میعاد نیک

 

ترس و لرزی که همه ساله در موسم تأیید مجوز حرفه‌ای باشگاه‌های ایرانی برای شرکت در لیگ قهرمانان آسیا به پیکره مجموعه فوتبال ایران اعم از فدراسیون، سازمان لیگ، کمیته‌های به‌اصطلاح مستقل و باشگاه‌ها می‌افتاد و البته که پس از چند روز پرتنش و استرس‌زا به خیر و خوشی پایان می‌یافت، بالاخره روی سنگی و یخی‌اش را به فوتبال تماماً آماتور ایران نشان داد تا سرخابی‌ها در خطر جدی حذف قرار بگیرند. پروسه‌ای که مدت‌ها در حال انجام بود و مانند گوشتی به پوست آویزان مانده بود، بالاخره به انتها رسید و کنده شد تا رویه غیرحرفه‌ای فوتبال ایران در قاره کهن هم نمود پیدا کند.

شاید اینجا از همان نقاطی باشد که فقط باید به دنبال مقصرین باشیم تا با شناسایی آن‌ها، مجالی برای ورود خدمت‌گونه‌شان به هر نقطه از فوتبال ایران باقی نماند. از مدیران عامل پیشین و فعلی سرخابی‌ها که توانایی تغییر شرایط را نداشته و نمی‌توانستند جلوی دهان‌شان را بگیرند گرفته تا رؤسای سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال و در پایان هم اعضای دائم‌المسئول کمیته‌های بدوی و استیناف صدور مجوز حرفه‌ای. شاید حالا بهتر بتوان از داریوش مصطفوی پرسید که مگر AFC نبود که چشم‌بسته امضای شما را قبول داشت؟ مگر کنفدراسیونی‌ها روی حرف شما حساب نمی‌کردند؟ پس این قسم حضرت عباس را باور کنیم یا دم خروسی که بیشتر از حد ممکن بیرون زده؟ اگر نگوییم مقصر اصلی، یکی از اصلی‌ترین مقصران همین افرادی هستند که سال‌ها در فوتبال ایران باقی مانده‌اند و در این رسوب شوم‌شان، مشغول باز کردن تشتک نوشابه برای مدیران قبلی و فعلی فدراسیون فوتبال هستند تا حتی یک روز بیشتر با نظرات ضدونقیض‌شان بر سپهر تیره فوتبال مملکت ابقا شوند. در عین چاره‌جویی برای حل مشکل و ایرادیابی، این بار وقتش رسیده که مقصرین را برای همیشه به چاه دوری از فوتبال منتقل کنیم تا لااقل هوا عوض شود؛ البته اگر اراده‌ای موجود باشد.