یادداشت

حمید عرب  

 

سران فوتبال ایران در نقطه حساسی از تصمیم‌گیری قرار دارند و باید درباره ادامه یا قطع همکاری با دراگان اسکوچیچ تصمیم نهایی را اتخاذ کنند. بعد از بازی با الجزایر زمزمه برکناری دراگان اسکوچیچ قوت گرفته و نام برخی گزینه‌ها نیز مطرح شده است اما در عین حال فدراسیون فوتبال نیز به طور جدی این اخبار را تکذیب نمی‌کند تا مشخص شود در لایه‌های پنهان تصمیم‌گیری در فدراسیون فوتبال نیز بحث تغییرات در کادرفنی تیم ملی مطرح شده است.

فوتبال ایران در مسیری است که اگر با محاسبات غلط راهی جام جهانی شود، ممکن است در این تورنمنت شکستی تاریخی را تجربه کند و با ضعیف‌ترین نتیجه تاریخ به ایران بازگردد. نگرانی فقط از بازی نخست نیست که تیم ملی باید رخ در رخ انگلیس که یکی از مدعیان قهرمانی جام محسوب می‌شود، قرار بگیرد. امریکا و ولز نیز چالش‌هایی بزرگ محسوب می‌شوند که باید با ارزیابی دقیق از میزان توانمندی این دو تیم گام به جام جهانی گذاشت.

یکی از راه‌های موفقیت در تیم ملی به هماهنگی رساندن کادرفنی تیم ملی با بازیکنان است و چنانچه میان دو طرف ارتباط مطلوبی برقرار باشد و بازیکنان حرف سرمربی تیم ملی را بخوانند، درصد کامیابی در جام جهانی قوت خواهد گرفت. تیم ملی اکنون اما در وضعیتی است که میان بازیکنان تیم ملی و اسکوچیچ ارتباط مناسبی وجود ندارد  و همین که برخی بازیکنان مطالبه مربی بزرگ‌تری را می‌کنند، خود بیانگر فقدان یک مربی کاریزماتیک و نافذ در کادرفنی تیم ملی است.

در این شرایط هر اندازه که دستیاران اسکوچیچ نیز عملکرد مطلوب داشته باشند و از جان و دل برای تیم ملی مایه بگذارند، به‌دلیل حاکم بودن چنین فضایی میان بازیکنان و اسکوچیچ نتیجه مطلوبی حاصل نخواهد شد و این وضعیت بسرعت باید در تیم ملی تغییر کند. برای عبور از این بحران دو راه بیشتر پیش روی تصمیم‌گیران در فدراسیون فوتبال نیست؛ راه نخست برگزاری یک نشست جدی میان دانه درشت‌های تیم ملی و اسکوچیچ است و راه دوم انتخاب سرمربی جدید که بی‌تعارف انتخاب راه نخست بسیار غیرحرفه‌ای است و فدراسیون فوتبال اگر بنای ایجاد تغییرات بنیادین در تیم ملی را دارد باید در فاصله 5 ماه مانده تا جام جهانی فوتبال گزینه‌ای را روی نیمکت تیم ملی بنشاند که از مقبولیت حداکثری میان بازیکنان برخوردار باشد.

شاید دراگان تصور می‌کند با عقبه‌ای که برای خود در تیم ملی ساخته و موفق به صعود به جام جهانی شده، می‌تواند به آینده خود در تیم ملی فوتبال ایران خوشبین باشد اما برای بودن در چنین موقعیت بزرگی تنها «اسکوچیچ» بودن کافی نیست و سرمربی تیم ملی باید چهره‌ای اثرگذارتر میان بازیکنان بخصوص بزرگان تیم ملی داشته باشد تا درصد حرف‌شنوی از سرمربی تیم ملی به نقطه اوج برسد.