مرتضی رضایی- سال‌ها سال قبل، خیلی از بچه‌هایی که دهه شصت به دنیا آمدند یا طرفدار تیم ملی آلمان بودند یا آرژانتین. دست خودشان هم نبود. یک طرف مارادونا بود و رفقایش که در اوج بودند و با شکست همین آلمان قهرمان جام جهانی شدند؛ طرف دیگر چهره‌های موبوری مثل برمه، لیتبارسکی، ماگات، یاکوبس و... این وسط یکسری‌ها هم برزیلی شدند که تکلیف‌شان مشخص است! قبل‌تر از آن هم که دیگر شخم زدن تاریخ است اما شروع آن نسلی که من و امثال من یادمان هست از همین جا بود. تقریباً از سال 90 به این سو بود که این به یک اصل در فوتبال دنیا تبدیل شد؛ آلمان‌ها در هیچ تورنمنتی حریف آسانی برای هیچ تیمی نبوده‌اند و همیشه هم داعیه قهرمانی داشته‌اند. چه آنها را دوست داشته باشید و چه دوست نداشته باشید باید به احترام‌شان کلاه از سر بردارید. بدون تعارف اگر بخواهیم یک سؤال را از هواداران فوتبال در دنیا بپرسیم که کدام تیم ملی قوی‌ترین و موفق‌ترین در طول تاریخ بوده، بدون شک یکی از پاسخ‌ها آلمان است حتی اگر 2 بر صفر به انگلیس در یورو ببازند یا از گروه خودشان در جام جهانی بالا نروند. آنها عقاب‌ها هستند؛ عقاب‌هایی که در طول سالیان متمادی همیشه آن بالا بالاها بوده‌اند، قدرتمند و در اوج.