می‌شود و من حظ می‌برم از تمرینات و کارهایی که کارلوس انجام می‌دهد. روز مسابقه، من کت و شلوار می‌پوشم وکراوات می‌زنم و سرمربی هستم. یونایتد بازی‌ها را می‌برد و قهرمان می‌شود. در اولدترافورد 80 هزار نفر فرگوسن را تشویق می‌کنند ولی نمی‌دانند که این تیم خوب را کوئیرز ساخته!»

بعد از آن مصاحبه، با خودم گفتم چرا یک روز چنین مربیانی به ایران نمی‌آیند و مردانی در این قواره در فوتبال ایران حضور ندارند. پس از چند سال، میشائیل هنکه دستیار هیدزفلد -سرمربی سابق بایرن- به ایران آمد و در استقلال مشغول به کار شد. از خیلی‌ها پرس‌و‌جو کردم تا بدانم هنکه در چه سطحی است. همه -از مربیان گرفته تا بازیکنان- می‌گفتند که هنکه مربی دهن سوزی نیست و در تمرینات کار خاصی انجام نمی‌دهد. خیال کردم شاید درمورد کی‌روش هم اغراق شده تا او سرمربی تیم‌ملی ایران شد و یک دوره تاریخی باشکوه برای‌مان ساخت.

در کنار اینها، می‌توانم مثال‌های زیادی از دستیاران بیاورم که سرمربیان، مدیون زحمات آنها هستند اما موفقیت به‌نام سرمربی سند می‌خورد. برانکو ایوانکوویچ دستیار بلاژویچ یک نمونه دیگر بود. البته او در نقش سرمربی هم به موفقیت رسید.

برسیم به استقلال؛ در سال‌های قبل، فرهاد مجیدی همراه خود از اسپانیا دستیار آورد اما نتوانست به نتایج و هدف دلخواه برسد. این فصل، با مشورت دوستان و نزدیکانش به گابریل پین رسید. شکی نیست که مجیدی با تجربه اندکی که داشت، با ساختار دفاع سه‌نفری خطی آشنایی نداشت و گابریل پین که در فوتبال ایتالیا چهره‌ای شناخته شده است، توانست مسیر استراماچونی را با کاریزمای مجیدی ادامه دهد و استقلال را به موفقیت برسانند. 

بعد از قهرمانی استقلال، استفانو پیولی سرمربی میلان که تیمش امسال قهرمان سری آ شد، موفقیت استقلال را به هواداران و کادرفنی -بخصوص گابریل پین- تبریک گفت. این موضوع نشان می‌دهد که «پین» شاید سرمربی موفقی نباشد، اما ثابت کرد که یک دستیار خوب، بی‌ادعا، کاربلد و مناسب برای ایستادن کنار مربیان جوانی مانند مجیدی است. در نباختن استقلال، نمی‌شود اثر انگشت گابریل پین را ندید. او بخش مهمی از موفقیت امسال آبی‌هاست.

فرهاد مجیدی برای قهرمانی در  لیگ دو چالش بزرگ داشت. اولی رقابت با پرسپولیس که قهرمان پنج دوره قبلی لیگ بود و دومی غلبه بر این باور که استقلال تنها با قلعه‌نویی می‌تواند قهرمان شود.

از آخرین قهرمانی استقلال 9 سال می‌گذشت و گزینه‌های مختلف داخلی و خارجی نتوانسته بودند به جام برسند. از طرف دیگر فرمول قدیمی قلعه‌نویی هم در آخرین حضورش به نتایجی بهتر از پنجمی و ششمی ختم نشده بود. فرهاد مجیدی اما توانست استقلال را با فرمولی جدید و از مسیری متفاوت به قله لیگ برتر برساند. او به سبک بازی متفاوتی علاقه داشت و رابطه‌اش با بازیکنان هم مبتنی بر نظم و البته صمیمیت بود.

مجیدی پس از دو تجربه کوتاه برای اولین بار فصل را با استقلال شروع کرد و با سیستم پایه 1-2-4-3 فوتبالی مبتنی بر انتقال سریع را انتخاب کرد. این همان روشی است که کونته با آن چلسی را به قهرمانی لیگ برتر رساند و توخل دو سال قبل با آبی‌های لندن فاتح لیگ قهرمانان اروپا شد.

دلیل انتخاب یک روش محتاطانه برای استقلال این بود که مجیدی می‌دانست هواداران بالاتر از فوتبال زیبا و تهاجمی به‌دنبال جام هستند و اولویت با جمع کردن امتیازات است.

بازی با سه مدافع اطمینان زیادی به فاز دفاع داد و کمک کرد که استقلال فصل را بدون باخت و با تنها 10 گل خورده به پایان ببرد؛ یک رکورد فوق‌العاده. استقلال کمتر از سپاهان و پرسپولیس گل زد، ولی با فوتبال اقتصادی توانست 63 درصد بازی‌هایش را ببرد.

بخش زیادی از برتری مجیدی نسبت به رقیبانش پیش از شروع فصل و در موعد نقل و انتقالات به دست آمد. استقلال نیمی از تیمش را نسبت به فصل قبل تغییر داد، ولی خریدهای مناسب کمک کرد که زمانی برای هماهنگی هدر نرود و استقلال فصل را با بردهای متوالی و در قامت یک قهرمان شروع کند. مجیدی در این فصل رفتار مقولانه‌تری داشت و با فاصله گرفتن از مصاحبه‌های تند اجازه نداد حاشیه‌ها خیلی به تیمش آسیب بزند.

 

 حسین حسینی

دروازه‌بان اصلی استقلال در شروع فصل دو رقیب جدی به‌نام مظاهری و رضایی داشت. او بعد از گل ثانیه آخر بازی مقابل فجر سپاسی در هفته چهارم، سه بازی متوالی روی نیمکت نشست و به نظر می‌رسید جایگاهش را از دست داده، ولی از هفته هشتم و بازی رفت دربی به ترکیب برگشت. حسینی در این مقطع نمایش خیلی بهتری داشت و بخصوص در خروج‌ها بهتر شده بود تا جایگاهش را تا پایان فصل تثبیت کند. او در لیگ 26 بار (25 بازی کامل) برای استقلال بازی کرد و تنها 8 گل خورد تا 18 کلین‌شیت ثبت کند.

 

استقلال در لیگ بیست و یکم، 25 هفته صدرنشین بود و تنها 5 هفته این رتبه را به رقیبان واگذار کرد. تیم مجیدی شروع خوبی داشت و در هفته سوم صدرنشین شد. این تیم در هفته یازدهم برای سومین بار به صدر رسید و تا پایان لیگ این رتبه را حفظ کرد. استقلال در این فصل از رتبه چهارم پایین‌تر نرفت.

شروع خوب و صدرنشینی استقلال به بازیکنان این تیم کمک کرد اعتماد به نفس بگیرند و بر عکس رقیبان را تحت فشار قرار داد. صدرنشینی طولانی استقلال نشان می‌دهد که این تیم خیلی زود به فرم قهرمانی رسید و آن را حفظ کرد.