مازیار فیروزی
پرسپولیس نتوانست ششمین قهرمانی در لیگ برتر را تجربه کند و این بدترین اتفاق برای هوادارانی بود که منتظر چنین فرصتی بودند تا لابه‌لای همه درگیری‌هایی که دارند با عدد شش و قهرمانی‌های پی‌در‌پی کری بخوانند اما نشد؛ نشد تا استقلال بالاتر از آنها و پس از سال‌ها قهرمانی را جشن بگیرد.
یکی – دو هفته از قهرمانی آبی‌ها می‌گذرد و یک‌جورهایی می‌توان گفت که همه چیز زیر سایه این قهرمانی گم شد. یعنی یک نفر نیامد آنالیز کند که چرا پرسپولیس این همه افت کرده بود؟چرا مثل فصل قبل نبود و دقیقاً از کجا ضربه خورد؟
شاید این اتفاق در ظاهر ساده باشد اما پاشنه آشیل تیم یحیی بوده است؛ دفاع میانی! با جدایی محمد‌حسین کنعانی‌زادگان از این تیم سه بازیکن جذب پرسپولیس شدند؛ وحدت هنانوف، علیرضا ابراهیمی و علی نعمتی. حتی نعمتی و ابراهیمی سرلیست یحیی گل‌محمدی برای بازی در این پست بودند اما یک کارشناس بیاید و بگوید که کدام‌یک از این سه مهره توانستند به خوبی همه وظایفی که به آنها سپرده شده بود را انجام بدهند؟ انگار که یک خلأیی بود آن وسط. سردرگم و روی هوا! به قول فوتبالی‌ها بعد از دروازه‌بان، یک مدافع وسط ششدانگ از نان شب برای هر تیمی لازم است. اینجا بحث قیاس بین یحیی و فرهاد نیست اما می‌شود از استقلال مجیدی مثال زد. او مرادمند و یزدانی را از دست داد، عارف آقاسی هم که پیش‌تر رفته بود و داسیلوای برزیلی هم که یکی دو بازی محروم بود اما دفاع استقلال آخ نگفت. آنها شکننده نبودند و پشت به پشت هم ایستاده بودند تا سدی شکسته نشود؛ دقیقاً نقطه‌ای که پرسپولیس از آن ضربه خورد و کسی هم حواسش به آن نبود. شاید یحیی و مطهری تازه به فکر این بخش مهم افتاده‌اند که مرتضی پورعلی گنجی را جذب کرده‌اند، شاید...