آمانال پطرس در تعطیلات است یا حداقل از آن دوندگی بی‌امان کمی فاصله گرفته. به جای اینکه هفته‌ای 200 کیلومتر بدود، 80 کیلومتر می‌دود تا آمادگی‌اش حفظ شود. او آخرین مسابقه‌اش را چند هفته قبل برگزار کرده.

دونده 26 ساله رکورددار ماراتن آلمان است که در والنسیا رکورد خود را یک دقیقه بهبود بخشید. او در رده یازدهم از خط پایان گذشت با زمان 2 ساعت و شش دقیقه و 26 ثانیه. پطرس با خوشحالی گفت: «تجربه خیلی خوبی بود اما مهم‌تر این بود که توانستم زمانم را بهتر کنم و یک رکورد دیگر در آلمان به دست آورم.» او چند ماه قبل توانسته بود رکورد 28 ساله آلمان که توسط کارستن آیش ثبت شده بود را بهبود بخشد و نیمه ماراتن را در یک ساعت و 9 ثانیه بدود. حالا فرصت کوتاهی پیش آمده برای اینکه کمی آرامش به دست آورد و در تعطیلات سال نو استراحت کند.

 

بدون تماس با خانواده

دونده ماراتن خوشحال است چون در کشورش، اتیوپی«زنان کار تزئین درخت کریسمس را انجام می‌دهند اما در آلمان، مردان هم این کار را می‌کنند و این فوق‌العاده است.» او به همراه نامزدش تعطیلات را می‌گذراند اما مردم کشورش آرامش ندارند و این ذهن او را مشغول کرده. مادر و دو خواهر او در منطقه تیگری در شمال اتیوپی زندگی می‌کنند که در حال حاضر درگیر جنگ است. جنگ تیگری باعث یک بحران انسانی در اتیوپی شده. براساس آمار سازمان ملل متحد، هزاران نفر کشته و دو میلیون نفر بی‌خانمان شده‌اند، پنج میلیون نفر هم به کمک‌های انسان‌دوستانه نیاز دارند. 400 هزار نفر تنها در تیگری از گرسنگی رنج می‌برند و براساس گزارش صندوق کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) صدهزار کودک در چند ماه آینده به سوءتغذیه شدید مبتلا می‌شوند.

 

از این بدتر نمی‌شود

پطرس بدون اینکه به عدد فکر کند، می‌گوید: «396 روز است که اتیوپی درگیر جنگ شده و من تک تک روزها را می‌شمارم.» او دو ماه است که هیچ خبری از خانواده ندارد: «مثل اینکه خواهران و مادرم زندانی شده‌اند. برای مردم واقعاً ناراحتم، برای بچه‌هایی که هر روز بی‌دلیل می‌میرند. مردم بی‌گناه جان خودشان را از دست می‌دهند. از این بدتر نمی‌شود.»

7500 کیلومتر آنطرف‌تر از اتیوپی، پطرس در شهر بوخوم در غرب آلمان آپارتمان شیکی دارد و امیدوار است هر روز خبرهای خوبی از بستگانش دریافت کند: «گاهی خواب‌های خیلی بدی می‌بینم اما تلاش می‌کنم امیدم را از دست ندهم.» دویدن کمکش می‌کند، باعث می‌شود اعتماد به نفسش را از دست ندهد: «اگر ورزش را کنار بگذارم، همه چیزم را از دست می‌دهم. من از خانواده‌ام دور هستم و اگر ورزش نکنم دیگر چیزی برایم نمی‌ماند.» او از طریق شبکه‌های اجتماعی و مصاحبه‌های خود جامعه جهانی را نسبت به وضعیت کشور زادگاهش آگاه می‌کند.

 

شوک فرهنگی

وقتی پطرس به‌عنوان یک پناهنده 16 ساله به آلمان آمد فکر نمی‌کرد دونده تا این حد موفقی شود. در اتیوپی وقتی پنج سال داشت، در زمین‌ها کار می‌کرد و با حیوانات سر و کله می‌زد. در آلمان اما با مشکلات جدیدی مواجه شد: «یادگیری زبان سخت‌ترین کار بود اما مشکل‌تر از آن درک ذهنیت آلمانی بود. به یک گروه دونده ملحق شدم که نمی‌شناختم. در اتیوپی حتی با کسانی که نمی‌شناختیم، دست می‌دادیم و احوالپرسی می‌کردیم، اینجا اینطور نبود. به من می‌خندیدند و می‌گفتند این دیگر چه آدمی است. حالا دیگر آن کارها را نمی‌کنم.»

 

موفقیت ورزشی

اولین مسابقه رسمی پطرس یک ماراتن منطقه‌ای در سال 2012 بود که به‌عنوان یک پسر 17 ساله با دو دقیقه و نیم اختلاف نسبت به نفر دوم به مقام اول رسید. بعد از آن دیگر به عقب برنگشت. حالا او می‌خواهد به رکورد ماراتن اروپا برسد که 2 ساعت و سه دقیقه و 36 ثانیه است. او یک آرزوی دیگر هم دارد: «می‌خواهم خانواده‌ام را ببینم، صدایشان را بشنوم. برای این باید در کشورم، صلح، دموکراسی و آزادی باشد.»