سام ستارزاده

 

فوتبال ایران سال‌هاست که هیچ سهمی از پنج لیگ برتر اروپا ندارد. در حال حاضر در قیاس با ۱۰ فوتبالیست کره‌ای و ۱۶ بازیکن ژاپنی، ما تنها سامان قدوس را در پنج لیگ معتبر اروپایی داریم که همین بازیکن نیز حصول لیگ برتر نبوده. در این سال‌ها کشورهایی نظیر بلژیک، یونان، ترکیه و کشورهای حاشیه خلیج‌فارس مقصد مناسبی برای لژیونرهای ایرانی به‌شمار می‌رفتند، چراکه برای جذب بازیکن ایرانی، این باشگاه‌ها ناچار به خرج مبالغ چندان هنگفتی نمی‌شدند.

ثبت چنین آماری بیش از هر چیز هشداری نسبت به پویایی لیگ داخلی کشورمان است. در لیگی که بیش از هر زمانی تهی از ستاره‌ است، عدم اعتماد به بازیکنان کم‌سن‌وسال قویاً برای آینده تیم ملی نگران‌کننده است. در ۱۱ هفته ابتدایی لیگ بیست‌ویکم تنها ۱۱ بازیکن زیر ۲۰ سال فرصت بازی پیدا کردند که از میان آنان تنها حضور یاسین سلمانی و تا حدودی بهزاد سلامی در ترکیب سپاهان و تراکتور مستمر بود. در فصل گذشته مسابقات لیگ نیز تعداد بازیکنان زیر ۲۰ سال از عدد ۱۸ عبور نکرد؛ این یعنی به‌طور متوسط 13/1 پدیده به‌ازای هر تیم.

اگر بخواهیم فوتبالیست‌های ایرانی را طی 5 یا 10 سال آینده در بوندس‌لیگا، لالیگا یا لیگ جزیره ببینیم، تنها به اعتماد به آنان در لیگ برتر نیاز نداریم، بلکه باید هزینه قابل‌قبولی در آکادمی‌های باشگاه خارجی شود تا استعدادهای فوتبال کشورمان از سنین پایین هم با تاکتیک‌های روز فوتبال دنیا آشنا شوند و هم شخصیت حرفه‌ای آنان شکل بگیرد و اصول و قواعد زندگی حرفه‌ای (آنچه در میان اغلب بازیکنان کنونی لیگ دیده نمی‌شود) به آنان آموخته شود. حتی لازم است از مربیان پایه خارجی بادانش و کاربلد برای رشد آکادمیک بازیکنان‌مان استفاده شود.