آیسان سعیدی – کابوس سرخ در این فصل بالاخره تمام شد. با بدترین شکل ممکن و با ناکامی برابر رقیب دیرینه که در این فصل همه رکوردها و اعداد را جابه‌جا کرد تا دیگر هیچ حرف و حدیثی در قهرمانی آنها و ناکامی پرسپولیس باقی نماند. پرسپولیس در قیاس با رقیب دیرینه، تیم نومیدکننده این فصل بود؛ بی‌انگیزه، خسته، ناامید و ورشکسته. تیمی بی‌هدف که در زمین هر چی زد به در بسته خورد و به رقیب نزدیک هم نشد و در بیرون زمین به جای تمرکز برای رفع معایب و اشکالات در حواشی از استعفا گرفته تا بیانیه‌نویسی و حمله به رقبا قرار داشت. این حقیقتی است که نمی‌توان آن را کتمان کرد. پرسپولیس این فصل بیشتر از اینکه از سوی رقبا بویژه رقیب سنتی مورد تهدید قرار بگیرد و منکوب شود، از خود و درون ضربه خورد و لطمه دید. آنها در تمام طول فصل با مشکلات عدیده‌ای دست به گریبان بودند؛ از توهم توطئه تا مربی بدون تمرکز که 3 بار در طول فصل استعفاد داد تا تیمی که نیمی از فصل را بدون مدیرعامل سپری کرد. در حوزه فنی نیز آنها بعد از جدایی چند ستاره دانه درشت از احمد نور گرفته تا کنعانی و مغانلو هرگز مهره‌های باکیفیتی را جذب نکردند و جانشین‌های ستاره‌ها جملگی حتی 30 درصد نفرات قبلی نبودند تا در منظر منفی نیز پرسپولیس به‌شدت افت کند و زمینگیر شود. تیمی که هرگز نشانی از صلابت و اقتدار گذشته را نداشت و آشکارا سینه‌خیز در لیگ جلو می‌آمد. سینه‌خیزی که هرگز همسنگ تاخت و تاز حریف نبود تا سرخ‌ها در طول فصل حتی برای یک بار هم صدر جدول را نبینند. ناکامی این فصل پرسپولیس ریشه در همین واقعیت‌ها دارد؛ حقایقی که در طول فصل نادیده گرفته شد تا پرسپولیس از اریکه قدرت پایین بیفتد.