اولین نکته‌ای که در جریان بازی ایران – الجزایر به چشم آمد، مکان برگزاری بازی بود که به شدت نامناسب بود. محل برگزاری بازی دوستانه و به طور کلی اردوی تیم ملی اصلاً مناسب این زمان نبود و بعید می‌دانم که تیمی این روزها در قطر باشد. در این گرما املاح از بدن بازیکن خارج شده و از عقلانیت به دور است و بازی دوستانه در این دما کاملاً غیرمنطقی می‌نماید. شاکله اصلی بازیکنان تیم ایران لژیونر هستند و از همین رو می‌توانستند کشور بهتری را برای اردو در نظر بگیرند تا شرایط بازیکنان بهتر باشد.

فارغ از نتیجه که می‌توانست حتی تساوی و یا باخت سنگین‌تری برای ایران داشته باشد، کیفیت بازی تیم ما بود که اشکلات بسیاری داشت. تیم ایران در فاز تاکتیکی دچار مشکل عدیده‌ای بود. ما نمی‌توانستیم با این تیم از عقب بازی‌سازی را شروع کنیم. اگر چه بازیکنان ایران به لحاظ فردی غنای تاکتیکی بالایی دارند ولی همین مشکلات تاکتیکی در این بازی و بویژه در بعد هوش بازی بود که همچنان وجود داشت و ما با این شرایط در جام جهانی و مقابل تیم‌های مطرح اروپایی قطعاً مشکلات بیشتری خواهیم داشت. در بازی مقابل الجزایر با داشتن 2 هافبک دفاعی مثل نوراللهی و عزت‌اللهی در رفت و برگشت‌ها به‌شدت کارمان گره خورده بود. در خط دفاعی بازیکنان در کانال توپ نبودند و به‌دلیل تأخیر هافبک‌ها بارها در پشت محوطه ما به حریف خطا دادیم که در جام جهانی با وجود بازیکنان کاشته‌زن خوب در گروه‌مان دردسر برای خود ایجاد خواهیم کرد.

نحوه ایستادن وینگرها هم عمده مشکل ما بود که در بازی عراق و امارات هم مشاهده کرده بودیم ولی فکری ظاهراً برای آن نشده. حتی نحوه ایستادن بازیکن‌ها چه در دفاع و چه در حمله اشتباه بود.

به‌کارگیری بازیکنان در پست‌های تخصصی مثل حضور امید نورافکن در پست غیرتخصصی دفاع میانی سلیقه سرمربی است. مربی مختار است دست به این تغییرات بزند ولی اگر باعث باخت تیم شود و قبلاً هم تجربه این اشتباه را داشته باشد، دیگر اسمش سلیقه نیست. نکته دیگری که خیلی در این بازی به چشم آمد، عدم استفاده از عرض و کناره‌ها بود که برای دو بازیکن سرزن خوب ما طارمی و آزمون شرایطی ایجاد نکرد تا از ضربات سر خوب آنها بهره ببریم. در کل نمایش تیم ملی در برابر الجزایر لبریز از اشتباهات متعدد تاکتیکی بود.

*مدافع سابق تیم ملی