آنها که دیروز سحرخیزی را برای دیدن ال‌کلاسیکوی پیش فصل انتخاب کردند، در پایان بازی به هیچ عنوان پشیمان نبودند. مسابقه‌ای که مثل همه بازی‌ها لذت را به تماشاگرانش هدیه می‌داد. آنها باور دارند که همه چیز در میدان سبز باید لذتبخش باشد تا فوتبال معنا پیدا کند. حتی اگر یک مسابقه مثل بازی بامداد دیروز آنقدر تنش در دل خود داشته باشد که رسانه‌های دنیا از عبارت بازی غیردوستانه از آن یاد کنند. مهم این است که همه اتفاقات داخل زمین فوتبال، آدرنالین خون را بالا می‌برد و فوتبال، زندگی خود را مدیون همین نکته است.
اما فوتبال ما چرا این حجم از رضایتمندی را به مخاطبانش تقدیم نمی‌کند؟ نگاهی به اتفاقات یک سال اخیر فوتبال ما بکنید تا متوجه شوید در ایران همه چیز بیرون از زمین چمن روی می‌دهد و همین دلیل بزرگ، فوتبال ما را تلخ کرده است. افراد برای رسیدن به منافع شخصی هیچ ترسی از ریختن آبروی افراد دیگر ندارند و همه با خشم و خشونت فراوان فقط به هم چنگ و دندان نشان می‌دهند. دامنه این تقابل‌ها (که به جنگ مستقیم تبدیل شده) آنقدر گسترده شده که متأسفانه به تیم ملی هم کشیده شده.
همه به جان هم افتاده‌ایم و حتی موضوعی ترسناک به‌نام نزدیک بودن روزهای جام جهانی هم لحظه‌ای این نزاع دستجمعی را متوقف نمی‌کند.
تفاوتی ندارد موضوع دعوا، یک سفر خارجی باشد یا عضویت در یک پست تأثیرگذار باشگاهی یا ملی. همه به خالی کردن زیر پای هم علاقه پیدا کرده‌اند. در این رودررویی زشت، تمام اطلاعات ریز فوتبال ما به نهادهای بین‌المللی داده می‌شود و این درز اطلاعاتی تا آنجا پیش می‌رود که اشراف AFC و فیفا به ایرادهای فوتبال ایران از فوتبالدوستان ایرانی هم بیشتر می‌شود. تعلیق فوتبال ایران، ناکامی در کسب میزبانی‌های بزرگ، شکست در همه پرونده‌های قضایی فیفا و بخصوص حذف تیم‌های ایرانی از لیگ قهرمانان آسیا نتیجه همین اشراف اطلاعاتی فیفا و کنفدراسیون پس از جنگ‌های داخلی ما بود.
مشخص نیست تا کجا می‌خواهیم به این جنگ بی‌خاصیت ادامه دهیم. نه خودمان از این فوتبال لذت می‌بریم نه اجازه می‌دهیم مردم از فوتبال لذت ببرند.