وقتی به دنیا آمد، کامرون هنوز درگیر تبعات اعلام استقلال و مشکلات اقتصادی‌اش بود. وام‌های سنگین بانک جهانی باید تسویه می‌شدند و کشور همچنان نیازمند کمک‌های مالی دیگران بود. خانواده‌های کامرونی برای رهایی از فقر، محتاج میانبر بودند و چه میانبری سخاوتمندانه‌تر از فوتبال؟

البته که هیچ میانبری هم بدون تلاش طاقت فرسا ساخته نمی‌شود. همین انگیزه برای تغییر بود که نوجوانی 16 ساله را وادار به مهاجرت کرد. رفتن از کامرون به اسپانیا و بازی برای تیم جوانان رئال مادرید. فکر می‌کرد که رؤیایش برآورده شده. هر چند که سخت در اشتباه بود. رئال کهکشانی انگار نیازی به او نداشت. با حضور فرناندو مورینتس، رائول، داوور شوکر، میاتوویچ و سایر ستاره‌های اروپایی، هیچ فرصتی به یک تازه‌وارد آفریقایی داده نمی‌شد.

 چاره‌اش در رفتن بود. 4 سال گلزنی و تاریخ‌سازی برای مایورکا؛ و سرانجام نوبت فوتبال و سرنوشت رسید که تقدیر تاریخی را رقم بزنند. در تابستان 2004 اعلام شد که اتوئو به نیوکمپ می‌رود؛ مهاجم جدید بارسلونا. در 23 سالگی و در آستانه اوجگیری اما نه برای قوهای سپید مادرید. برای کاتالان‌هایی که از این دهن کجی به مادریدی‌ها حسابی لذت می‌بردند.

در بارسلونا هر چه می‌شد را فتح کرد. از اولین سه‌گانه تاریخ فوتبال اسپانیا گرفته تا عناوین فردی در لالیگا و قاره آفریقا. مثل سه بار پیاپی انتخاب شدن به عنوان بهترین بازیکن قاره. هواداران هم عاشقانه دوستش داشتند و امیدوار بودند در همان نیوکمپ بازنشسته شود. البته که فوتبال کار خودش را می‌کند. گواردیولا آمد و با برچسب تغییر، زلاتان را آورد و اتوئو را کنار گذاشت. در معامله‌ای که اینتری‌ها آن را یکی از بهترین ترانسفرهای تاریخ نراتزوری می‌دانند.

 

سینا فتوت

 

 نبرد یووه برابر لاتزیو مهم‌ترین بازی هفته بیست و ششم سری آ بود. نبردی که عقابهای زخمی پایتخت برابر بانوی پیر بحران‌زده صف‌آرایی کردند. مدعی بزرگی که در هفته‌های اخیر نتایج چندان خوبی نگرفته بود اما در یک بازی جذاب و هیجان‌انگیز با سه گل عقابها را شکار کرد تا در آستانه بازی برگشت لیگ قهرمانان، بازگشتی دوباره به جاده پیروزی داشته باشد.

 مرد اول این بازی اما آلوارو موراتا بود که با دو گل و یک پاس گل یک‌تنه لاتزیو را نابود کرد. ستاره‌ای که البته درخشش او زیر سایه غیبت عجیب ابرستاره یووه یعنی رونالدو قرار گرفت و چندان به چشم نیامد. موراتا در غیاب رونالدو جور او را کشید و ستاره تیمش لقب گرفت. مدت‌ها از موراتا انتقاد می‌شد که اثرگذاری خود را از دست داده ولی او در این بازی حساس به خوبی اعاده حیثیت کرد. درخششی که زیر سایه سنگین غیبت کریس کمرنگ شد. پیرلو برای مهم‌ترین بازی هفته ترجیح داد تا ستاره پرتغالی‌اش را روی نیمکت بنشاند و او را برای مصاف حساس مقابل پورتو ذخیره کند. اتفاقی که البته حواشی خاص خود را داشت. پیرلو در توضیح نیمکت‌نشینی کریس گفت: «کریستیانو رونالدو اخیراً در 8 یا 9 بازی متوالی در ترکیب یوونتوس قرار گرفته بود و من در طول هفته و بعد از مشورت با خود رونالدو با او در مورد قرار نگرفتن در ترکیب در دیدار مقابل لاتزیو به توافق رسیده بودیم. پس در واقع این تصمیم از قبل برنامه‌ریزی شده بود. حضور رونالدو در ترکیب شرایط را بهتر می‌کند اما باقی بازیکنان حاضر در زمین نیز وظیفه خود را به نحو احسن انجام دادند. رونالدو در این فصل 20 بار برای یوونتوس موفق به گلزنی شده و طبیعی است که دیگر بازیکنان در غیاب او بتوانند دروازه تیم‌های رقیب را باز کنند. وقتی توپ را به رونالدو بسپارید معمولاً او قادر به انجام یک کار مفید است و اصولاً با حضور او در ترکیب، شما بازی را با یک گل برتری نسبت به حریف شروع می‌کنید اما در مورد این استراحت در طول هفته توافق شده بود، زیرا رونالدو بازی‌های متوالی زیادی انجام داده بود و نیاز به استراحت داشت.»

سام ستارزاده

 

جدای از تنش میان دو همسایه پرسروصدای آبی و قرمز در شهر منچستر که شعله آن در 13 سال اخیر برافروخته‌تر از هر زمان دیگری شده، شهرآورد این شهر فارغ از جایگاه دو تیم در جدول و حتی فارغ از این تنش هیجانی، از این نظر چشم‌ها را به خود خیره می‌کند که تقابل دو سبک کاملاً متضاد فوتبال است.

 منچسترسیتی که 5 سالی است به ارائه فوتبال مالکانه و زمینی عادت کرده، مقابل منچستریونایتدی قرار می‌گیرد که به ‌دنبال راه‌های سریع و پربازده برای گشودن دروازه رقبا می‌گردد. اهمیتی ندارد که حتی با فتح ورزشگاه اتحاد به‌دست شاگردان اوله گونار سولسشر، منچستر سیتی یک حاشیه امنیت 11 امتیازی با همشهری و نزدیک‌ترین تعقیب‌کننده خود در لیگ جزیره دارد.

حاصل رویارویی دو نگرش متفاوت دو تیم، یک بازی هجومی و پراتفاق بود که در آن سیتیزن‌ها در مقابل 8 شوت میهمانشان، 23 بار دروازه قرمزها را نشانه گرفتند اما وقتی بحث امید گلزنی به میان می‌آید، حکایت از برتری 11/2 به 28/1شیاطین سرخ دارد؛ آنچه با نتیجه دیدار هم مطابقت دارد و بروز می‌دهد که تنها بدبیاری بزرگ آبی آسمانی‌ها، ضربه هنرمندانه رودری بود که به محل تلاقی دو تیرک دروازه دین هندرسون اصابت

 کرد.

البته صد و هشتاد و پنجمین دربی منچستر بسیار زود تحت تأثیر رخداد بزرگ دقیقه یک خود قرار گرفت. روی یک کنترل ضعیف از گابریل خسوس، توپ در اختیار مارکوس رشفورد و سپس آنتونی مارسیال قرار گرفت. سپس خسوس برای جبران اشتباهش تا محوطه جریمه خودی عقب کشید تا به سه مدافعی که سعی در جلوگیری از دریبل‌زنی مارسیال داشتند کمک کند اما سراسیمه مهاجم زیرک یونایتدی‌ها را سرنگون کرد و یک ضربه پنالتی به سرخ‌پوشان هدیه داد. گل‌شدن همین پنالتی توسط برونو فرناندش موجب شد شیاطین سرخ در دقایق آتی حتی چندان به فکر پرس سنگین از بالا هم نباشند و با متمایل شدن بال‌های میانی خود، رشفورد و دنیل جیمز به میانه میدان، امکان استفاده از این منطقه را برای میزبان سلب کنند.

تراکم بازیکنان یونایتد در میانه میدان از یک سو با بازی پراشتباه خوآ کانسلو که یکی از پایین‌ترین آمار تعداد پاس سالم (42) را در میان هم‌تیمی‌هایش داشت، موجب ‌شد اغلب حملات آنان از جناح چپ شکل بگیرد؛ جایی که الکساندر زینچکو حضور داشت و ایلکای گوندوغان و کوین دی‌بروینه به کمکش می‌آمدند.

 گاهی نیز با یک پاس قطری به جناح راست، ریاض ماحرز در فضای خالی صاحب توپ می‌شد و برای تهدید منطقه جریمه من‌یو اقدام می‌کرد.

در شهرآورد اخیر منچستر، رکورددار تعداد پاس صحیح طرف سرخ‌پوش، برونو فرناندش با 36 پاس بوده؛ آماری پایین‌تر از 8 بازیکن میزبان اما سولسشر و تیمش برای کسب سه امتیاز شیرین از اتحاد، نه به مالکیت 66 درصدی نیاز داشتند و نه به تعداد پاس‌های بالا. گل دوم منچستریونایتد روی قدرت حمل توپ بالای لوک شاو که نزدیک به 90 متر با توپ حرکت کرد به‌دست آمد؛ آن هم با ردوبدل‌شدن تنها سه پاس میان دین هندرسون، خودش و رشفورد.

بازی مالکانه پپ و تیمش به‌قدری کارا بود که منجر به خلق چند موقعیت خطرناک برای طرف آنان گردد؛ ولی دربی یکشنبه عصر منچستر روی خوش خود را به طرفی نشان نداد که میانه زمین را مال خود کرد؛ بلکه به طرفی نشان‌ داد که کمتر مرتکب اشتباه فردی و تیمی شد.

همان طور که انتظار می‌رفت دوره حضور عامل چهارمین قهرمانی آلمان در جام‌جهانی در جمع «مانشاف» به پایانی خودخواسته انجامید. به گزارش فوتبال 360، ثبات در نیمکت مربیگری تیم ملی آلمان به حدی زیاد است که شما می‌توانید تمام مربیان تاریخ «مانشاف» را با استفاده از انگشتان دو دست بشمارید اما حتی این وفاداری خیره‌کننده هم تا جایی ادامه دارد که منافع یکی از پرافتخارترین تیم‌های دنیای فوتبال به خطر نیفتد. به خطر افتادن منافع و قدرت قهرمان جام‌جهانی 2014، باعث شد سرانجام یواخیم لو به ارتباط بیش از یک و نیم دهه‌ای خودش با تیم ملی آلمان پایان دهد و رسماً اعلام کند در پایان یورو 2020 سمتش را ترک خواهد کرد.

 

وسوسه‌ای به نام کلوپ

حالا با جدایی قطعی یوگی، گزینه‌ها به صف می‌شوند. اتحادیه فوتبال آلمان از دیرباز علاقه زیادی به یورگن کلوپ دارد و حتی فصل گذشته که یورگن از لیورپول تیمی دست‌نیافتنی در انگلیس ساخت، زمزمه‌های استخدام او به عنوان سرمربی جدید آلمان به گوش می‌رسید. از آن روزها، یک سال گذشته و لیورپول با رکورد باخت‌‌های متوالی خانگی‌اش در جریان آخرین سقوطش از سطح اول انگلیس برابری کرده. اگر آقای معمولی نتواند تیم را از بحران فعلی خارج کند، حتی با وجود ادامه قرارداد با لیورپول تا سال 2024 احتمالاً به شکل خودخواسته تیم را ترک خواهد کرد و در این صورت بهترین گزینه نشستن روی نیمکت تیم ملی آلمان خواهد بود. اتحادیه فوتبال آلمان به این انتقال راضی است و کلوپ هم بی‌میل نیست برای اولین بار شانس خودش را در رده ملی امتحان کند. آلمان خموده فعلی به یک مربی انگیزشی مانند او نیاز دارد؛ مردی که بتواند یک تغییر نسل آرام در تیم به وجود بیاورد و آلمان را پس از فضاحت دومین حذف در مرحله گروهی در تاریخ جام‌جهانی به قدرت گذشته برگرداند.

 

پایان با رضایت کامل

لو پس از اعلام استعفای خودش در پایان یورو 2020 گفت: «این اقدام را با تمام آگاهی، غرور و قدردانی انجام می‌دهم اما با توجه به مسابقات پیش‌رو در یورو 2020، هنوز هم انگیزه بالایی دارم. حس غرور دارم زیرا حضور در تیم ملی آلمان برای من بسیار ویژه تلقی می‌شود. باعث افتخارم است که توانسته‌ام حدود 17 سال با بهترین فوتبالیست‌های آلمانی کار کنم و باعث پیشرفت آنها شوم. طی این مدت، پیروزی‌های بزرگی کسب کردیم و شکست‌های دردناکی متحمل شدیم اما مهم‌تر از آن اینکه لحظات جادویی را تجربه کردیم؛ مثل قهرمانی در جام جهانی 2014. همیشه ممنون فدراسیون فوتبال آلمان خواهم بود که یک محیط کاری عالی برایم فراهم کردند. هنوز احساس انرژی و انگیزه بالایی دارم. تمام تلاشم را می‌کنم تا با کسب موفقیت هواداران تیم ملی آلمان را خوشحال کنم.»

 

براساس تصمیم دولت ژاپن، تماشاگران و هواداران خارجی به عنوان بخشی از تلاش‌ها برای جلوگیری از شیوع کرونا، اجازه حضور در المپیک تابستان سال جاری را در توکیو ندارند.

به گزارش ایرنا، خبرگزاری کیودو ژاپن در خبری فوری نوشت: دولت ژاپن و کمیته سازماندهی المپیک توکیو قرار است ماه جاری با مقامات کمیته بین‌المللی المپیک و دو هیأت دیگر جلسه‌ای برگزار کنند و تصمیم رسمی را در خصوص تماشاگران خارجی المپیک بگیرند.

بنا به گفته مقاماتی که به شرط حفظ هویت حاضر به گفت‌وگو شدند، دولت ژاپن به این نتیجه رسیده است که با توجه به نگرانی‌های مردم ژاپن در خصوص ویروس کرونا و این حقیقت که گونه‌های مسری‌تری از این ویروس در بسیاری از کشورها شناسایی شده است، استقبال از هواداران خارجی در المپیک ممکن نیست.

نمایندگان پنج هیأت سازماندهی که کمیته بین‌المللی پارالمپیک و دولت کلان شهر توکیو را نیز شامل می‌شود، در سوم مارس (۱۳ اسفندماه) توافق کردند تا در خصوص تماشاگران خارجی المپیک تا پایان ماه جاری تصمیم‌گیری کنند.

آنها سپس در آوریل در مورد شمار تماشاگرانی که می‌توانند در ورزشگاه‌ها حاضر شوند، تصمیم‌گیری خواهند کرد.

مراسم افتتاحیه حمل مشعل نیز بدون حضور تماشاگران برگزار خواهد شد.

کمیته سازماندهی ماه گذشته مجموعه‌ای از اقدامات مقابله‌ای با ویروس کرونا را در جریان تور ۱۲۱ روزه حمل مشعل المپیک منتشر کرد.

در حالیکه تعویق یک ساله المپیک به افزایش شدید هزینه‌های برگزاری (دست‌کم 64/1 تریلیون ین/۱۵ میلیارد دلار) منجر شده، کمیته سازماندهی انتظار دارد تا حدود ۹۰ میلیارد ین از قِبل بلیت فروشی درآمدزایی داشته باشد.

یک هیأت دولتی که مأمور تدوین اقدامات مرتبط با کووید-۱۹ شده بود، در ماه دسامبر در گزارشی موقت اعلام کرد که تماشاگران خارجی می‌توانند از وسایل نقلیه عمومی استفاده کرده و در صورتی که از کشورهایی با موارد نسبتاً کم ویروس آمده باشند، از قرنطینه ۱۴ روزه معاف هستند.

با تعویق یک ساله المپیک ۲۰۲۰ توکیو به دلیل شیوع ویروس کرونا، این تورنمنت از ۲۳ جولای تا ۸ آگوست ۲۰۲۱، (اول تا ۱۷مردادماه ۱۴۰۰) و پاراالمپیک نیز از ۲۴ آگوست تا پنجم سپتامبر ۲۰۲۱ (دوم تا چهاردهم شهریورماه ۱۴۰۰) در پایتخت ژاپن برگزار خواهد شد.

 

سامان موحدی راد

 

چقدر حیف که فوتبال فعلاً قرار است تماشاگر نداشته باشد و به این ترتیب تماشاگران بایرنی نمی‌توانند شاهد نمایش خیره کننده لواندوفسکی در بهترین دوران ورزشی‌اش باشند. بهترین دورانی که با اوج قدرت بایرن در آلمان و اروپا هم همراه است و آنها همچنان بزرگترین شانس قهرمانی در اروپا هم هستند. یک چشمه از این نمایش خیره‌کننده چند شب پیش در آلیانز آره‌نا به وقوع پیوست. دیداری که رقابت زیبای دو گلزن بالفطره در بوندس‌لیگای آلمان بود؛ نبرد لواندوفسکی مهار نشدنی و اریک هالند جوان و سیری ناپذیر.  بازی با آتش‌بازی دورتموندی‌ها شروع شد و عجیب اینکه در ورزشگاه بایرن این دورتموندی‌ها بودند که با اعجوبه جوان‌شان دوباره دروازه بایرن را باز کرد. هالند این روزها در اوج دوران آمادگی قرار دارد و رسیدن سریعش به رکورد 100 گل زده موجب شده تا خیلی‌ها به دنبال جذب او باشند اما این دو گل خیلی زود با آتش‌بازی بایرنی‌ها بی‌اثر شد. شاید اگر تماشاگران در ورزشگاه بودند شاهد یکی از بهترین کامبک‌های دیدارهای بایرن و دورتموند بودند. شاگردان هانسی فیلیک خیلی زود به خودشان آمدند و با آتش‌بازی روبرت لواندفسکی ورق را برگرداندند تا دورتموند یکی از سنگین‌ترین شکست‌هایش را تجربه کند. هت‌تریک لواندفسکی در کنار گل سانه موجب شد تا این بازی با نتیجه 4-2 به پایان برسد. لواندوفسکی با این هت تریک 31 گله شد و اکنون می‌توان گفت که او از همین حالا کسب کفش طلای خود را قطعی کرده چرا که بعید به نظر می‌رسد بازیکنی بتواند به آمار گلزنی او برسد. شاید بتوان این بازی را رقابت خطوط آتش دو تیم دانست و به خوبی معلوم شد که بایرن و لواندوفسکی در سطحی بسیار بالاتر از لیگ آلمان قرار دارند البته که دورتموند این روزها چندان در شرایط خوبی قرار ندارد و با سال‌های طلایی‌اش فاصله دارد. آنها حالا با درخشش هالند در رتبه ششم جدول جا خوش کرده‌اند و در فاصله 16 امتیازی صدر قرار دارند و امیدی به قهرمانی ندارند.

میعاد نیک

 

 دربی‌ها در هر کجای دنیا، نمایشی از تقابل دو طیف مختلف از مردم یک جامعه هستند که در قالب تیم‌های فوتبال متبلور شده‌اند. فوتبال از روز نخست پیدایش‌اش به مأمن و پناهگاهی مستحکم برای ارضای نیازهای اجتماعی و تخلیه بارهای روانی هوادارانش تبدیل شده و این حفاظ آهنین در برخی شهرآوردها نمود بیشتری دارد. در لیگ برتر انگلستان تقابل‌های منچستریونایتد با لیورپول و منچسترسیتی، آرسنال و چلسی، لیورپول و اورتون همگی خاستگاهی اجتماعی و برآمده از کوچه‌های منچستر، لیورپول و لندن دارند و همین موضوع به اسپانیا، آلمان و ایتالیا هم تسری پیدا می‌کند.

دربی مادرید هم به تبع دربی‌های بزرگ فوتبال دنیا یک تئاتر کلاسیک از شکاف‌هایی‌ است که ریشه در تاریخ اسپانیا دارند. حساسیت تقابل‌های دائمی رئال مادرید و اتلتیکومادرید با گذشت بیش از یک قرن از زمان تأسیس این دو باشگاه هرگز کاهش نیافته و روند جنجال‌خیز بودن آن طی سال‌های اخیر افزایشی فراتر از تصور نیز داشته. شاید آن روزهایی که 3 جوان باسکی برای تقابل با قدرتنمایی سپیدهای پایتخت‌نشین دست به تأسیس اتلتیکوی شهرشان زدند، به مخیله‌شان هم خطور نمی‌کرد که تقابل بین لوس‌بلانکوس و روخی‌بلانکوس به یکی از دیدنی‌ترین و مهیج‌ترین شهرآوردهای فوتبال اروپا تبدیل شود. تقابل رئال و اتلتیکو به ‌مرور به رقابت طبقه کارگر جامعه اسپانیا با قشر پادشاهی و مرفه‌نشین مبدل شد تا طیف هواداران سرسخت این دو تیم هم از سایرین مجزا شود.

از سال‌های 1902 و 1903 روزهای زیادی گذشته اما دشمنی بین دو سوی مادرید هرگز رو به صلح و دوستی نرفته. جنگ بین دو قطب فوتبالی شهر مادرید با شروع عصر خودنمایی دیه‌گو سیمئونه بر نیمکت روخی‌بلانکوس شدت بیشتری گرفت تا اتلتیکومادرید هم پس از مدت‌ها به دو قطبی رئال مادرید – بارسلونا خاتمه دهد و نام خودش را به‌عنوان قطب سوم فوتبال اسپانیا و تیم جان‌سخت فوتبال اروپا بر زبان‌ها بیندازد. جنگ عصر یکشنبه شاگردان زین‌الدین زیدان و پسران دیه‌گو سیمئونه هم یکی از مصادیق این مدعا بود که البته به تقسیم غنایم و تساوی منجر شد. در شرایطی که اتلتیکومادرید از تعلل‌های پیاپی بلوگرانا و رقیب مادریدی‌اش بهترین استفاده را داشته و صدر جدول لالیگا را در دست گرفته، هر نتیجه‌ای به‌جز تساوی می‌توانست سرنوشت قهرمانی اسپانیا را دستخوش تغییراتی اساسی کند اما تساوی یک بر یک سپیدها و سرخ‌ها بیشتر از هر کسی به نفع بارسلونایی شد که مترصد کوچک‌ترین فرصتی برای بازگشت بر بام لالیگاست.

 تب قهرمانی در اسپانیا مسری شده و ویروس عطش صدرنشینی بین 3 قطب بزرگ لالیگا در حال انتشار است. تساوی زیزو و دیه‌گو تمام مهره‌های شطرنج را به حالت قبلی بازگرداند تا لااقل تعیین سرنوشت لیگ مدتی بیشتر به تعویق بیفتد. رئال مادرید این تقابل حیثیتی را به اشتباهات فردی و ناتوانی همیشگی بازیکنان‌اش واگذار کرد تا مسیرها برای اتلتیکو و البته بارسلونایی که تازه به ثبات مدیریتی رسیده هموارتر شود. با روند عجیب نتیجه‌گیری رئال مادرید و حواشی مختلف پیرامون باشگاه بارسلونا که گریبان آبی و اناری‌ها را گرفته، لالیگا تبدیل به شهری مملو از کوران شده که پادشاهش تنها یک چشم دارد. اتلتیکومادرید که لایق‌ترین تیم برای ایستادن بر بام جدول رده‌بندی فوتبال اسپانیاست، با تک چشم تیزبینی به‌نام لوئیس سوارز پادشاهی می‌کند و در ادامه مصرانه به‌دنبال افزایش فاصله با رقبای نامدار خود در راه کسب سی‌ویکمین جام تاریخ‌اش خواهد بود.