امیر عابدزاده در هر دو فصل گذشته سنگربانی بالنسبه موفق در اروپا، ابتدا در ماریتیموی پرتغال و سپس پونفرادینای اسپانیا بود اما در همان ایام نیز برخی گل‌های بد می‌خورد و این سؤال و ابهام پیرامون وی وجود داشت که آیا او می‌تواند درون دروازه‌ تیم ملی نیز همان کاراکتری را از خود بروز بدهد که توقع آن از هر سنگربان این تیم می‌رود و آیا در چنان قالب‌ها و چهارچوب‌هایی قرار دارد یا خیر.

قد کوتاه، بدنی نه چندان ورزیده و «تو پر» و تصور و تجسمی که فاقد هیبت یک سنگربان ملی پوش بوده و هست، امیر عابدزاده را جوانی جلوه می‌داد که اگرچه تحت آموزش‌های پدرش کیفیت بهتری پیدا کرده و برخی واکنش‌های خوب را دارد اما قواره‌های یک ملی‌پوش را ندارد و حتی اگر با قدری اغماض و ارفاق صاحب چنان اندازه‌هایی نشان بدهد آنی نیست که باید باشد. با چنان مؤلفه‌های اخیر عابدزاده نه تنها هیبت پدرش را نداشت و ندارد، بلکه به سبب کوچکی جثه‌اش نمی‌تواند ناامیدی و ترسی را در دل رقبا بکارد که برخی سنگربانان دیگر تیم ملی طی سال‌های معاصر شامل سیدمهدی رحمتی، علیرضا بیرانوند و سال‌ها پیش از آنها بهروز سلطانی و البته ناصرخان حجازی در وجود تیم‌های رقیب کاشته و از آن برای کسب نتایج مورد نظر بهره جسته بودند.

 

 

به دیگران میدان بدهید

امیر عابدزاده که البته جوان سزاوار و بسیار تلاشگری است به‌رغم ارتباط نسبی نزدیکش با پدری که واقعاً سرشار از روحیه بود و تجسمی مثبت را از خود ساطع می‌کرد، فرسخ‌ها با او فاصله دارد و هم به لحاظ جثه و هم تأثیرگذاری روانی، مراقب و محافظی کوچک برای یک حوزه استحفاظی به غایت بزرگ و مهم همچون دروازه تیم ملی نشان می‌دهد. بنابراین چه دراگان اسکوچیچ ماندنی باشد و چه فرد دیگری جای این مربی کروات را بگیرد یکی از اولین وظایفش سامان دادن به وضع نه چندان پایدار دروازه تیم ملی است. منطقه‌ای که باید در آن تغییر ایجاد کرد و گزینه‌های دیگر را به کار گرفت و به علیرضا بیرانوند که البته او هم طی دو فصل لژیونر بودنش ندرخشید و سایر کاندیداهای حفاظت از آخرین سنگر یوزها شامل سیدحسین حسینی و پیام نیازمند میدان داد و حاصل کار را دید و فردی را در آبان و آذرماه در قطر در دروازه تیم ملی قرار داد که در اندازه‌های سترگ جام جهانی باشد. اندازه‌هایی که امیر عابدزاده اینک از آن به وضوح دور است.