ایتالیا برای رسیدن به پیروزی مقابل اتریش خیلی انتظار کشید. در ۴۵ دقیقه نخست تیم برتر زمین بود. یکی، دو موقعیت خوب داشت اما در نیمه دوم قافیه را به اتریش باخت و حتی شانس آورد که گل آرناتوویچ به وسیله VAR رد شد. مانچینی اما با تعویض‌هایش ورق را برگردند و ایتالیا در وقت‌های اضافه به پیروزی مهیجی رسید. شادی آنها هم مثل همیشه شورانگیز بود.


 

هومن جعفری
حیف که این ستون ما طنزورزشی است. اگر طنز سیاسی اجتماعی هم در این ستون می‌شد جا زد، یک چیزی خطاب به این آقای کلانتری  می‌نوشتم که دفعه بعدی جلوی بقیه مردم درست بشیند، پایش را هم ببندد! مرد حسابی سن بابای اوشین را داری، این چیزها را باید کلاس اول راهنمایی یاد می‌گرفتی!
*
به سلامتی و مبارکی پرسپولیس یک هشتصدهزار دلار باید برای کالدرون جور کند و یک هفتصدهزاردلار برای گلر ذخیره‌شان! بسیار هم عالی! ببینیم این بار همراه اول سی میلیارد کمک بلاعوض را جور می‌کند یا اینکه آقای آذری جهرمی از جای دیگری برای دوستان اسپانسر می‌آورد! اسمش هم همانطور که می‌دانید رویش هست. کمک‌های مردمی! کمک‌های هواداری! ببینیم این بار چهل و هشت ساعته چند ده میلیارد کمک مردمی جور می‌شود!
*
سؤال بسیار خوبی است که باید از آقای مددی پرسید! تقریباً چند وقت است که همه فعالان حوزه خبری استقلال و اطرافیان باشگاه پیرامون سرنوشت 80 میلیارد تومان پولی که از اسپانسر به باشگاه پرداخت شده، اظهار نگرانی می‌کنند و خواستار این می‌شوند که مددی مشخص کند این پول‌ها را به چه کسی داده! مقاومت آقای مددی هم پیرامون شفاف سازی در نوع خودش جالب است و می‌توان آن را با مقاومت دلیرانه آریو برزن سردار نامدار کشورمان مقابل لشکر دشمن قیاس کرد. حالا اینکه چه ایرادی دارد که شفاف سازی شود که این هشتاد میلیارد پول به چه کسانی داده شده، ما نمی‌دانیم! شما می‌دانید چرا آقای مددی نمی‌گوید؟
شفاف سازی کن عمو ببینه!


 

نقطه مشترک انگلیس، دانمارک، ایتالیا، جمهوری چک و اسلواکی چیست؟ جست‌وجوی اولیه اینترنتی موضوعی را نشان نمی‌دهد اما نقطه مشترکی در یورو 2020 آنها را به یکدیگر مربوط می‌کند؛ همگی آنها از یک مدافع چپ راست پا در ترکیب اصلی خود استفاده می‌کنند. یان بوریل (جمهوری چک)، یواکیم مائله (دانمارک)، کیه‌ران تریپیه (انگلیس)، لئوناردو اسپیناتزولا (ایتالیا) و توماس هوبوکان (اسلواکی) همگی در پستی که سمت «اشتباه» به حساب می‌آید، در ترکیب ثابت تیم‌های ملی‌شان به میدان می‌روند. وقتی دانمارک در دیدار برابر بلژیک به دفاع سه نفره روی آورد، این بازی شامل دو وینگ- بک چپ راست پا شامل مائله و تورگان هازارد شد.
تریپیه با توجه به کیفیت هجومی مدافعان چپ ذاتی در فهرست انگلیس به نامی برجسته در این گروه تبدیل شده و لوک شاو، بن چیلول و بوکایو یاکا را نیمکت‌نشین کرد. حضور او در ترکیب اصلی به این دلیل غیرمنتظره بود که این بازیکن در طول دوران حرفه‌ای خود پیش از دیدار برابر کرواسی در ومبلی تنها چهار بار در پست دفاع چپ به میدان رفته بود و سه مورد آن برای تیم ملی در 12 ماه گذشته رخ داده است.
با در نظر گرفتن این گرایش کلان باید گفت که استفاده از مدافعان چپ راست پا چندان هم غیرمعمول نیست و در واقع همینطور هم هست.
در مجموع 74 درصد بازیکنان حاضر در پنج لیگ معتبر اروپایی در فصل
21- 2020 بیشتر با پای راست پاس می‌دادند تا پای چپ؛ بنابراین پیش از آن که به طور خاص به پست‌های آنها نگاه کنیم باید بدانیم که تعداد مدافعان چپ راست پا از مدافعان راست چپ پا بیشتر است.
با بررسی دقیق‌تر متوجه می‌شویم که مدافعان چپ راست پا در مجموع 266 بار در فصل 21-2020 در ترکیب ثابت به میدان رفته‌اند که تشکیل دهنده 12 درصد از کل حضور در ترکیب ثابت در این پست می‌شود. مدافعان راست چپ پا اختلاف زیادی با این عدد دارند و تنها 10 حضور در ترکیب ثابت در فصل 21- 2020 را تجربه کرده‌اند که شامل 5/. درصد از کل حضور در ترکیب ثابت در این پست می‌شود.
بنابراین در دورنمای موضوع می‌توان گفت که حضور تریپیه و اسپیناتزولا چندان غیرعادی هم نیست. هرچند هردوی آنها نقش‌های متفاوتی را برای تیم ملی کشورشان ایفا می‌کنند که نیازمند تحلیل بیشتر است.
شاید ایتالیا در مقایسه با سایر کشورهای برتر اروپایی از مدافعان کناری سرعتی و نفوذ کننده بهره نبرد اما به تولید سازگارترین و منعطف‌ترین بازیکنان در این پست تمایل دارد. پائولو مالدینی علیرغم اینکه راست پا بود، مدافع چپی تراز اول به حساب می‌آمد. جانلوکا زامبوروتا نیز شرایطی مشابهی داشت. بازیکنانی چون جانلوکا پسوتو و مورنو توریچلی نیز در هنگام حضور در این پست کاملاً راحت بودند.
آخرین فرد وارد شده به پانتئون مدافعان چپ راست پای ایتالیا، اسپیناتزولا است. او قرار نبود به عنوان یک مدافع چپ بازی کند- این بازیکن در روزهای اول بازی‌اش بیشتر مهاجم بود و به سنت مدافعان سازگار ایتالیا کاملاً به این شیوه پیش رفت که بتواند در هر پستی از مدافع میانی تا مهاجم نوک بازی کند. اسپیناتزولا در اواخر فصل 20- 2019 برهه کوتاهی را در رم به عنوان مدافع راست به میدان رفت اما او عموماً در طول دوران حرفه‌ای خود به عنوان مدافع چپ بازی کرده و حالا کاملاً در این پست راحت است.
این پست تردید اصلی روبرتو مانچینی در آستانه این تورنمنت بوده است؛ با حضور امرسون پالمیری- گزینه سوم در چلسی- که به دلیل توانایی نفوذش گاهی در این منطقه به میدان رفته است. هرچند اسپیناتزولا در نفوذهای سریع از سمت چپ کاملاً مؤثر عمل کرده است.
این موضوعی حیاتی است چون سیستم مانچینی به تشکیل پنج بازیکن هجومی مؤثر در حین تصاحب توپ بستگی دارد. چیرو ایموبیله رهبری این خط را بر عهده دارد، دومنیکو براردی در بال راست می‌ماند و فضایی را برای حضور نیکولو بارلا فراهم می‌کند. لورنزو اینسینیه در سمت دیگر به سمت مرکز زمین متمایل می‌شود تا نقش بازیکن حاضر در سمت چپ فضای میانی محوطه جریمه را ایفا کند و این فضا را برای حضور اسپیناتزولا باز می‌کند.
هرچند توانایی اسپیناتزولا در حرکت به سمت مناطق میانی روی پای راست خود به این معناست که او گاهی نفوذهای غیرمعمولی انجام می‌دهد. اینجا وقتی توپ را به اینسینیه می‌رساند، شروع به فرار از کانال داخلی می‌کند و بازی ترکیبی آنها تا جلوی زمین ادامه می‌یابد تا پاس بعدی او برای مهاجم تیم از فضای داخلی به بیرونی باشد.
اسپیناتزولا هرگز به عنوان بازیکنی به مهارت مالدینی، دفاع چپ راست پای ابدی ایتالیا، مورد ستایش قرار نخواهد گرفت اما مالدینی هرگز در سطح ملی دستاوردی نداشت و شاید اسپیناتزولا در همین زمان در ماه آینده این رقابت را یک-صفر به سود خودش کرده باشد.
نقش تریپیه در مقایسه با اسپیناتزولا بسیار مشخص‌تر است. او بسیار کمتر از بازیکن ایتالیایی جلو می‌کشد و لمس توپ‌هایش در اطراف محوطه جریمه از موقعیت‌هایی نشأت می‌گیرد که او اوتی پرتاب کرده است؛ به جای اینکه نفوذ حمایتی در جریان بازی داشته باشد. تریپیه با مجموع 84 لمس توپ نقش مهمی در اجرای برنامه بازی انگلیس در برابر کرواسی داشت.
نقش تریپیه در مناطق دفاعی بیشتر به عنوان پیش‌برنده توپ از عمق بود و پای راست او زوایای پاسکاری‌ای را باز می‌کرد که احتمالاً برای بازیکنان چپ پا مانند شاو و چیلول در دسترس قرار ندارد.
(خلاصه مطلبی که پیش‌تر در سایت هفت یک منتشر شده)


 

سامان موحدی راد
یک بازی دیگر بعد از آن مشت کوبیدن به میز، تیم فرهاد پیروز از میدان بیرون آمده است. خیلی‌ها منتظر بودند که فرهاد مجیدی بعد از آن کنفرانس خبری عجیب که گفت: «تنها یک پیغام دارم. هر کاری بکنید تیم من برنده است» بازنده از زمین بیرون بیایید اما نمایش استقلال مقابل گل‌گهر هم با پیروزی و سه امتیاز همراه بود. اگرچه مثل بازی قبلی سیدحسین حسینی و تیر دروازه‌ هم در ثبت این موفقیت بی‌تأثیر نبودند اما به هر حال تیم فرهاد مجیدی صاحب سه امتیاز پایان بازی بود اما این سه امتیاز و این پیروزی و تکرار کلین‌شیت هیچ کدام مرهمی بر دردهای استقلال در بیرون زمین نشد و این تیم همچنان درگیر یک مشاجره زشت و ناراحت کننده میان بعد مدیریتی و تیم فنی باشگاه است. مشاجره‌ای که البته در میان هواداران منجر به محبوب‌تر شدن فرهاد مجیدی شده است. درست است که تیم او از دست یافتن به جام در این لیگ هم احتمالاً محروم شده اما فرم خوب تیم، پیروزی‌های متعدد و شانسی که در حذفی و آسیا برای استقلال وجود دارد، موجب شده تا ستاره سابقاً محبوب درون زمین حالا روی نیمکت هم محبوب باشد.
البته که نکته دیگر این صف‌آرایی در این است که استقلالی‌ها ایراد کار تیم‌شان را در مدیریت تیم طی چند سال اخیر می‌دانند و پربیراه هم نمی‌گویند. مدیران باشگاه استقلال در همه این سال‌ها به طرز عجیبی در مسیر تضعیف تیم گام برداشته‌اند. نمونه‌اش همین درگیری این روزهای فرهاد مجیدی و احمد مددی که یک عقل سلیم و آگاهی تلاش نمی‌کند تا میانه کار را بگیرد و در چنین شرایطی که استقلال در سه جبهه در حال نبرد است و احتیاج به آرامش دارد اوضاع را آرام کند. بدتر اینکه مدیریت تیم بر آتش این اختلافات می‌دمد. احتمالاً به امید ناامید شدن فرهاد مجیدی و خالی کردن میدان. موضوعی که به نظر می‌رسد این بار رخ ندهد و فرهاد بعد از دو تجربه قبلی خودش این بار قصد کناره‌گیری ندارد. هواداران هم از فرهاد همین را می‌خواهند. به هر حال این سه امتیاز شعله‌های دعوای درون تیمی در استقلال را فرو ننشاند!




 

میعاد نیک
دوشنبه هفته گذشته بود که فرهاد مجیدی پس از کسب پیروزی شاگردانش مقابل تیم فوتبال پدیده در چارچوب دیداری معوقه از هفته بیست‌ویکم لیگ برتر، زبان به سرزنش مسئولین باشگاه استقلال و وزارت ورزش‌وجوانان گشود و با عتابی سنگین نسبت به معاون توسعه ورزش قهرمانی و حرفه‌ای وزارتخانه، وعده پیروزی استقلالی‌ها به هواداران را داد. خشم فروخورده فرهاد مجیدی که پس از مدت‌ها به گلو رسیده و مانند زخمی عفونی قرار است دامن همه مقصرین وضعیت فعلی استقلال را بگیرد، حتی درصدی هم باعث افت فنی آبی‌پوشان نشده و حواشی اخیر نتوانسته تمرکز و توجه بازیکنان تیم فوتبال استقلال را از هدفی که دارند، به سمت و سوی دیگری پرت کند. هنر فرهاد مجیدی در تشکیل حباب قرنطینه فکری و روانی در اردوگاه آبی تهران به اینجا ختم شده که مجموعه رختکن تیمش با وجود خیل عظیمی از مشکلات مالی، لجستیکی، روانی و معنوی باز هم با تمام قوا به زمین چمن برود و برای کسب حداکثر امتیاز هر آنچه در توان دارد را به منصه اجرا بگذارد.
شخصیت کاریزماتیک و آتوریته سرمربیگری، تنها فاکتورهایی بود که فرهاد مجیدی برای تبدیل شدن به یک ابرستاره روی نیمکت تیم فوتبال استقلال به آنها احتیاج داشت. پسر ناجی آبی‌ها و ۷ مقدس سکوهایی که نامش را عاشقانه فریاد می‌زدند، از محبوبیت و مقبولیت کم‌نظیری بین هواداران استقلال برخوردار بود اما جا زدن‌هایش حین مسیر باعث شده بود تا ترس و استرس همیشه در قلب آبی‌ها جا خوش کند. فرهاد مجیدی در سومین دوره سرمربیگری‌اش در اردوگاه آبی پایتخت، روندی متفاوت از شروع دوران حرفه‌ای‌اش را پیش گرفته که نشان از بلوغ و پختگی وی طی سال‌های اخیر دارد. سرمربی جوان آبی‌ها پس از ۲ دوره تقریباً ناموفق در هدایت تیم فوتبال استقلال، در نقش یه منجی به خانه‌اش بازگشت و نشان هم داد که راه و رسم کار کردن در فوتبال فشل، تعطیل و عقب‌مانده ایران را یاد گرفته. ۷ مقدس دریافته که تنها حضور به‌عنوان مسئول امور فنی برای موفقیت کافی نیست و گاهی باید در نقش معاون، مدیرعامل و رئیس هم حاضر شود و در همه‌ جای امور باشگاه‌اش دخالت کند تا شاگردانش با امید و انگیزه راهی میدان نبرد شوند.
واقعیت امر فوتبال ایران همین است که یک سرمربی تنها نباید ۹۰ دقیقه روی نیمکت بنشیند و تیم را تمرین دهد؛ سکاندار رختکن یک تیم اول باید پدری کند و بعد معلمی. فرهاد مجیدی این بار می‌داند که بازیکنانش باید او را پدر بدانند تا برایش جان بدهند. همانطور که مهدی مهدی‌پور پس از پیروزی دلچسب آبی‌ها مقابل گل‌گهر گفت، فرهاد مجیدی کاری در رختکن کرده که هم‌تیمی‌هایش برای او جان می‌دهند و همین هم برای موفقیت یک سرمربی کفایت می‌کند. استقلال نیم‌فصل دوم لیگ بیستم از یکرنگ‌ترین تیم‌هایی‌ است که فوتبال ایران به خود دیده؛ علاوه بر نظم تاکتیکی و ساختار سازمان‌یافته حین بازی، اردوگاه آبی تهران در ابعاد معنوی هم می‌درخشد. همدلی بازیکنان با سرمربی جوان‌شان چیزی نیست که از پاداش‌های ۱۰ و ۲۰ میلیون تومانی پدید بیاید؛ فرهاد راه را یاد گرفته و بیراه هم نیست اگر بگوید «هر کاری هم بکنید، تیمم می‌بَرَد!»




 

مازیار گیلکان
در باشگاه استقلال با دو دسته جداگانه به نام مدیریت باشگاه و تیم فوتبال مواجهیم. این دو دسته ارتباطی با هم ندارند. یک مجموعه مدیریت باشگاه است که کار گذشته آنها مخالفت‌های گروهی با یکدیگر و روابط مخدوش مدیرعامل و هیأت مدیره بود و کار جدیدشان در هیأت مدیره جدید هماهنگی با یکدیگر و مدیرعامل است و یک مجموعه به نام تیم داریم که از سرمربی تا بازیکنان به ارکان مدیریت باشگاه معترض‌اند.
کار به جایی رسیده که مسئولیت پرداخت پاداش به بازیکنان بعد از هر پیروزی را سرمربی قبول کرده است و برای انجام این کار به رغم تکذیب فروتنانه، آپارتمانی را به فروش می‌گذارد.
در میانه این بحران‌ها البته تیمی داریم به نام استقلال که سرمربی‌اش از پیروزی و موفقیت حرف می‌زند و نمی‌خواهد چهره بازنده این اختلافات درونی باشد. پیروزی‌های اخیر استقلال نشان می‌دهد که تیم می‌خواهد با بحران‌ها بجنگد اما تیم مدیریت از برقراری یک رابطه سالم و خیرخواهانه و منظم با کادر‌فنی و بازیکنان ناتوان است.
این وضعیت تا کی می‌تواند ادامه داشته باشد؟ آیا مدیریت باشگاه می‌تواند با موضع‌گیری‌های جدید روابط مخدوش و تیره را اصلاح کند و به کار برگردد یا این جدایی بین مدیران و تیم تا پایان فصل ادامه خواهد داشت؟
ادامه روند موفقیت تیم بدون آنکه روابط تیره تمام شود، آسان نیست. فرهاد مجیدی سعی می‌کند حساب تیم را از اختلافات با باشگاه جدا کند. این یک وضعیت غیرطبیعی است اما راه دیگری باقی نگذاشته‌اند.
استقلال فراتر از هر بحث فنی با روحیه جنگجویانه در مقابل مشکلات داخلی، بازی‌ها را با پیروزی پشت سر می‌گذارد اما اینکه این وضعیت تا چه روزی بتواند پایدار باشد، روشن نیست. حتی ترکیب جدید هیأت مدیره هنوز نتوانسته‌اند بر این وضعیت مسلط شوند و گره‌ها را باز کنند و روند رابطه بین باشگاه و تیم را اصلاح کنند. نمی‌دانیم این کار که پیچیده هم نیست، از آنها برمی‌آید یا نه. استقلال بازی به بازی پیش می‌رود، هم خود را برای جام حذفی آماده می‌کند و هم برای کسب سهمیه و جایگاهی در خور تحسین در لیگ برتر و البته یک چشمش به لیگ قهرمانان آسیاست. همه اینها در حالی است که استقلال از درون دچار بحران‌های خودساخته است. پایداری این وضعیت بحرانی درونی به استقلال آسیب می‌زند و باید هر چه زودتر روابط تیم و مدیریت باشگاه بازسازی شود.



 

سام ستارزاده
پس از یک بحران مقطعی در لیگ برتر، پسران آبی پایتخت با سه پیروزی و سه کلین‌شیت دوباره خود را روی ریل پیروزی قرار دادند؛ اتفاقی که هرچند به احتمال بسیار زیاد به حسرت ۸ ساله آنان در فتح لیگ برتر پایان نمی‌دهد اما سهمیه آسیایی فصل آینده را برای آبی‌پوشان تضمین می‌کند و از آن مهم‌تر، به آنان برای موفقیت در نبرد سرنوشت‌سازشان در حذفی و مقابل رقیب همیشگی امید می‌بخشد. تحول بزرگ‌تر که می‌تواند حتی در روند استقلال در فصل آینده مؤثر باشد، تغییر آرایش تیم به سیستم سه‌دفاعه ۳-۵-۲ است که فصل مشترک هر سه پیروزی اخیر آبی‌ها بوده.
پس از این‌که با آرایش معقول ۴-۴-۲ و درخشش زوج‌های غفوری-موسوی در جناح راست، میلیچ-نادری در سمت چپ و قائدی-دیاباته در خط آتش استقلال به اوج ثبات در خط دفاع و حمله رسید، بازگشت به سیستمی که محمود فکری در نیم‌فصل اول بر آن اصرار ورزید اما در استفاده صحیح از آن ناکام ماند، تصمیم شجاعانه‌ای بود که مجیدی اتخاذ کرد تا بتواند با مشارکت حداکثری بازیکنانش، از تمام عرض زمین برای ارائه فوتبال مالکانه و تهاجمی با خلاقیت بالا بهره بگیرد.
از طرفی، اصرار مجیدی برای جذب یک دستیار ایتالیایی که برای انتخاب آن مشورت دوستانه‌ای نیز از فابیو کاناوارو گرفت، نشان می‌دهد که وی چه در سر دارد؛ بازسازی بنای فنی استقلال استراماچیونی. گابریله پین، دستیار سابق چزاره پراندلی در یورو ۲۰۱۲ و جام جهانی ۲۰۱۴ که ورودش به ایران حتی با هزینه شخصی خود مجیدی تبدیل به یک عملیات غیرممکن شده، مهره‌ای است که مجیدی در نظر دارد تا با کمک وی، برنامه ناتمام استرا در تبدیل استقلال به نخستین تیم ایرانی که در لیگ قهرمانان آسیا سیستم کاتاناچوی چشم‌نواز ایتالیایی را پیاده می‌کند، تکمیل ‌سازد.
استقلالی که در نیم‌فصل نخست در استفاده از بخت‌های گلزنی‌اش ناتوان بود، مقابل گل‌گهری که برای کسب سهمیه آسیایی خیز برداشته از همان دو فرصت نخستی که نصیب بازیکنانش شد، دو گل ساخت. حتی بدون دیاباته و مطهری، این مدافعان و هافبک‌های آبی هستند که در گلزنی سهیم می‌شوند. حرکت تیمی منحصربه‌فرد استقلالی‌ها روی گل دوم به رقیب سیرجانی نشان می‌دهد که شاگردان مجیدی در یک‌سوم حریف حتی با چشم بسته می‌توانند یکدیگر را در زمین پیدا کنند. هرچند سومین کلین‌شیت پیاپی استقلال مجیدی با یک کمک از سوی تیر عمودی دروازه آبی‌ها و دو فوق واکنش از سوی سیدحسین حسینی به‌دست آمد، دفاع استقلال توانست بدون چند مهره اصلی خود، واکنشی منطقی به موج سنگین حملات همه‌جانبه گل‌گهری‌ها داشته ‌باشد تا بازی را آنطور که خود می‌خواهد کنترل کرده و از دو گل محمدحسین مرادمند و مهدی مهدی‌پور با صلابت حفاظت گردد.
برای نخستین مرتبه در فصل جاری، استقلال از سه بازی متوالی خود هر ۹ امتیاز را دشت کرد تا موتورش در لیگ برتر زمانی روشن شده باشد که برای بازگشت به کورس قهرمانی تقریباً دیر شده‌؛ اتفاقی که چند سالی می‌شود که به یک سنت در اردوگاه آبی‌ها بدل شده. با افزایش هماهنگی استقلالی‌ها در آرایش سه‌دفاعه و البته ثبات در کادر مربیان و بازیکنان، شاه‌فرهاد نیمکت آبی‌ها می‌تواند سنت‌شکنی کرده و تیمی منسجم بسازد که از همان ابتدای فصل آتی در قواره یک مدعی برای هر ۴ جام داخلی و آسیایی ظاهر شود.