رومینا تیموری

 

چندی پیش ویدئویی در توئیتر دست به دست می‌شد که برای خیلی از طرفداران جوان فوتبال عجیب بود. کلیپ منتخبی بود از شروع مجدد بازی توسط دروازه‌بان‌ها. آنها برخلاف این روزها که اغلب اوقات سعی می‌کنند توپ را به نزدیک‌ترین یار دفاعی تیم بدهند تا بازیسازی از عقب زمین شروع شود، توپ را با دست جلوی پای‌شان ول می‌کنند و بعد با شوتی محکم به سمت وسط زمین می‌زنند. این حرکت تا چند دهه پیش بسیار مرسوم بود. مخصوصاً زمانی که پاس به عقب مجاز بود و درواز‌ه‌بان حق داشت توپ ارسالی بازیکنان خودی را با دست بردارد. اغلب تیم‌هایی که تحت فشار بودند با این روش خیمه رقیب را دور می‌زدند. توپ را به دروازه‌بان می‌دادند و بعد او با دست توپ را به وسط زمین می‌رساند. دروازه‌بان‌ها نیاز نبود بازی با توپ خوبی داشته باشند. فقط مهم بود بتوانند خوب زیر توپ بزنند. این حرکت این روزها کاملاً منسوخ شده. مربیان مدرن دیگر دوست ندارند هیچ بازیکنی زیر توپ بزند. فوتبال به معنای واقعی دچار تحول شده و البته تکنولوژی هم به کمکش آمده. دروازه‌بان‌های قدیمی می‌گویند قدیم‌ها اصلاً زمین بازی اجازه پاسکاری در عقب زمین را نمی‌داد و بهترین شیوه همین زدن زیر توپ بود.مثلا اخیرا گراهام موزلی، دروازه‌بان برایتون به سایت اتلتیک گفته: «در آن روزها شما یک مهاجم نوک تنومند داشتید. در نتیجه باید تا جایی که می‌توانستید توپ را از دروازه دور نگه می‌داشتید و آن را روی سر مهاجم می‌ریختید و امیدوار می‌ماندید که توپ در یک‌سوم حریف جلوی پای یکی از بازیکنان بیفتد. ما هرگز این جسارت را نداشتیم که به سبک فعلی بازی کرده و توپ را در دفاع چهار نفره حفظ کنیم. یا باید آن را به کناره برای مدافع کناری ارسال می‌کردیم یا به بازیکنی در خط میانی می‌فرستادیم یا آن را با شوتی بلند به جلوی زمین می‌رساندیم. ما تشویق می‌شدیم که اگر سانتری آمد، اول سرمان را بالا بگیریم، به سمت دیگر زمین نگاه کنیم و ببینیم که آیا مهاجم اصلی تیم در موقعیت تک به تک با مدافع قرار دارد. اگر می‌توانستید آن را به فضایی باز بفرستید و او می‌توانست آن را دریافت کند، پس یک موقعیت گل ایجاد می‌شد. این اتفاق خیلی رخ نمی‌داد چون مدافعان همیشه یاد گرفته بودند که یک یار اضافه داشته باشند تا موقعیت دو برابر یک یا سه برابر دو را حفظ کنند.» او بعد هم به مسأله زمین‌ها اشاره کرده: «زمین‌ها هم تفاوت زیادی ایجاد می‌کردند. آنها در آن روزها وحشتناک بودند. وقتی من در دربی بودم، زمین بیسبال گراند باتلاق بود. گلداستون گراند در برایتون چندان برای بازی‌سازی از عقب مساعد نبود. شما نمی‌خواستید شانس‌تان را امتحان کنید. زمین‌های فوتبال حالا شبیه میزهای بیلیارد هستند؛ بنابراین می‌توانید از دفاع بازی‌سازی کنید.» آلن جاج، دروازه‌بان قدیمی انگلیسی‌ هم در این باره حرف‌های جالبی زده: «دستورالعمل‌ها اساساً این بود که توپ را در سریع‌ترین حالت ممکن به دورترین نقطه زمین بفرستید.این موضوع فقط مربوط به من نبود، بلکه هرکسی در دفاع چهار نفره و خصوصاً مدافعان کناری هم باید همین کار را می‌کردند. شما باید سعی می‌کردید آنها را سریعاً به گوشه‌ها برده و سپس از آنجا بازی می‌کردید. از نقطه نظر تاکتیکی، پرسینگ کمتری از جلوی زمین وجود داشت.»

او از نحوه تغییر شروع مجدد دروازه‌بان‌ها هم گفته: «من دوست داشتم بیشتر از دفاع بازی‌سازی کنم. من به‌عنوان یک دروازه‌بان واقعاً ناراحت بودم. از این که توپ را روی پایم داشته باشم، لذت می‌بردم. در اواخر دوران حرفه‌ای- من تا 44 سالگی بازی کردم!- این که پا به توپ شوم، بخواهم آن را حفظ کنم و از آنجا بازی کنم، غیرمعمول نبود.

در اوایل دوران بازی، تحت هدایت دیوید پلیت بودم که مربی با تفکرات هجومی و جلوتر از زمان خودش بود. او من را تشویق کرد که توپ را جلو انداخته و از دفاع چهار نفره استفاده کنم تا حمله را از آنجا کلید بزنم.»