یادداشت
وصال روحانی
درست است که تیم‌های ترکمنستان و ازبکستان برای تیم ملی امید ایران در پیکارهای جاری فوتبال قهرمانی «امید»های آسیای 2022 تولید مشکل کرده و صعود ایران را از گروهش به خطر انداخته‌اند اما موضوع، مسأله کاملاً تازه‌ای نیست و چند سالی است که تیم‌های آسیای میانه بخصوص در رده‌های سنی پایه موی دماغ تیم‌های ما شده و ناکامی‌هایی را برای آنها رقم زده‌اند. چه تیم ملی امید ایران در پایان بازی روز سه‌شنبه خود با همتای ازبکستانی‌اش در شهر تاشکند ازبکستان جواز صعود از گروه اول مسابقات فوق را بگیرد و چه حذف شود، تغییری در معادله مورد بحث به وجود نمی‌آید و چند سالی است که قرقیزها، ازبک‌ها و ترکمن‌ها در رقابت‌های قهرمانی آسیای میانه در رده‌های سنی خردسالان، نوجوانان، جوانان و حتی امیدها یقه تیم‌های ما را می‌گیرند و اوضاع را برای آنها سخت می‌کنند. این دیدارها البته تماماً به سود آنها و به ضرر ما تمام نشده اما در اکثر موارد حتی بردهای ما حداقلی و با کمترین اختلاف گل بوده و بچه‌ها جان کنده‌اند تا گلی بزنند و برنده شوند و گاهی گلزنی موجب پیروزی‌شان هم نشده و فقط تساوی‌ساز بوده و البته در بعضی روزها اتفاقات برای ما پیام‌آور شکست و بلای جان هم شده است.
در شهر دوشنبه هم لرزیده بودیم
در همین دیدارهای جاری قهرمانی امیدهای آسیا در ازبکستان، ایران به ترکمنستان یک-2 باخت و صعودش به مرحله حذفی وابسته به غلبه بر ازبک‌ها در روز سه‌شنبه شده است. ازبکستانی که هر دو بازی قبلی‌اش را برده و با 6 امتیاز صعودش را قطعی کرده و به تیم قطری که ما به دشواری در روز اول با آن یک-یک مساوی کردیم، شش گل زده است. همین تیم مهدی مهدوی‌کیا اواسط پاییز سال پیش در مرحله انتخابی این مسابقات که در شهر «دوشنبه» مرکز تاجیکستان برگزار شد، مقابل تاجیک‌ها لرزید و به دردسر جدی افتاد و دو گل از آنها خورد و اگر هت‌تریک یاسین سلمانی بازیکن پخته و سپاهانی امیدها در کار نبود، ایران ناکام آن میدان می‌شد و به مقام سرگروهی دسته خود نمی‌رسید و چه بسا حذف می‌شد. اگر به سوابق ذهنی خود نیز رجوع کنید، می‌بینید تعداد دردسرها و موارد مشکل‌سازی که تیم‌های آسیای میانه در چهار پنج سال اخیر برای تیم‌های پایه ما آفریده‌اند، بسیار بیشتر از گذشته شده و اسباب حیرت وسیع ناظران و البته تأسف دلسوزان فوتبال ما شده است.
سران فوتبال دست مریزاد دارند
اگر تا دیروز تیم‌های مشکل‌ساز برای ما در سطح آسیا به همان قدرت‌های سنتی شرق قاره و بعضی تیم‌های چغر غرب آسیا مانند عراق و سوریه و تیم‌های عربی مانند بحرین، عمان، قطر و البته عربستان و امارات منحصر می‌شد، امروز تیم‌های به ظاهر (و به واقع) کوچک آسیای میانه هم سر برآورده و اینجا و آنجا ما را زخمی و گهگاه از صحنه مسابقات خارج می‌کنند. به این ترتیب و با اوصافی که آوردیم فقط می‌توان به سران فوتبال کشورمان و فدراسیونی که از آن «دُر» و «گوهر» می‌بارد، دست مریزاد گفت و بابت فعالیت‌های بسیار مثمرثمرشان(!) در راه تقویت تیم‌های ملی و کسب نتایج عالی اظهار کرد: «چشم‌تان روشن.»