مهمترین اتفاق بازی با الجزایر در نیمه نخست، ناتوانی تیم ملی در گردش توپ بود در زمان پرس حریف. تیم ملی سعی نمیکرد با پاسهای بلند، پرس الجزایر را بشکند و تلاش میکرد مرحله به مرحله توپ را به جلو بیاورد و با این شیوه پرس حریف را بشکند. پاسهای اشتباه اما مدام از سوی بازیکنان تیم ملی بخصوص از سوی هافبکها موجب میشد تا تیم الجزایر بعد از پرس خیلی زود صاحب توپ شود و موقعیت روی دروازه ایران خلق کند که در چند صحنه ضربات بازیکنان تیم الجزایر دقت عمل لازم را نداشت؛ در غیر اینصورت به نتیجه بهتری دست پیدا میکردند. الجزایر در نهایت در دقیقه 44 بازی روی همین شیوه و با پاس به عقب اشتباه علیرضا جهانبخش صاحب موقعیت و در نهایت گل شد. جلال چراغپور، کارشناس فوتبال درباره این نقطه ضعف تیم ملی میگوید: «روی گل دومی که خوردیم، توپ برای ما بود، ما را پرس کردند و توپ پرس را لو دادیم. نتوانستیم توپ را از نیمه خودمان خارج کنیم. این کار را انگلستان مقابل آلمان بسیار عالی انجام داد. اگر انگلستان آنطور پرس از جلو با 6 نفر در زمین ما بگذارد، چه کسی میخواهد توپ را از زمین ما بیرون ببرد؟ الجزایر فقط دو بار این کار را انجام داد. ببینید انگلیس مقابل آلمان برای بیرون نرفتن توپ چه کار میکرد.»
باز هم دوگانه عابدز - بیرو
جدا از ضعف و ناهماهنگی دو دفاع وسط تیم ملی در غیاب شجاع و کنعانیزادگان اما ناهماهنگی آنها با دروازهبان تیم بود که مشکلساز شد و باعث شد خیلیها به عملکرد عابدزاده هم انتقاد کنند و از همین حالا بیرانوند را فیکس بازی بعدی بدانند. امیر عابدزاده که بعد از بازی با کرهجنوبی، جای خود را در چهارچوب دروازه به بیرانوند داده بود، برای بازی با الجزایر بار دیگر به ترکیب منتخب اسکوچیچ بازگشت اما شکست تیم باعث شد که خیلیها بار دیگر از بازگشت بیرانوند بگویند.
عابدزاده اما برای نخستین بار با زوج دفاعی حسینی – نورافکن بازی میکرد و شاید اگر بیرانوند هم به جای او بود به خاطر این ناهماهنگی دچار مشکل میشد. مشکل اصلی عابدزاده که به آن اشاره هم کرد این است که او عادت دارد برای هماهنگی مدام با شجاع و کنعانی صحبت میکند. به خاطر همین در بازی با الجزایر هم مدافعان را تشویق به حرف زدن میکرد. حتی در یک صحنه خطاب به مجید حسینی گفت: «چرا حرف نمیزنی داداشم!»
شاید منطقیتر این است که ابتدا برای حل مشکل خط دفاعی، کنارهها و هافبکها چارهای پیدا کنیم و سپس برای دروازهبان تصمیم نهایی را بگیریم.
دفاعهای متزلزل و ناهماهنگ
ضعف در تمامی خطوط و پستهای تیم ملی یک طرف، ضعف دفاعی طرف دیگر! البته که به طور مفصل باید به این موضوع بپردازیم که چرا در این بحران بازی تدارکاتی، باید محمدحسین کنعانیزادگان را هم در دو بازی تدارکاتی نداشته باشیم؟ به هر حال اما به خاطر محرومیت کنعانیزادگان و مصدومیت شجاع خلیلزاده، دراگان اسکوچیچ بار دیگر به سراغ ابتکار عملش در بازی دادن به امید نورافکن در پست دفاع وسط رو آورد و خیلی زود متوجه شد، زوج مجید حسینی و نورافکن در دفاع وسط، اصلاً تصمیم خوبی نبوده است. به خاطر همین عارف آقاسی را جایگزین نورافکن کرد و او را به دفاع چپ فرستاد.
نورافکن پس از به بازی رفتن عارف آقاسی در نیمه دوم به سمت چپ خط دفاع رفت تا بتواند عملکرد مطلوبتری از خود نشان دهد. همین اتفاق هم رخ داد و امید روی یک حرکت ترکیبی سانتری فوقالعاده از سمت چپ انجام داد که منجر به گلزنی علیرضا جهانبخش شد.
نورافکن در ادامه وقتی فشار الجزایر زیاد شده بود نتوانست پاس رو به عقب امید ابراهیمی را بهخوبی کنترل کند و پاس او منجر به لو رفتن توپ و باز شدن دروازه ایران برای دومین بار شد.