احسان حسینی مدافع تیم شهر خودرو درباره سقوط تیمش به لیگ یک می‌گوید: «از سلسله اتفاقاتی که در این فصل برای شهر خودرو رخ داد، می‌توان کتاب نوشت. واقعاً پر از اتفاقات تلخ بود این فصل و جز غم چیزی برای ما و فوتبال خراسان نداشت. ابتدا همه چیز خوب شروع شد و زیر نظر رضا مهاجری تمرینات را استارت زدیم و روند جذب بازیکن هم آغاز شد اما اتفاقاتی که در همان ابتدای فصل رخ داد ضربه و شوک بدی به تیم وارد کرد. ایجاد تغییر در قرارداد برخی بازیکنان در همان ابتدای فصل باعث شد تا تعدادی از خریدهای شهر خودرو مشهد را ترک کنند، در ادامه پنجره بسته شد و نتوانستیم از بازیکنان جدید استفاده کنیم و با ۱۳ بازیکن به مصاف آلومینیوم اراک رفتیم. برخی مدیران وقت تیم، در آن برهه حرکاتی کردند که باعث شد تیم از روز اول درگیر حواشی ریز و درشت شود. اختلافات بین باشگاه و مسئولان استانی هم مزید بر علت شد تا آتش، تیم را ویران کند.»

او با اشاره به مشکلات سخت‌افزاری تیمش این‌طور می‌گوید: «بدقولی پشت بدقولی سبب شد تا در نهایت بازی با مس رفسنجان در هفته دوم را تحریم کنیم و اعتصاب کردیم. البته که نرفتن سر بازی با مس، اشتباه ما بود. در ادامه میثاقیان جای مهاجری را گرفت و هر چند که میثاقیان مربی بزرگی است اما تیم با تغییر و تحولات مریض شد و دیدیم که واقعاً در ادامه مسیر با شوک‌های ریز و درشت ناک‌اوت شدیم. این هم از عجایب لیگ برتر بود، از یکی از کلانشهرهای ایران به تهران بروید چون در شهری که ۲ استادیوم عالی دارد، زمین تمرین و بازی برای شهر خودرو نبود. این مسائل فکر می‌کنم علاوه بر مشکلات مالی باشگاه، به ارتباط بد و اختلافات میان مالک شهر خودرو و مسئولان مشهدی برمی‌گشت. اصلی‌ترین دلیل سقوط هم همین اختلافات بود زیرا شرایط را به شکلی پیش برد که تیم ما یتیم شد.

حیف شد، واقعاً می‌شد فصل خوبی را پشت سر بگذاریم اما با اتفاقاتی که رخ داد از لیگ برتر سقوط کردیم. حداقلی‌ترین توقع از مسئولان خراسان رضوی و مشهد حمایت از تیم در نیم ‌فصل دوم بود، زمانی که ما در کورس بقا بودیم، ورزشگاهی برای ما به هر دلیلی وجود نداشت، اما از رقبای مستقیم ما به راحتی میزبانی می‌کردند. وقتی به تهران آمدیم تا ۲ ، ۳ ماه حتی پزشک کاربلدی در کنار خود نداشتیم و بار تیم روی ماساژور و تدارکات تیم بود. در این فصل یک روز خوش هم نداشتیم و حیف که تلاش‌مان به ثمر ننشست. یک نیم‌فصل یک تیم لیگ برتری درگیر این بود که به چه نامی صدایش بزنند. 

شهر خودرو یا پدیده بودن مهم بود یا فراهم کردن امکانات برای بازیکنان و تیم تا در لیگ بمانیم؟ چه فرقی داشت اسم تیم چه باشد وقتی نه امکاناتی فراهم بود و نه حمایتی صورت می‌گرفت؟ مگر می‌شود استانی مثل خراسان رضوی یک حامی و اسپانسر برای فوتبال نداشته‌ باشد؟ خراسان رضوی چه چیزی کمتر از استانی مثل کرمان دارد که این‌گونه پشت تیم‌های 

فوتبالش است؟»