وصال روحانی
گارنیک مهرابیان که روز یکشنبه 15 خرداد در 85 سالگی چشم از جهان فرو بست، از مفاخر فوتبال ارامنه بود و کل جامعه این ورزش در کشورمان به نوعی به وی احساس وامداری می‌کرد. مهرابیان که در سال 1316 به دنیا آمد، از بنیانگذاران تیم فوتبال آرارات تهران بود و از قدیمی‌ها کیست که نداند ‌آرارات تا چه حد در فوتبال تهران جریان‌ساز و از دلایل افزایش جاذبه لیگ تهران و سایر مسابقات پایتخت و بواقع کل ایران بود. اهمیت و طول مدت حضور آرارات در سطح اول فوتبال کشور به حدی رسید که حتی در دهه 1350 در بالاترین سطح کشوری هم ابراز وجود می‌کرد و در لیگ‌های سراسری ادعای حضور داشت و شماری از بازیکنان آن تیم شامل آرشاویر ملکی، کارو حق‌وردیان و وازگن صفریان (که دومی بعداً استقلالی و سومی بعداً پرسپولیسی شدند) به تیم ملی هم فرا خوانده شدند و چیزی از سایر بازیکنان آن تیم کم نداشتند. نسل‌های بعدی آرارات امثال ماییس میناسیان، آندرانیک اسکندریان و در نهایت آندو تیموریان را هم تحویل تیم‌های ملی در دهه‌های 1360 تا 1390 دادند و در سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی، مربیان مشهوری مثل حسن حبیبی هم سال‌ها در آرارات زمامداری کردند تا اگر این تیم با عصر طلایی‌اش (دهه‌های 1350 و 1360) برابری نمی‌کند، لااقل به یک تیم درجه چندم در عصرهای بعدی هم تبدیل نشود و همچنان مرد میدان‌های مهم باشد.
 
استقلال و تیم ملی هم پذیرای «او» شدند
گارنیک مهرابیان در چنین تیمی یک نقش پیشرو و فعال داشت و هم در دوران بازیگری‌اش و هم زمانی که جامه مربیگری را به تن کرد، سال‌ها به آرارات خدمات ریشه‌ای و اساسی ارزانی داشت. او در جوانی با گلسازی‌ها و گلزنی‌هایش، آرارات را در جمع تیم‌های موفق و خبرساز لیگ تهران جای می‌داد و وقتی مربی شد، پایه آموزش اولیه بسیاری از بازیکنان خوب و توانای ارمنی را گذاشت تا از هر جهت یک پیشاهنگ واقعی و یک لیدر برای چند نسل و مدرس و کارآموز فوتبالیست‌های لایق ارمنی و بواقع آموزش دهنده شماری چشمگیر از فوتبالیست‌های این مملکت باشد. از قدر و ارزش و جایگاه بالای او همین بس که او قبل از وقف کردن خود در آرارات چند سال در تیم تاج (استقلال) هم بازی می‌کرد و سابقه عضویت در تیم ملی ایران را هم داشت.
 
خاطره‌سازی برای ماشین‌سازان
گارنیک پس از هدایت تیم آرارات تهران در سال‌های 1963 تا 1973 به کار در تیم ملی جوانان ایران در سال‌های 1973 تا 1978 پرداخت و از 1975 تا 1978 عضو کادر فنی تیم ملی بزرگسالان ایران هم بود و این دوره‌ای بود که سرمربیگری کشورمان را حشمت مهاجرانی برعهده داشت. تیم بعدی که مهرابیان به آن روی آورد، ماشین‌سازی تبریز طی سال‌های 1978تا 1980 میلادی بود و اثرگذاری او در این باشگاه پرطرفدار و قدیمی آذربایجان شرقی به حدی رسید که هواداران قدیمی این تیم هم‌اینک نیز با عشق و صفای فراوان از او یاد می‌کنند و شخصیت و دستاوردهای وی را می‌ستایند و با خاطره‌های شیرین او خوش‌اند.
 
از امارات تا امریکا
گارنیک در دوران مربیگری‌اش به کشورهای خارجی هم روی آورد و در سال‌های 1980 تا 1982 در کادر فنی تیم ملی امارات جای داشت و در سال‌های 1982 و 1983 در تیم باشگاهی رأس‌الخیمه امارات به مربیگری پرداخت. آخرین تیمی که گارنیک در آن فعالیت می‌کرد، باشگاه پیونیک در شهر لس‌آنجلس امریکا در سال 2007 بود اما به آرامی زمان خستگی و بازنشستگی پس از سال‌ها کار بی‌وقفه برای گارنیک رسیده بود و اینچنین بود که او در 15 سال آخر عمر پربارش کمتر در مجامع فوتبال رؤیت می‌شد و بیشتر استراحت می‌کرد و به گذشته‌اش می‌اندیشید و خاطرات خود را مرور می‌کرد اما امروز که او دیگر در میان ما نیست، بهترین وقت برای تأکید بر این نکته است که ارزش‌های فنی گارنیک غیرقابل فراموشی است و او مردی بود که تمامی جامعه فوتبال ما می‌تواند به او ببالد. مردی سازنده از تبار بهمن صالح‌نیاها، «آقا مدد»ها و برادران ابوطالب و همچنین حسن حبیبی‌ها، ‌محمد رنجبرها، منوچهر سالیاها و البته پرویز دهداری‌ها؛ مردانی که مدرسان واقعی چندین و چند نسل از فوتبال کشورمان بوده‌اند و توصیف همه ارزش‌هایشان واقعاً سخت است.