برای آنهایی که بیش از ۱۵ سال است فوتبال داخلی را دنبال می‌کنند، تماشای لیستی همانند لیست ملی‌پوشان اعزامی به جام‌جهانی ۲۰۰۶ آلمان رویایی نسبتاً ‌دور از دسترس است. در آن زمان فهرست تیم ملی با مهدی مهدوی‌کیا، وحید هاشمیان، علی کریمی و فریدون زندی پر می‌شد؛ با ستارگانی که هر یک در یکی از باشگاه‌های بوندس‌لیگایی در ترکیب ثابت می‌درخشیدند. جام‌جهانی آلمان نیز سکوی پرتاب استعدادهای جوان آن نسل از تیم ملی نظیر آندرانیک تیموریان، مسعود شجاعی، جواد نکونام و حسین کعبی به لالیگای اسپانیا و لیگ برتر انگلیس شد.

تیم ملی در دوران کارلوس کی‌روش، دو دوره متوالی در جام‌جهانی حضور یافت و با یک نسل جوان تنه‌به‌تنه دو قدرت بزرگ فوتبال جهان به نبرد پرداخت؛ اما آنچه پس از چهار سال جالب توجه است، سرنوشت ۱۰ بازیکن ۲۵ ساله از فهرست ملی‌پوشان جام‌جهانی روسیه است. از میان این نام‌ها، تنها علیرضا جهانبخش و سامان قدوس پای‌شان به لیگ جزیره باز شد. زوج طارمی-آزمون و میلاد محمدی راهی باشگاه‌های معتبری نظیر پورتو، زنیت و آ.ا.ک شدند، اما نفرات دیگر نتوانستند از فوتبال ترکیه، قطر و دانمارک چندان فراتر بروند. چرا فوتبال ایران هیچ سهمی از تاپ‌لیگ‌های اروپایی ندارد؟ چرا ستاره‌های ایران به لیگ برتر، لالیگا، بوندس‌لیگا، سری A و لوشامپیونا نمی‌رسند؟ پرونده امروز این ماجرا را واکاوی می‌کند.