هومن جعفری
روزنامه نگار
این هم نکته جالبی است که ما پیرترین سرمربی گروه دوم مسابقات جام جهانی را داریم. نکته جالب‌تر اینکه همه تیم‌ها در گروه ما سرمربی بومی دارند غیر از ایران. ولز با پیج می‌آید، امریکا با برهالتر و انگلیس هم با ساوت‌گیت! هر 3 بازیکنان تیم ملی خودشان و هر 3 هم پرورش یافته در مکاتب مربیگری ملی! هر 3 مربی جوان و هزاران کیلومتر راه نرفته مقابل آنها است.
ما این وسط با ژنرال پیر وارد مسابقات شده‌ایم. با آدمی که امید داریم تجربه بالایش بتواند کمک کند تا به جایی برسیم که باید. بتوانیم خودمان را به چیزی برسانیم که می‌خواهیم و اینکه بتوانیم این 3 تیم مجهزتر و مسلح‌تر و قوی‌تر را پشت سر بگذاریم. می‌توانیم؟
اگر بتوانیم، فقط بحث تجربه کی‌روش است که کمک‌مان کرده. نه اینکه بازیکنان ما در صعود احتمالی اثری نداشته باشند. نه اینکه آنها هیچ باشند. نه! آنها ابزارند و در اختیار ژنرال. کی‌روش می‌خواهد در آخرین جام جهانی زندگی‌اش نشان بدهد که چقدر توان بالایی دارد و این امر نیازمند این است که به این سه مربی جوان‌تر هم یک درس درستی از فوتبال بدهد.
بدون تعارف، اگر 3 مربی دیگر جای کی‌روش روی نیمکت ما می‌نشستند، شاید شانسی برای گرفتن نتیجه نداشتند. حتی ساوت‌گیت هم با همه اهن و تلپش هم اکنون در بدترین وضعیت ممکن است و خیلی‌ها علناً خواستار حذف او و حضور یک مربی مجرب‌تر شده بودند. نه پیج روی نیمکت ایران‌ شانسی داشت نه برهالتر و نه گرت ساوت‌گیت. کی‌روش اما شانس دارد و این جادوی برند اوست. جادویی که دلگرم‌مان می‌کند. دلگرم به موفقیت ژنرال پیر مقابل مهاجمان جوان! این نبرد،تجربه می‌طلبد!