از دید خیلی‌ها صادق محرمی بی‌صلاحیت‌ترین مهره تیم دراگان اسکوچیچ و مصداق روشن یک وصله نچسب است زیرا در دیناموزاگرب سال به سال به او بازی نمی‌رسد ولی سرمربی کروات تیم ملی فوتبال ایران «راه به راه» به او بازی می‌دهد و به مردی اعتماد کامل خود را ارزانی داشته که تیم باشگاهی‌اش نیز وی را گزینه ارجح خود تلقی نمی‌کند.

برانکو ایوانکوویچ، سرمربی اسبق تیم ملی فوتبال ایران که در پرسپولیس کولاک کرد و از دلایل اصلی انتقال محرمی به دینامو زاگرب بود، طی هفته جاری یک بار دیگر به دفاع از محرمی برخاست و گفت حق وی بسیار بیشتر از چیزی است که مربیان دینامو شامل حال وی کرده‌اند، با این حال مدت‌ها است که در جامعه فوتبال ایران این سؤال بر سر زبان‌ها است که آیا محرمی بهترین مدافع راست فعلی کشورمان است و آیا میزان خوب بودن وی به حدی می‌رسد که حتی پس از نیمکت‌نشینی‌های مکرر او در دینامو، باز هم باید وی را در دیدارهای تیم ملی مرد انتخابی قطعی این پست دانست.

 

بهانه‌هایی در دست اسکوچیچ

البته با نزول آشکار رامین رضاییان پس از بازگشت از یک دوره کوتاه مدت کار در اروپا و یکی دو فصل حضور در لیگ قطر، اینک دفاعیه‌ای در دست اسکوچیچ است تا همچنان محرمی را برتر از سایرین بداند و به همین منوال عدم ثبات وریا غفوری در استقلال و بازی‌های یک در میان این پیستون راست پرسابقه و بالا رفتن سن او که طبعاً باعث پایین آمدن کیفیت کار او شده نیز بهانه و دلیلی دیگر در دست اسکوچیچ است تا محرمی را با وجود تمامی دور ماندن‌هایش از مسابقات دینامو زاگرب، عقلایی‌ترین گزینه برای پست پیستون راست تیم ملی بینگارد. وقتی قرار بر تأیید دائمی یک گزینه و چشم بستن بر سایر گزینه‌های در دسترس باشد، لابد می‌توان دلایلی برای عدم رویکرد به دانیال اسماعیلی‌فر، مدافع راست پر تحرک سپاهان جور کرد و میلاد فخرالدینی را هم به کلی دور از کلاس ملی دانست و خلاصه فضایی را فراهم کرد که هیچ‌کس و هیچ چیز جز محرمی دیده نشود.

 

در نقش یک صاحبخانه قدیمی

قضاوت درباره این مسائل را باید به خوانندگان این سطور سپرد اما شکی نیست که صادق محرمی سه سال و اندی پیش و بواقع در واپسین فصل حضور هموطن مدبرش (برانکو) در پرسپولیس، ظهوری عالی و طوفانی و بموقع در این تیم داشت. ایوانکوویچ در آن زمان رضاییان را که حاشیه‌های زیادی داشت، جواب گفته بود و فرد انتخابی‌اش برای پیستون راست محرمی بود که از تیم امیدهای باشگاه سرخپوش سر برآورده بود. هیچ‌کس آنچه را که با بیشترین سرعت عمل و شدت اجرا در نحوه کار محرمی مشاهده شد، باور نمی‌کرد زیرا او از بدو حضور در میدان چنان در دفاع راست انفجاری و موفق و سریع و صحیح ظاهر شد که انگار سال‌هاست در این تیم بازی می‌کند و نه یک میهمان تازه وارد بلکه صاحبخانه‌ای قدیمی است. سرعت این درخشش و زمان بسیار کوتاهی که او صرف کرد تا همگان قانع شوند پرسپولیس از رفتن رضاییان هیچ ضرری نکرده، مقدمات انتقال سریع او به دینامو زاگرب را هم جور کرد. تیمی که برانکو سابقه کار در آن و قهرمان کردنش در لیگ کرواسی در نیمه اول دهه 1990 را هم داشت و چنان در آن ریشه و نفوذ دارد که معرفی یک مهره مستعد ایرانی به سران این باشگاه و گسیل او به دینامو برای او بدیهی‌ترین و آسان‌ترین کار است.

 

از طوفان اولیه تا نسیم گذرا

شاید حضور محرمی در دینامو در سال نخست انتقالش حضوری قابل قبول بوده باشد اما نیمکت‌نشینی‌های عذاب‌آور وی از همان اواخر فصل نخست شروع و میزان آن در فصل دوم بیشتر و بیشتر و در فصل سوم به یک اصل حاکم تبدیل شد و از آن طوفان اولیه چیزی به جز یک نسیم گذرا و ملایم باقی نماند. در چنین پس‌زمینه‌ای بود که دراگان، هموطن برانکو شروع به استفاده تام و تمام از صادق در بازی‌های تیم ملی و در پست مدافع راست کرد ولی در همان زمان این شایعه شنیده می‌شد که مناسباتی غیرفوتبالی و مسائلی غیر فنی حکم به عدم دعوت از رضاییان و غفوری داده و اسکوچیچ چاره‌ای جز فراخوانی محرمی نداشته است.