سعید زاهدیان -  یادم نمی‌آید چه سالی بود؛ شاید حدود 20 سال قبل. در روزنامه‌های ایران کارلوس کی‌روش را «کوئیرز» می‌نوشتیم. شکل نوشتاری اسمش به پرتغالی «Queiroz» بود. همان سال‌ها مصاحبه‌ای از فرگوسن در وصف دستیارش خواندم با چنین مضمونی: «روز تمرین کنار چمن روی یک توپ می‌نشینم تا کارلوس کوئیرز بیاید. می‌نشینم و تماشا می‌کنم که او برنامه و استراتژی تمرین را مشخص کرده و قبل از همه روی چمن موانع و کارهای لازم برای تمرین را انجام می‌دهد... با آمدن بازیکنان، تمرین زیر نظر کوئیرز شروع می‌شود و من حظ می‌برم از تمرینات و کارهایی که کارلوس انجام می‌دهد. روز مسابقه، من کت و شلوار می‌پوشم وکراوات می‌زنم و سرمربی هستم. یونایتد بازی‌ها را می‌برد و قهرمان می‌شود. در اولدترافورد 80 هزار نفر فرگوسن را تشویق می‌کنند ولی نمی‌دانند که این تیم خوب را کوئیرز ساخته!»

بعد از آن مصاحبه، با خودم گفتم چرا یک روز چنین مربیانی به ایران نمی‌آیند و مردانی در این قواره در فوتبال ایران حضور ندارند. پس از چند سال، میشائیل هنکه دستیار هیدزفلد -سرمربی سابق بایرن- به ایران آمد و در استقلال مشغول به کار شد. از خیلی‌ها پرس‌و‌جو کردم تا بدانم هنکه در چه سطحی است. همه -از مربیان گرفته تا بازیکنان- می‌گفتند که هنکه مربی دهن سوزی نیست و در تمرینات کار خاصی انجام نمی‌دهد. خیال کردم شاید درمورد کی‌روش هم اغراق شده تا او سرمربی تیم‌ملی ایران شد و یک دوره تاریخی باشکوه برای‌مان ساخت.

در کنار اینها، می‌توانم مثال‌های زیادی از دستیاران بیاورم که سرمربیان، مدیون زحمات آنها هستند اما موفقیت به‌نام سرمربی سند می‌خورد. برانکو ایوانکوویچ دستیار بلاژویچ یک نمونه دیگر بود. البته او در نقش سرمربی هم به موفقیت رسید.

برسیم به استقلال؛ در سال‌های قبل، فرهاد مجیدی همراه خود از اسپانیا دستیار آورد اما نتوانست به نتایج و هدف دلخواه برسد. این فصل، با مشورت دوستان و نزدیکانش به گابریل پین رسید. شکی نیست که مجیدی با تجربه اندکی که داشت، با ساختار دفاع سه‌نفری خطی آشنایی نداشت و گابریل پین که در فوتبال ایتالیا چهره‌ای شناخته شده است، توانست مسیر استراماچونی را با کاریزمای مجیدی ادامه دهد و استقلال را به موفقیت برسانند. 

بعد از قهرمانی استقلال، استفانو پیولی سرمربی میلان که تیمش امسال قهرمان سری آ شد، موفقیت استقلال را به هواداران و کادرفنی -بخصوص گابریل پین- تبریک گفت. این موضوع نشان می‌دهد که «پین» شاید سرمربی موفقی نباشد، اما ثابت کرد که یک دستیار خوب، بی‌ادعا، کاربلد و مناسب برای ایستادن کنار مربیان جوانی مانند مجیدی است. در نباختن استقلال، نمی‌شود اثر انگشت گابریل پین را ندید. او بخش مهمی از موفقیت امسال آبی‌هاست.