فوتبال ایران که تا دو دهه پیش با غنای شگرفی از درخشش لژیونرها در لیگ‌های معتبر اروپایی همراه بود، شاید تصورش را هم نمی‌کرد اکنون به پوچی در این زمینه رسیده باشد و تنها لژیونر جذابش، مهدی طارمی در یک لیگ درجه دوی اروپایی لقب بگیرد. آسمان خالی از ستاره لژیونر فوتبال ملی اما صرفاً تابعی از رفتار و عملکرد بازیکنان نیست؛ فوتبال باشگاهی مملکت آنقدر طی سال‌های اخیر منفعل و ضعیف عمل کرده که هیچ پدیده‌ای برای ارائه و دفاع از حقانیت کیفی خود ندارد. لیگی که از زیرساخت‌های ابزاری و حداقل‌های امکاناتی خالی شود، قطعاً حرفی برای گفتن در زمینه معرفی استعدادهای ناب نخواهد داشت و غربی‌ها هم که به‌طور حتم عاشق چشم و ابروی فوتبالیست‌های ایرانی نیستند. به مسیر امثال مهدی مهدوی‌کیا، علی کریمی، مهدی پاشازاده، آندرانیک تیموریان، مسعود شجاعی و جواد نکونام هم که نگاه کنیم، کمتر می‌یابیم لیگ برتر فوتبال ایران به سکوی پرتاب‌شان بدل شده باشد و خواهیم یافت که این ستاره‌ها یا از باشگاه‌های عربی و یا با درخشش در ترکیب تیم ملی به کهکشان فوتبال اروپا راه یافته‌اند. در واقع کسی از اروپای شرقی هم به لیگ ایران توجه ندارد، همه شانس‌ها به اعرابی محدود شده که فقط برای‌شان درآمدزایی از ستاره‌های ایرانی اهمیت دارد، نه تولید و پرورش استعداد.