سام ستارزاده

 

خان هفتم از جدایی شماره هفت، با ثبت خاطره‌هایی شیرین و به‌یادماندنی همراه بود. آرام‌گرفتن دوباره جام قهرمانی لیگ برتر در دستان فرهاد مجیدی پس از ۹ سال، یک فصل شکست‌ناپذیری پسران آبی و جابه‌جایی طوماری از رکوردهای فوتبال باشگاهی ایران، یادگارهای مجیدی در نخستین فصلی بود که استقلال را خودش از ابتدا بست و آن‌گونه که مدنظرش بود، سروشکل داد. جدایی ناگهانی، یکی از خصلت‌های 7 آبی است که استقلالی‌ها سال‌هاست با آن خو گرفته‌اند. این جدایی شاید برای آبی‌دلان آن‌چنان خوشآیند نبود و آنان را با کوله‌باری از ابهام و نگرانی بابت آینده تیمشان باقی‌گذاشت؛ اما برای مجیدی، دستآوردی بود کم‌سابقه در میان سرمربیان ایرانی تاریخ.

صرف‌نظر از دورگه‌هایی همچون افشین قطبی و الکساندر نوری، لژیونر شدن همواره یکی از آرزوهای دست‌نیافتنی سرمربیان ایرانی بوده که در طول تاریخ، تعداد انگشت‌شماری از این دسته به آن رسیده‌اند. جلال طالبی که از ۳۸ سالگی به‌مدت 6 فصل روی نیمکت الخلیج امارات (خور فکان کنونی) نشست، بزرگ‌ترین تجربه سرمربیگری در آن‌سوی مرزهای ایران را در اختیار داشت؛ اما پس از گذشت ۳۶ سال، فوتبال امارات دوباره به یک سرمربی ایرانی روی آورد.

الاتحاد کلبا بی‌شک چالش شیرین و البته دشواری برای فرهاد مجیدی خواهد بود؛ به‌عنوان شرکت‌کننده لیگی که قهرمان آن مربی دهه باشگاه فرانس‌واروش مجارستان (سرخی ربروف) را در کارنامه خود دارد و سرمربیان 5 تیم برتر آن سابقه فتح جام در اوکراین، پرتغال، رومانی، چین و کشورهای خاورمیانه و نایب‌قهرمانی آسیا را در کارنامه خود دارند.

فرهاد مجیدی در دوران جدید کاری خود، نماینده نسل جدیدی از سرمربیان ایرانی خواهد بود که بسیاری از آنان از دو فصل قبل، نیمکت‌های لیگ‌برتری را از چرخه نام‌های تکراری و پابه‌سن‌گذاشته قدیمی فوتبال ایران خارج کردند. محرم نویدکیا، جواد نکونام، سیدمهدی رحمتی، محمدعلی ربیعی و رضا عنایتی، چشم به موفقیت هفت مقدس آبی‌های پایتخت در خاک امارات دوخته‌اند؛ موفقیتی که اگر حاصل‌ شود، چه‌بسا نه‌تنها سکوی پرتاب مجیدی به نیمکت‌های اروپایی شود، بلکه راه لژیونر شدن را برای سرمربیان خوش‌آتیه دیگر لیگ برتر نیز هموار می‌سازد.