فرهاد مجیدی برای قهرمانی در  لیگ دو چالش بزرگ داشت. اولی رقابت با پرسپولیس که قهرمان پنج دوره قبلی لیگ بود و دومی غلبه بر این باور که استقلال تنها با قلعه‌نویی می‌تواند قهرمان شود.

از آخرین قهرمانی استقلال 9 سال می‌گذشت و گزینه‌های مختلف داخلی و خارجی نتوانسته بودند به جام برسند. از طرف دیگر فرمول قدیمی قلعه‌نویی هم در آخرین حضورش به نتایجی بهتر از پنجمی و ششمی ختم نشده بود. فرهاد مجیدی اما توانست استقلال را با فرمولی جدید و از مسیری متفاوت به قله لیگ برتر برساند. او به سبک بازی متفاوتی علاقه داشت و رابطه‌اش با بازیکنان هم مبتنی بر نظم و البته صمیمیت بود.

مجیدی پس از دو تجربه کوتاه برای اولین بار فصل را با استقلال شروع کرد و با سیستم پایه 1-2-4-3 فوتبالی مبتنی بر انتقال سریع را انتخاب کرد. این همان روشی است که کونته با آن چلسی را به قهرمانی لیگ برتر رساند و توخل دو سال قبل با آبی‌های لندن فاتح لیگ قهرمانان اروپا شد.

دلیل انتخاب یک روش محتاطانه برای استقلال این بود که مجیدی می‌دانست هواداران بالاتر از فوتبال زیبا و تهاجمی به‌دنبال جام هستند و اولویت با جمع کردن امتیازات است.

بازی با سه مدافع اطمینان زیادی به فاز دفاع داد و کمک کرد که استقلال فصل را بدون باخت و با تنها 10 گل خورده به پایان ببرد؛ یک رکورد فوق‌العاده. استقلال کمتر از سپاهان و پرسپولیس گل زد، ولی با فوتبال اقتصادی توانست 63 درصد بازی‌هایش را ببرد.

بخش زیادی از برتری مجیدی نسبت به رقیبانش پیش از شروع فصل و در موعد نقل و انتقالات به دست آمد. استقلال نیمی از تیمش را نسبت به فصل قبل تغییر داد، ولی خریدهای مناسب کمک کرد که زمانی برای هماهنگی هدر نرود و استقلال فصل را با بردهای متوالی و در قامت یک قهرمان شروع کند. مجیدی در این فصل رفتار مقولانه‌تری داشت و با فاصله گرفتن از مصاحبه‌های تند اجازه نداد حاشیه‌ها خیلی به تیمش آسیب بزند.