بعضی جاها همیشه حال آدم را خوب می‌کنند. ما همه ورزشگاه‌هایی در ذهن داریم که خاطرات خوبی برای ما خلق کرده‌اند. استادیوم ویمبلی هم یکی از آنهاست که همیشه حس خوبی به تیم ملی ایتالیا داده و قرار است امشب در جام بین قاره‌ای میزبان بازی ایتالیا با آرژانتین باشد.

داستان تقریباً به 60 سال قبل برمی‌گردد که آتزوری برای اولین بار به انگلیس رفت و چیزی بیش از شکست عایدش نشد. خاطرات اخیر اما برای هواداران تیم ملی ایتالیا رضایت‌بخش‌تر است، همه می‌دانیم تابستان گذشته آنجا چه اتفاقی افتاد.

اشتباه نکنید، بردن فینال یورو 2020 در بیشه «سه شیر» دستاورد کم نظیری است آن هم در شرایطی که ایتالیا یک گل عقب افتاده بود و کشیده شدن کار به ضربات پنالتی، وجه حماسی این پیروزی را تقویت کرد. این شاید بهترین بازی ایتالیا در تورنمنت نبود اما نمایش تیمی در اوج سرسختی، شخصیت و کیفیت بود. آن پسران آبی‌پوش که در زمان زدن پنالتی خونسردی خود را حفظ کردند، اگر جای بازیکنان حریف بودند، هرگز در حافظه کسی ماندگار نمی‌شدند.

اگر سابقه فوتبال ایتالیا را داشته باشید، می‌دانید در ساکت کردن یکی از جذاب‌ترین معابد دنیای فوتبال تخصص دارد. در سال 1997 وقتی در اوایل دوران «بازگشت فوتبال به خانه» بود، جانفرانکو زولای ریزنقش در مقدماتی جام جهانی، ایتالیا را به پیروزی رساند. تیم عرق زیادی ریخت اما پائولو مالدینی و بقیه از این برد حساس تک گله خیلی لذت بردند. آنهایی که سن بیشتری دارند، اولین پیروزی آتزوری در خاک انگلیس در سال 1973 را به یاد دارند. می‌دانید چه کسی تنها گل آن بازی را زد، فابیو کاپلو که بعدها مربی انگلیس شد. شاید یک بازی دوستانه بود اما رقابت میان این دو تیم هیچ وقت خالی از چاشنی حساسیت و اهمیت نیست. هنوز هم درباره آن گل از دن فابیو می‌پرسند، گل پیروزی در ویمبلی چیزی نیست که فراموش شدنی باشد.

سال گذشته هم لندن جای خاطرات خوبی برای تیم روبرتو مانچینی شد. مرحله گروهی را عالی به پایان رساندند تا بیشتر بازی‌های حذفی‌شان در انگلیس برگزار شود. در آنجا بازی سخت با اتریش را در وقت اضافه بردند، بازی با اسپانیا سخت‌تر بود و تنها در ضربات پنالتی از سد حریف نیمه‌نهایی گذشتند و بعد هم که فینال.

چه مسابقه‌ای بود و حالا که قهرمان اروپا نتوانسته به جام جهانی برود، خاطره‌اش کمی رنگ باخته. یادآوری آن روزها نشان می‌دهد که باور، اراده و کیفیت بالای تیم باعث غلبه بر مشکلات در مسیر قهرمانی شد. خیلی از بازیکنان ایتالیا بعد از آن تورنمنت افت کردند اما در آن بازی‌ها بهترین نمایش خود را ارائه کردند.

یک بار دیگر در جوی سخت و در برابر هوادارانی که بی‌صبرانه منتظر موفقیت تیمشان بودند، به نتیجه دلخواه رسیدند. بعد از خوردن گل هرگز باور خود را از دست ندادند و بازی را به تساوی کشاندند. در ضربات پنالتی هم آرامش و تمرکز لازم را برای اینکه نتیجه بگیرند بروز دادند و یک فصل دیگر به کتاب پیروزی‌های حماسی اضافه شد.

تاریخ می‌گوید هر بار ایتالیا به ویمبلی آمده، اتفاق خوشایندی برایش رخ داده. درام، شگفتی، جنجال و حماسه همراه همیشگی ایتالیا در بازی‌هایش در ویمبلی بوده. بازی امشب برای آتزوری سخت خواهد بود اما ایتالیایی‌ها حس خوبی نسبت به این دیدار دارند به خاطر تمام لحظات شیرینی که در این ورزشگاه تجربه کرده‌اند.