سوژه روز

جعفر برزگر   

 

کدام باشگاه می‌تواند بدون دلیل سرمربی‌اش که برای اولین مرتبه در طول تاریخ آن باشگاه توانسته قهرمانی جام حذفی را برای‌شان به ارمغان بیاورد برکنار کند. مگر اینکه دلیل محکمه‌پسند برای هوادارانش داشته باشد. از آن طرف کدام مربی با این شرایط حاضر می‌شود تیمش را رها کند مگر اینکه پیشنهاد بسیار خوبی داشته یا مشکلی با مدیرانش به وجود آمده باشد.

درباره ساکت الهامی چون از سوی باشگاه برکنار شده پس موضوع داشتن پیشنهاد منتفی است. از سوی دیگر وقتی بیانیه‌ها و صحبت‌های دو طرف را می‌شنویم به جواب قانع‌کننده‌ای برای مخاطبان نمی‌رسیم. اما هر چه بود کلیدش از بازی فینال جام حذفی و اتفاقات بعد از بازی با آلومینیوم اراک زده شد. این‌طور که گفته می‌شود الهامی انتظار داشته مسئولان باشگاهش حمایت محکمی از او داشته باشند.

اما اینکه گفته شد در رختکن اتفاقات عجیبی رخ داده تا حدودی بزرگنمایی شده و این‌طور که ما شنیدیم صحبت‌هایی رد و بدل شده، دلخوری ایجاد کرده و همین هم باعث قطع همکاری شده است. ایزد سیف‌الله‌پور، مدیرعامل باشگاه نساجی در این باره می‌گوید: «اولویت ما مسائل اخلاقی و انضباطی است و خط قرمز ما حفظ حرمت‌هاست. ساکت الهامی زحمت کشید و تیم را در فصل گذشته در لیگ برتر نگه داشت. الهامی در این فصل هم عملکرد خوبی داشت و تیم را در جام حذفی به قهرمانی رساند اما هواداران مطمئن باشند بهترین تصمیم را گرفتیم. هیأت‌مدیره، مالک و من با هم به این جمع‌بندی رسیدیم و این تصمیم را گرفتیم. هر تصمیمی که گرفته می‌شود برای موفقیت نساجی خواهد بود و هواداران نگران نباشند. با هیچ سرمربی مذاکره نشده، چون اصلاً تصمیمی برای تغییر سرمربی نداشتیم.»

ساکت الهامی اما اصرار دارد که خیلی شفاف درباره شایعات پیرامون اتفاقات رختکن صحبت شود. او می‌گوید: «روزی که به قائمشهر آمدم، وقتی گفتم این تیم را به آسیا می‌رسانم، همه شاید در دل خود خندیدند اما من در این شهر چیزی می‌دیدم که دیگران نمی‌دیدند، شاید نمی‌خواستند ببینند. من روی صورت تمام مردمان شهر خسته، لبخندی را می‌دیدم که وظیفه و مأموریت من بود که نقاشی کنم. غروری را می‌دیدم که باید با افتخار یکی می‌شد. امروز خوشحالم که یک شهر، یک تیم اصیل به دیگران نشان داد که تیم بزرگ نساجی مازندران چه اندازه بزرگ است و چقدر نشستن روی نیمکت آن می‌تواند برای هر کسی آرزو و افتخار باشد. خوشحالم که یک شهر و یک استان را شاد کردم. در دلم جشنی برپا است، بزرگتر از جشن مردم مازندران و طولانی‌تر از جشن سه روزه آنها. این شادی کمترین حق این مردم بود و بیشتر باید باشد. من ساکت الهامی بچه خانی‌آباد، بچه جنوب شهر تهران، یاد نگرفته‌ام زیر و رو بکشم، کم‌فروشی کنم، منفعت‌اندیشی کنم، دورویی کنم. من همین هستم. وقتی سرمربی یک تیم هستم، باید هرچه دارم برای موفقیت این تیم بگذارم. من حق ندارم به خودم فکر کنم، اگر عصبانی می‌شوم، اگر دعوا می‌کنم، اگر می‌جنگم برای یک تیم است، برای یک شهر، برای یک استان. فکر می‌کنم وقتی خنده‌ چهره‌های خسته به پیروزی تیم من بستگی دارد؛ من حق ندارم به این فکر کنم که دارم پل‌ها را پشت سرم خراب می‌کنم و تیم مقابل فرصتی است برای مربیگری در آینده. اکنون هم که فرصت همراهی بیشتر با نساجی نیست، همیشه هوادار این تیم خواهم بود؛ به‌خاطر مردم مهربان این شهر و استان، اما این حق را دارم که از مدیران این باشگاه بخواهم، همه آن چیزی که در رختکن رخ داد را کامل و شفاف بیان کنند که اگر آنها این کار را نکنند، من خود این کار را خواهم کرد تا همه بدانند من چیزی بیشتر از موفقیت نساجی نمی‌خواستم، چون اکنون خوب می‌دانم این تیم امید یک شهر خسته است.»