با صعود ولز به گروه B جام جهانی ۲۰۲۲، فوتبال ایران باید خود را با چالشی نسبتاً جدید مهیا سازد؛ با رویارویی با نسخه انگلیسی فوتبال. مبارزه با کشورهای انگلیسی‌زبان غیر از ایرلند، معمولاً برای ما توأم با خاطرات شیرین بوده؛ از متوقف‌کردن اسکاتلند پرستاره جام جهانی ۷۸ گرفته تا کنار زدن استرالیا برای صعود به جام‌جهانی ۹۸ و به‌دنبال آن، پیروزی مقابل امریکا در «بازی قرن». اما حفظ این نوار خاطرات شیرین برای ما در پاییز روبه‌رو امری دشوار خواهد بود. چنانچه ولز پیش از قرعه‌کشی مسابقات بلیت قطر خود را رزرو می‌کرد، با ما در یک سید قرار می‌گرفت و به هیچ عنوان امکان همگروهی ما با اژدهاها وجود نداشت. اما اکنون، قرار داشتن هر چهار تیم گروه B در میان ۲۵ تیم برتر رنکینگ فیفا، رقابت آنها را به نزدیک‌ترین رقابت در دور گروهی جام‌جهانی پیش‌رو بدل می‌سازد. نکته بارز و شاید مثبت برای فوتبال ایران در این رقابت نفس‌گیر، زورآزمایی‌های برترین‌های فوتبال ایران با ستارگان لیگ جزیره، مطرح‌ترین لیگ فوتبال جهان است. جدای از خود سه‌شیرها که تنها سه ملی‌پوش خارج از لیگ داخلی خود دارند، تیم‌ملی ولز ۱۱ بازیکن از لیگ جزیره در اختیار دارد و باقی لیستش با مهره‌های مطرح باشگاه‌های چمپیونشیپ نظیر کاردیف و شفیلد پر شده‌ است. یانکی‌ها نیز تیم خود را با ستاره‌هایی مانند کریستین پولیسیچ، کامرون کارتر-ویکرز، دی‌آندره یدلین، اتان هورواس و آنتونی رابینسون 

بسته‌ اند. هنرنمایی در لیگ سنگین انگلیس، چالش دشواری است که برخلاف سایر رقبای‌مان، بسیاری از ملی‌پوشان به غیر از علی‌رضا جهانبخش و سامان قدوس تابه‌حال با آن مواجه نشده‌اند. با توجه به این که اختلافات غیرفوتبالی و مسابقات لیگ ملت‌های اروپا، امکان برگزاری بازی تدارکاتی با کشورهای انگلیسی‌زبان دیگر را برای فدراسیون فشل‌مان به حداقل می‌رسانند، ما می‌توانیم از همین حالا نگران نبود تجربه و حرفه‌ای‌گرایی لازم برای نبرد با رقبای تراز اول ‌جهانی باشیم؛ خلأیی که هرچند در قطر برای بازیکنان آتیه‌دار ما پر خواهد شد، اما با ادامه بلاتکلیفی کنونی، می‌تواند هزینه گزافی برای یوزهای پارسی به ‌همراه داشته ‌باشد.