سام ستارزاده
روزنامه‌نگار

سوئیسی‌ها برای دومین جام‌جهانی متوالی قرار است ماه آینده به مصاف برزیل پرستاره و صربستان بروند؛ اما این‌بار با تیمی از جنسی متفاوت. سوئیس ۲۰۱۸ ولادیمیر پتکوویچ را با جنگندگی و تسلیم‌ناپذیری مثال‌زدنی‌اش به‌یاد داریم؛ تیمی که از 2 بازی باخته مقابل 2 رقیب آشنا، یک تساوی و یک پیروزی ساخت تا برای نخستین بار از سال ۱۹۳۸، دو صعود متوالی از دور نخست جام‌جهانی را تجربه کرده ‌باشد. در قطر، مورات یاکین، ستاره سابق سوئیس در یورو ۲۰۰۴ هدایت تیم ‌ملی کشورش را برعهده دارد؛ و بازی‌های لیگ اروپا کاملاً تفاوت‌های سوئیس یاکین و پتکوویچ را آشکار ساخت.
روزوکروسیاتی‌ها در سال جاری، فوتبال اقتصادی را به بهینه‌ترین شکل ممکن پیاده می‌کنند؛ آنها از کم‌ترین موقعیت‌های گلزنی بیشترین بهره را می‌برند، اجازه خلق موقعیت خطرناک به رقیب نمی‌دهند و از کم‌رنگ‌ترین پیروزی‌هایشان، به نحو احسن دفاع می‌کنند. در بازی برگشت مقابل پرتغال، مدافعان سوئیسی ۸۹ دقیقه از گل زودهنگام هریس سفروویچ دفاع‌ کردند تا تکنیکی‌ترین مهره‌های سلسائوی اروپا را ناکام بگذارند. در بازی با اسپانیا در ژنو نیز شاگردان یاکین از دو کرنر، دو گل ساختند، تا تک گل جوردی آلبا برای کشیده‌ شدن کار به تساوی نیز سودی نداشته ‌باشد و پس از سه دقیقه با کرنر تیمی قرمزها خنثی شود.
سوئیس آماده یاکین، اگر همان تیمی باشد که در آخرین فیفادی به نمایش گذاشته‌ شد، می‌تواند اسب سیاه سلسائوی امریکای جنوبی نیز باشد. تیمی که سفروویچ، شکیری، ژاکا و بری امبولو را در اوج خود می‌بیند، خط دفاعش با حضور مانوئل آکانجی صلابت بی‌نظیری پیدا کرده و حال جبرئیل سو نیز در خط میانی آن می‌درخشد، یکی از بزرگ‌ترین کاندیداهاست برای این که عنوان شگفتی جام‌جهانی قطر را از آن خود کند؛ عنوانی که پیروزی مقابل پرتغال و اسپانیا در لیگ ملت‌های اروپا ثابت می‌کند که صلیب‌های سرخ هم آمادگی و هم شایستگی تصاحب آن را دارند.