سید لو 

 

شروع سختی داشته اما مانوئل پیگرینی می‌گوید زیاد طول نکشیده. وقتی به آرژانتین آمده قهرمانی جام حذفی در شیلی و لیگ در اکوادور را در کارنامه داشته اما خیلی معروف نبوده. او همان مهندسی بود که سن لورنزو می‌خواست، کسی که کار را تمام کند. ابتدا قهرمان کلاسورا شد، بعد کوپا مرکوسور، اولین جام بین‌المللی آنها. 

دو سال بعد کلاسورا را با ریورپلاته برد و هیچ وقت به عقب برنگشت. 19 سال گذشته و او شنبه شب در آخرین موفقیتش، بتیس را در پنجمین فینال جام حذفی تاریخش برابر والنسیا در ضربات پنالتی به پیروزی رساند.

پیگرینی در سال 1979 از مهندسی عمران فارغ‌التحصیل شد، در حالی که برای یونیورسیاد شیلی بازی می‌کرد، در 13 سال 450 بازی برای این تیم انجام داد و یک بازی ملی هم مقابل برزیل در سال 1986 داشت. او مجبور شد امتحانات نهایی را 18 ماه عقب بیندازد. کاری که الان غیرممکن است:«این روزها باید بین فوتبال و تحصیل، یکی را انتخاب کنی، چون هر کدام انتظار زیادی دارند. قطعاً برنامه من مربیگری نبود. همیشه دوست داشتم فوتبالیست شوم اما بعد از اتمام آن می‌خواستم کار مهندسی انجام دهم. در 24 سالگی فارغ‌التحصیل شدم و تا 34 سالگی بازی کردم. یک شرکت کوچک راه انداخته بودم، زمین می‌خریدم، ساخت و ساز می‌کردم. اما فرصت دیدار با فرناندو ریرا برایم پیش آمد که در جام جهانی 1962 مربی شیلی بود و همچنین بنفیکای اوزه بیو. او توانایی را در من زنده کرد که خودم نمی‌دانستم دارم. البته مهندسی به من کمک زیادی کرده. دقت، نظم و تلاش این رشته به شما می‌آموزد با منطق فکر کنید و اولویت‌ها را در نظر بگیرید اگرچه بازیکنان قطعه نیستند. مدیریت یک گروه مهم‌ترین مسأله است. همیشه تلاش کردم به بازیکنان نشان بدهم که برای کمک به آنها حاضرم. برای همین است که به مطالعه ادامه دادم تا درک بهتری داشته باشم حتی در حوزه‌های غیرفوتبالی.»

اینها دوران مربیگری 34 ساله او و حضور 50 ساله‌اش در فوتبال را نشان می‌دهد، همیشه در حال ساخت و ساز بوده اما با لبخند می‌گوید:«شاید دنیای مهندسی شاد است که من سراغ فوتبال رفتم. می‌خواستم هر دو را داشته باشم اما غیرممکن بود. من در بزرگترین باشگاه‌های شیلی، اکوادور، آرژانتین، اسپانیا و شاید انگلیس مربیگری کرده‌ام. یک سبک مربیگری دیگر هم هست که فقط در تیم‌های بزرگ کارساز است و باعث پیروزی می‌شود اما من خودم را از مبارزه دور نمی‌کنم، رضایت شخصی برایم مهم است، اینکه در تیم‌های مختلف کار کنم. بهترین لیگ در انگلیس است و بهترین فوتبال در اسپانیا بازی می‌شود.»

اولین مقصد اروپایی او طولانی‌ترین پروژه‌اش شد که در این باره می‌گوید: «ویارئال تازه صعود کرده بود و می‌خواست سقوط نکند. در لیگ دوم، سوم و دو بار پنجم شدیم، در نیمه‌نهایی و یک‌چهارم‌نهایی لیگ قهرمانان و یک‌چهارم‌نهایی لیگ اروپا بازی کردیم. من را گروگان گرفته بودند!»

یک فصل در رئال مادرید دوام آورد، آنجایی که می‌خواست نبود، هر چند به رکورد امتیازی رسید. بعد موفق‎ترین مربی تاریخ مالاگا شد و بالاترین درصد پیروزی را در بتیس به ثبت رساند، تیمی که قبل از او خطر سقوط را حس می‌کرد، به رتبه ششم آورد. با سیتی قهرمان لیگ برتر شد.

 فقط در وستهام ناکام بود که می‌گوید:«برای اولین بار در 22 سال مربیگری خارج از شیلی، فصل را به آخر نرساندم. آنها صبر نکردند چون ما روند خوبی نداشتیم، قابل درک است. سرمایه‌گذاری کرده بودند و به دلایل ورزشی زیاد نتیجه نگرفتند. برای اولین بار بعد از ویارئال 2004 از صعود به اروپا باز ماندیم. همیشه با رضایت کارم به پایان می‌رسید جز در وستهام، مسئولیتش هم با خودم است.»

بیش از دو دهه است که از خانه دور است و شصت و چند ساله شده که در این باره می‌گوید:«به 60 سالگی که می‌رسید اگر سه بازی را ببازید، می‌گویند پیر شده اما من هنوز حس شادابی را دارم و فکر می‌کنم می‌توانم مفید باشم. فوتبال به من انگیزه می‌دهد و مشغولم می‌کند. اگر در شیلی می‌ماندم داستان فرق می‌کرد. همیشه از خودم توقع زیادی دارم، می‌خواهم هر روز چیزی یاد بگیرم. به کسانی که کار را بهتر از من انجام می‌دهند، غبطه می‌خورم.»

پیگرینی ادامه می‌دهد:«می‌خواهم ساعاتی از روز را به خودم اختصاص بدهم، کتاب بخوانم، موسیقی گوش بدهم، به ورزش‌های دیگر بپردازم، تاریخ و ادبیات و زبان مطالعه کنم. اگر یک بار دیگر متولد شوم، زندگی‌ام را وقف فوتبال یا مهندسی نمی‌کنم. به موسیقی اختصاص می‌دهم. 

من عاشق موسیقی هستم، بخصوص کارهایی از دهه 60 تا 80، کارهایی که هنوز از سوی نسل‌های جدید شنیده می‌شود. من عاشق نواختن پیانو و خواندن هستم. اما امکانش وجود ندارد، باید به چالش‌های ممکن پیش رو فکر کرد. پاری‌سن‌ژرمن دوباره تماس می‌گیرد؟ یا تیم ملی؟ باید به فکر بالاترین رتبه با بتیس باشم. بتیس از نظر اقتصادی نمی‌تواند با باشگاه‌های بزرگ رقابت کند اما پایگاه هواداری بسیار بزرگی دارد مثل رئال مادرید، اتلتیکومادرید و بارسلونا. باید این احساس را مدیریت کنید و نگذارید به یأس کشیده شود. من 68 سال دارم و امیدوارم با بتیس در بالاترین سطح رقابت کنیم. اگر نشد یک پروژه دیگر. بازنشستگی؟ تا وقتی کاری از من بر بیاید به آن فکر نمی‌کنم. من بازنشسته نمی‌شوم، فوتبال من را بازنشسته می‌کند.»

منبع: گاردین