سام ستارزاده
روزنامه‌نگار ورزشی
شکست مقابل ملوان، میخ تابوت رویاهای بلندپروازانه فولاد نکونام بود؛ تیمی که پس از تحمل چند پنجره محرومیت از نقل ‌و انتقالات، با چند خرید درجه اول به استقبال لیگ بیست‌ و دوم رفت و پیش از سوت آغاز مسابقات فصل جاری، از بخت‌های فتح عنوان نیز به‌شمار می‌رفت، حال بدون پیروزی در دو ماه اخیر به استقبال تعطیلات جام‌جهانی رفت؛ با ۴ تساوی متوالی و سپس 3 شکست متوالی از 7 بازی اخیر که شامل تقابل با هر دو تازه‌وارد لیگ هم می‌شد و بدون کلین‌شیت در 5 مسابقه آخر خود. این آمار فولادی است که فصل گذشته در 6 بازی گروهی خود در لیگ قهرمانان آسیا تنها دو گل دریافت کرده ‌بود و از ۹ بازی آخر خود در لیگ بیست‌ویکم، ۲۰ امتیاز جمع‌آوری کرده‌ بود.
میان فولاد نیم‌فصل دوم لیگ گذشته که جزیره ثبات لیگ بود و حتی فولاد پنج هفته ابتدایی این فصل، با فولاد آشفته و دلسرد کننده این روزها، تفاوتی جز عدم تمرکز نیست؛ ویروسی که از کادر فنی به خط دفاعی تیم که نقطه قوت آنان است سرایت کرده‌ است. در تیمی که در آن مدافع جوان و کم‌ ادعایی همچون سینا شاه‌عباسی از عهده مهار فده کارتابیا، شیخ دیاباته و سوفیان هانی برمی‌آمد، اکنون عارف آغاسی و موسی کولیبالی که از رسوخ‌ناپذیرترین‌های چند سال اخیر فوتبال باشگاهی‌مان بوده‌اند، سر مسائل فنی با تعویض و تنبیه جواد نکونام روبه‌رو می‌شوند.
فشار به سرمربی جوان فولاد برای پذیرش دستیاری کارلوس کی‌روش، بزرگترین ظلمی بود که سردمداران فوتبال‌مان می‌توانستند بر تنها نماینده کشورمان در لیگ قهرمانان آسیا روا داشته‌ باشند؛ آن هم در سالی که سرخابی‌ها نیز با شاهکار همین مدیران حتی مجوز حضور در همین تورنمنت را از دست دادند. مگر گزینه‌های داخلی شایسته دستیاری در کادر فنی تیم ‌ملی انگشت‌شمار بودند؟ با این تصمیم اجباری، حتی اگر نکونام چند ماه دیگر به نیمکت تیم ‌ملی برسد، رزومه‌اش در فولاد که در این چند هفته خدشه‌دار شده، می‌تواند به مانعی غافلگیر کننده بر سر راه درخشش‌اش بدل گردد. بحران کنونی فولاد می‌تواند مقطعی تلقی شود، اما راه علاج آن جز معطوف‌ شدن دوباره تمرکز نکونام و کادرش به خوزستانی‌ها، آن‌هم به طور کامل نیست.
 

سینا فتوت
روزنامه‌نگار ورزشی
سرانجام نخستین جام برای ریکاردو ساپینتو به دست آمد تا اسم او به فهرست نام مربیانی اضافه شود که توانسته‌اند برای استقلال جام بیاورند. فهرستی طویل که نیازی به مرورش نیست. روز اولی که صحبت از حضور این مربی پرتغالی شد، خیلی‌ها به توانایی‌های او شک داشتند اما حالا عمده منتقدان او، پذیرفته‌اند که بار فنی او بالاست و توانسته کاری را انجام بدهد که آنها باور نمی‌کردند.
ساپینتو در این چند ماهی که از حضورش در ایران گذشته، هم منتقد دارد و هم حامی اما قصه اینجاست که هر دو طرف به او احترام می‌گذارند. بزرگترین انتقاداتی که به او می‌شود مربوط است به دیوانه‌بازی‌های او لب خط، که نمی‌شود نادیده گرفت. از طرف دیگر، این هم البته قابل کتمان نیست که او دلایل خوبی برای عصبانی شدن دارد. اینکه در یک بازی سه پنالتی را نگیرند عصبانیت دارد نه عادی بودن.
مشکل از ما است که پذیرفته‌ایم اشتباهات مدام تکرار شوند و تکرار شوند و هی سکوت کردیم و حالا کار به اینجایی رسیده که می‌بینیم. یکی از خارج چرخه معیوب مربیگری در ایران آمده و اعتراضی را نشان می‌دهد که اتفاقاً شاید درست هم باشد. شاید اگر همه مربیان ما اینقدر نسبت به داوری‌ها و اشتباهات سکوت نمی‌کردند وضع بهتری داشتیم. به هر حال این شما و این نخستین جام سینیور!

ایمان شیرازی
روزنامه‌نگار ورزشی
ملوانی‌ها موفق شدند دیدار معوقه خود را مقابل شاگردان جواد نکونام با پیروزی پشت سر بگذارند. شاگردان مازیار زارع با این برد فعلاً به لطف تقاضل گل بهتر خود را از منطقه سقوط خارج کرده است. همیشه در فوتبال این جمله به گوش‌مان خورده که تیم‌های ریشه‌دار باید در لیگ برتر حضور داشته باشند. اما همیشه ریشه‌دار بودن تیم نمی‌تواند تیم را از سقوط نجات دهد. تا زمانی که مدیریت درست در تیم‌ها صورت نگیرد نمی‌توان روی ماندن هیچ تیمی حساب کرد حال چه ریشه‌دار باشد چه نه، اما در مورد قوهای سپید شاید کمی امیدوارانه‌تر بشود به موضوع نگاه کرد. ملوانی‌ها در 5 بازی اخیر خود دو پیروزی کسب کرده‌اند و حالا با برد مقابل فولاد که انتظار می‌رفت مدعی قهرمانی باشد به تعطیلات جام‌جهانی رفتند. نمی‌توان دقیق گفت این تعطیلات به سود یا ضرر ملوان خواهد شد اما هرچه هست زارع خوب می‌داند انتظار از او و تیمش برای ماندن در لیگ برتر بسیار بالاست، پس بهتر است در این تعطیلات به بهترین شکل تیم خود را آماده بازگشت به لیگ بکند و در پنجره نقل و انتقالاتی زمستان نقاط ضعف تیمش را برطرف کند تا قوی سپید خیال کوچ دوباره به لیگ دسته یک را نداشته باشد.
 

هومن جعفری
روزنامه نگار
سرانجام سوپرجام پر حرف و حدیث برای استقلالی‌ها پایانی خوش داشت و آبی‌پوشان موفق شدند تنها جام نگرفته را از آن خود کنند. پیش از این، واژه سوپرجام برای هواداران استقلال واژه مطلوبی نبود اما حالا آنها می‌توانند به جام قهرمانی کسب شده که نخستین جام ساپینتوی پرتغالی است، لبخند بزنند. استقلال و نساجی در بازی چهارشنبه غروب، حریفان قابل احترامی بودند. نساجی به مرور با اندیشه‌های تاکتیکی حمید مطهری خو گرفته و حالا فوتبال را روان‌تر از قبل بازی می‌کند. آنها هم خوب جمع می‌شوند، هم خوب پخش می‌شوند، هم خوب توپ را می‌گردانند و هم اینکه درک درستی از بازی دارند. آنها هم می‌دانند چه توانایی و ضعف‌هایی دارند و هم می‌دانند که نقاط قوت و ضعف رقیب‌شان چگونه است. فکر می‌کنم ورود نساجی به بازار نقل و انتقالات و تکمیل نفرات مدنظر مطهری، از این تیم در نیم فصل دوم یک تیم قوی‌تر و نتیجه‌گراتر بسازد. استقلال هم صد البته به تفکرات ساپینتو نزدیک و نزدیک‌تر شده. آنها هم عین نساجی، یک پوست‌اندازی تاکتیکی را تجربه کرده‌اند یعنی از این رو به آن رو شده‌اند. اگر فصل قبل، استقلال مجیدی یک تیم تدافعی بود که با بازی بسته و با حوصله و هوشمندی امتیازات را درو می‌کرد، حالا با یک استقلال تهاجمی مواجهیم که می‌خواهد از دقیقه اول بازی به گل برسد. هر دو تیم حاضر در بازی سوپرجام، تیم‌هایی بودند که لباس فصل قبل را عوض کرده بودند و این تعویض لباس، برای‌شان زمان‌بر و هزینه‌بر بود. بازی سوپرجام بین دو تیم شایسته برگزار شد. به هر دو بابت نمایش این فصل باید تبریک گفت. کمی صبر نیاز است تا ببینیم این دو تیم بعد از پایان جام جهانی با نفرات جدید و با تکمیل نقاط مورد نیاز، چه سرنوشتی را برای خود رقم خواهند زد.


 

آیسان سعیدی
روزنامه نگار
سوپرجام نمادین‌ترین مسابقه فوتبال در هر کشوری است که به نوعی ویترین فوتبال یک کشور محسوب می‌شود. قهرمانان جام حذفی و لیگ هر کشور در این مسابقه تشریفاتی و نمادین مقابل هم به میدان می‌روند تا آینه تمام نمایی از فوتبال کشور را ارائه کنند. بازی‌ای که شور، جذابیت، هیجان و البته درآمد را نیز به همراه دارد. در این بازی اگرچه همانند هر بازی و رقابتی برنده و بازنده متفاوتند و دو رقیب برای بردن و قهرمانی تلاش می‌کنند اما بازنده نیز با شکست چندان مغبون نمی‌شود و زیاد ضرر نمی‌بیند. چه آنکه فلسفه وجودی این مسابقه جذابیت و تشریفات است.
در فوتبال ایران نیز این مسابقه به سیاق تمامی کشورهای صاحب فوتبال دنیا چند سالی است برگزار می‌شود اما همانند تمامی پدیده‌های دیگر وارداتی و ورزشی با بدترین شکل گرته‌برداری شده و اجرا می‌شود. مسابقه‌ای فاقد از شور، جذابیت و هیجان که به شکل کلاً رفع تکلیفی برگزار می‌شود تا تنها برگزار شود. گویی سوپرجام یک نوزاد سرراهی است که والدینش هر جا که بتوانند، آنها را سر راه گذاشته و می‌روند!
ورای اینکه این بازی در اغلب کشورهای دنیا به عنوان فتح‌الباب فصل و جشن افتتاحیه مسابقات محسوب می‌شود و در ایران معمولاً در یک تایم پرت و کاملاً بی‌معنی برگزار می‌شود، شکل برگزاری آن ابداً با یک جشن و یک افتتاحیه همخوانی ندارد و از تمامی عناصر و المان‌های یک بازی جذاب بی‌بهره است. برگزاری بازی در شهرستان و استادیومی که حتی چمن درست و حسابی که نیاز بدیهی و اولیه یک بازی باکیفیت است تا نحوه فیلمبرداری و مراسم ابتدایی و انتهایی این بازی هیچ شباهتی حتی به یک بازی رسمی ندارد؛ چه برسد به یک نمایش جذاب و شورانگیز که قرار است ویترین فوتبال ایران باشد.
کاش متولیان فوتبال ایران و برگزاری این بازی، حداقل به این بدیهیات توجه کنند تا سوپرجام حداقل روی کاغذ به نمونه‌های خارجی و ایده‌آل آن شباهت داشته باشد. در غیر این صورت برگزار نشدن این نمایش بی‌رنگ و لعاب و زشت به اسم سوپرجام، به مراتب بهتر از برگزار شدن آن است!


 

سعید زاهدیان
روزنامه نگار
دنیای فوتبال -به‌ ویژه بازی‌های مهم و پر مخاطب- محلی برای درآمدزایی و پولسازی است اما در ایران همه چیز مهم است الا بخش مالی و درآمدی یک مسابقه مهم و سرنوشت‌ساز؛ نمونه‌اش همین سوپرجام. در تمام ادوار، با کج سلیقگی مسئولان سازمان لیگ و البته خود باشگاه‌ها، محل برگزاری سوپرجام آنقدر دور از هواداران و رسانه‌ها تعیین شد که نه تماشاگران و نه رسانه‌ها می‌توانستد از این مسابقه بهره کافی ببرند و نه باشگاه‌ها به این تصمیم غلط معترض شدند. امسال به دلیل وضعیت حاکم بر بسیاری از شهرها، مسابقات لیگ و سوپرجام بدون تماشاگر برگزار شد؛ در سه سال گذشته هم کرونا مانع حضور تماشاگران شد. اما در سال‌های قبل‌تر چطور؟ وقتی سوپرجام می‌توانست در تهران و به میزبانی ورزشگاه آزادی با حضور بیش از 80 هزار تماشاگر برگزار شود و هر دو تیم بابت بلیت‌فروشی، تبلیغات محیطی و کنفرانس قبل و بعد از بازی صاحب درآمد شوند هم میزبان سوپرجام اغلب شهری بی‌طرف بود. در نتیجه درآمد باشگاه‌ها افول چشمگیری داشت.
وقتی در فوتبال ایران، متولیان برگزاری مسابقات در پی برگزاری بازی بی‌حاشیه و کم دردسر هستند تا فقط تقویم خود را پر کنند، ماهیت و اصل فوتبال کشته می‌شود. تا زمانی که رویکرد باشگاه‌ها تغییری نکند و چشم آنها به پول‌ دولتی نباشد، هیچگاه سوپرجام، دربی، فینال جام‌حذفی و سایر بازی‌های مهم فوتبال ایران نمی‌تواند محلی برای ایجاد درآمد بیشتر برای باشگاه‌ها و در مجموع فوتبال ایران باشد.