باز هم بازی اسم و فامیل شروع شد و یحیی گل‌محمدی این بار سه هدف خود را شکار کرد؛ علیرضا بیرانوند، مرتضی پورعلی‌گنجی و دانیال اسماعیلی‌فر. هر سه نفر در لیست فصل گذشته پرسپولیس هم بودند اما بیرانوند نیامد، پورعلی‌گنجی مصدوم شد و دانیال اعلام کرد باید از محرم نویدکیا حمایت کند و در سپاهان ماند. تا به حال، در سه پست، عملکرد پرسپولیس قابل قبول بوده هر چند هنوز در مورد میزان آمادگی بیرانوند که فصل کابوس‌واری را از دست داد و در تیم ملی هم نیمکت‌نشین شده، بحث و جدل است. مرتضی هم به تازگی از بند مصدومیت رها شده و باید او را در زمین ببینیم. دانیال اما همیشه بازیکن خوبی بوده و همه در انتظار درخشش او هستند. سروش رفیعی، سعید صادقی، گئورگ گوولیسیانی، سجاد شهباززاده، یک مهاجم خارجی، امید نورافکن و چند ستاره دیگر هم در زمره بازیکنانی هستند که در لیست یحیی قرار گرفته‌اند و بزودی تکلیف‌شان مشخص می‌شود. البته سه، چهار بازیکن جوان هم به تیم اضافه شده‌اند. این طرف قضیه حل است. باشگاه عملکرد خوبی تا اینجا داشته و می‌تواند باز هم بازیکنان بیشتری جذب کند اما ترس واقعی از سمت دیگر این ماجراست؛ از یحیی. مربی باتجربه‌ای که فصل قبل نشان داد اعتمادی به بازیکنان جوان ندارد و برای خودش نسخه استفاده از بازیکنان باتجربه را تجویز می‌کند. او دنبال ستاره‌هاست درست برخلاف روندی که فرهاد مجیدی در استقلال یا برانکو ایوانکوویچ در پرسپولیس طی کرد. آنها، بر اساس نیاز خود بازیکن می‌‎گرفتند و آنقدر به توانایی‌های فنی‌شان اعتقاد داشتند که از بازیکنان معمولی، ستاره یا یار تأثیرگذار می‌ساختند اما یحیی اهل بهانه‌جویی است و این پتانسیل را ندارد که یک بازیکن معمولی را به سطح یک ستاره برساند یا در سطح یک ستاره واقعی حفظ کند. از این رو، ستاره می‌خواهد تا کارش سبک‌تر شود اما آیا جمع کردن کلی بازیکن خوب و تأثیرگذار، متضمن قهرمانی و موفقیت است؟ حالا که پرسپولیس با این همه بازیکن خوب، حسابی برای شروع فصل بیست و دوم مسلح شده، منتظر شروع بازی‌ها می‌مانیم. قرار است به عملکرد یحیی در این فصل که دستش برای هر تغییر تاکتیکی پر است، نمره بدهیم هر چند او با این رفتار، انتظارات را به حدی بالا برده که حتی کسب یک تساوی هم برایش دردسرساز خواهد شد.