سام ستارزاده

 

ما فوتبالی‌ها استرالیا را بیشتر از کوالاها و کانگوروهایش، با ستاره‌های جذاب نسل طلایی‌اش می‌شناسیم که ۱۵ سال قبل، با پیوستن به کنفدراسیون آسیا (AFC) لرزه به اندام غول‌های قاره کهن انداختند. اما این استرالیا، حتی سایه‌ای از تیمی که مارک شوارتزر، هری کیول، مارک ویدوکا و تیم کیهیل به آن وزن و ابهت می‌بخشیدند، نیست. ساکروها در دور سوم مقدماتی جام جهانی، از پنج دیدار آخرشان تنها یک پیروزی به دست آورده‌اند؛ و با تساوی بدهنگام‌شان مقابل شاگردان برانکو در مسقط، صعود مستقیم‌شان با به زانو درآوردن ژاپن و عربستان قبراق و آماده گره‌خورده.

سن لیست ملی‌پوشان کنونی استرالیا، به‌خوبی علت افت نماینده سابق اقیانوسیه را بیان می‌کند. ۱۲ بازیکن از ۲۵ ملی‌پوش این کشور مرز ۳۰ سالگی را اگر رد نکرده‌اند، تا دو ماه دیگر خواهند پیمود. آرون موی، مت رایان و دنی ووکوویچ، مطرح‌ترین ملی‌پوش‌های حال حاضر استرالیا در میان این دسته قرار دارند. این در حالی است که غیر از دنیل ارزانی، هیچ‌یک از فوتبالیست‌های منتخب کانگوروها برای جام جهانی ۲۰۱۸ کمتر از ۲۴ سال نداشتند.

این که استرالیا حتی مقابل تیمی کم‌مهره همچون عمان نیز رمقی برای خلق موقعیت متعدد و دیکته‌کردن بازی خود ندارد، ناشی از عدم توجه به پرورش استعدادها و جایگزینی ستاره‌های نسل‌های قبل در تیم‌ملی این کشور است. استرالیا برای این که توان هماوردی با بزرگان آسیا را در درازمدت داشته‌ باشد، نیازمند پوست‌اندازی و تغییر نسل است؛ موردی که شاید با گراهام آرنولدی که نزدیک به دو دهه در سمت‌های مختلف در کادر فنی ساکروها حضور داشته، محقق نشده.