هر بار سؤال می‌شود چرا لیگ ایتالیا مثل کشورهای دیگر به بازیکنان جوان و باانگیزه میدان نمی‌دهد و هر بار که اتفاق ناخوشایندی رخ می‌دهد، به جواب روشنی می‌رسیم. تیم ملی ایتالیا در دو هفته اخیر پنج بازی انجام داد و انتقادات زیادی مطرح شد. بعد از باخت 3 بر صفر مقابل آرژانتین در فینالیسیما، از روبرتو مانچینی خواسته شد تا تمام تیم را بیرون بیندازد و با جوان‌ها از صفر شروع کند. همین کار را کرد و در خانه با آلمان یک-یک مساوی کرد در دیداری که باید بد می‌باخت. بعد 2 بر یک مجارستان را برد و به نظر می‌رسید از تساوی در انگلیس راضی است.

بعد از ترکیب اصلی بازی در آلمان ابراز رضایت کردند اما ایتالیا در آن بازی با دو گل دیرهنگام از تلخی شکست سنگین کاست و آتزوری 5 بر 2 شکست خورد. آن باخت تحقیرآمیزی که در بازی اول لیگ ملت‌های اروپا انتظارش می‌رفت، در بازی چهارم رقم خورد.

هواداران ایتالیا تکلیفشان با خودشان معلوم نیست. در فاصله 10 روز ویلی جنونتو از بهترین پدیده تاریخ تیم ملی ایتالیا و کسی که باید در 18 سالگی بازیکن فیکس مقدماتی جام جهانی می‌بود، به بازیکنی تبدیل شد که بیشترین اغراق درباره‌اش صورت گرفته و همه تقصیرها گردن اوست آن هم بعد از یک بازی ضعیف. اگر کسی می‌خواهد چرا فوتبال ایتالیا درباره بازیکنان جوان با احتیاط برخورد می‌کند، این پاسخ خوبی برایش است. هیچ تعادلی وجود ندارد.

همین درباره کل تیم صدق می‌کند چون هواداران و رسانه‌ها از «این همان ایتالیایی است که می‌خواستیم» و «چرا قبلاً این‌طور بازی نمی‌کردند؟!» به سرعت به «ایتالیا هیچ استعدادی ندارد» و «حیف وقت که برای این تیم گذاشته شود»رسیدند. رم یک روزه ساخته نشده اما می‌توان به یک چشم به هم زدن ویرانش کرد.

در مورد جان‌لوییجی دوناروما هم باید با احتیاط حرف بزنیم. شاید احساس می‌شود کار او دیگر تمام شده اما دوناروما فقط 23 سال دارد و بهترین بازیکن تورنمنت یورو 2020 شد. او همچنان یکی از بهترین شوت‌گیرهای جهان است. بله، کار با پایش ایراد دارد اما صادقانه در سال‌های اخیر از این جهت پیشرفت کرده و از یک فاجعه کامل به یک فاجعه بالقوه رسیده. البته اگر هم‌تیمی‌ها این پاس‌های خطرناک رو به عقب را به او ندهند، کمک بزرگی کرده‌اند چون می‌دانند مهاجمان حریف به خاطر سابقه او رهایش نمی‌کنند.

دوناروما بعد از باخت به آلمان به خاطر رفتارش در برابر گزارشگر رأی به غرور متهم شد. او به‌عنوان کاپیتان باید حرف می‌زد اما هیچ کس دوست ندارد کاپیتان تیمی باشد که 5 بر 2 می‌بازد بنابراین حس خوبی نداشت. همین شبکه رفتار مناسبی با نیکولو بارلا نداشت و گزارشگر گفت بازیکنان باید خجالت بکشند که اوضاع را بدتر کرد.

حالا می‌گویند دوناروما باید از تیم ملی کنار برود چون ایتالیا جانشین‌های خیلی خوبی دارد که مثل او پراشتباه نیستند مثل الکس مرت. ظرف 10 روز از «مانچینی نمی‌تواند بازیکن بسازد» به «ببینید همیشه بازیکنان خوبی را رو می‌کند» رسیدند و در نهایت «مانچینی نمی‌داند باید با این بازیکنان چه کند».

میل به فاجعه ساختن بدترین ویژگی در فوتبال ایتالیا است مثل اینکه بچه را به آسمان بیندازند و بعد فراموش کنند قانون جاذبه‌ای هست. لیگ ملت‌ها قرار بود آن شروع تازه‌ای باشد که مردم انتظارش را داشتند و همان شد. ایتالیا واقعاً در سه بازی اول خود بهتر از حد انتظار بود و زیاده‌روی شد. این تقصیر مانچینی، دوناروما یا جنونتو نیست، تقصیر رسانه‌ها و هواداران است. واقعیت را بپذیرید و سعی در کمک داشته باشید.