سرمقاله

وصال روحانی 

 

اخراج سرخابی‌های پایتخت از مسابقات فصل آینده لیگ فوتبال قهرمانان آسیا بیش از آنکه برای ما مضر باشد، می‌تواند پایه‌های این ورزش را در کشورمان استوارتر سازد. اگر با وجود تمام ایرادات موجود این واقعه در ادوار قبلی این لیگ روی نداد، به این سبب بود که فدراسیون با هدف حفظ سهمیه ایران در این مسابقات، نقایص موجود را لاپوشانی می‌کرد و کنفدراسیون فوتبال آسیا (AFC) هم چون می‌دید که حضور پرسپولیس و استقلال به سبب رویکرد وسیع خیل طرفداران‌شان به استادیوم‌ها بر رونق این پیکارها می‌افزاید، به روی خودش نمی‌آورد که مدارک ارائه شده از سوی فدراسیون واقعی نیست و وانمود می‌کرد که قانع شده است سرخابی‌ها شرایط حرفه‌ای بودن را احراز کرده‌اند. امروز که محدودیت‌های برخاسته از کرونا و برخی مسائل دیگر کلاً حجم اقبال مردمی از این مسابقات را کاهش داده، AFC مؤلفه‌های دیگری را مبنای تشخیص باشگاه‌های حرفه‌ای از غیر حرفه‌ای قرار داده و دلیلی نمی‌بیند که به ما و کشورهای دیگر فاقد الزام‌های حرفه‌ای امتیاز ویژه‌ای بدهد و چشم به کمبودها ببندد. با چنین دیدگاهی یا مشخصه‌های یک باشگاه حرفه‌ای را دارید و در چارچوب چنین تعریفی می‌گنجید که در آن صورت به لیگ قهرمانان راه می‌یابید یا از این تعاریف دورید و در چنین صورتی با شما وداع خواهند کرد. اگر سرخابی‌ها با وجود داشتن همان ایرادات همیشگی این بار از حق شرکت در لیگ قهرمانان آسیا محروم شده‌اند، به سبب تغییری است که در نوع نگاه و نحوه عملکرد کنفدراسیون قاره‌ای ایجاد شده وگرنه باشگاه‌های ما در این زمینه همانقدر بد و پر ایراد هستند که همیشه بوده‌اند. سران AFC در سال‌های اخیر آنقدر به فوتبال بی‌قاعده ما کمک کردند و سهمیه چهار تیمی ما (چه به صورت  2+2 و چه به شکل  3+1) را محفوظ نگه داشتند که ما بدعادت شدیم و تصور کردیم که این دیدگاه کمک کننده همیشه وجود خواهد داشت و در نتیجه می‌توانیم همچنان غیرحرفه‌ای بمانیم و AFC سرش را آنطرف بگیرد و وانمود کند که این نقصان را ندیده است. اینکه چه چیزهایی سبب شده است شیخ سلمان، رئیس بحرینی AFC این بار لحاظ کردن مصادیق حرفه‌ای را جدی بینگارد و بر این قضیه پافشاری کند و سر شوخی نداشته باشد، فقط با توضیحات خود وی مشخص خواهد شد اما آنچه ما باید از مدت‌ها پیش می‌آموختیم و در دستور کار عاجل خود قرار می‌دادیم (که البته هرگز انجام ندادیم)، جدی گرفتن موضوع و اتخاذ تدابیر و انجام اقداماتی بود که نهاد حاکم بر فوتبال آسیا برای حرفه‌ای شمرده شدن تمامی باشگاه‌های این قاره ضروری می‌انگارد. با این حال فدراسیون فوتبال آنقدر در جور کردن مدارک نه چندان واقعی برای باشگاه‌های فاقد شرایط ما اصرار و استمرار از خود بروز داد و سران این باشگاه‌ها چنان به این امر دلخوش شدند که به بن‌بست امروز رسیدیم. زمانی که سرخابی‌ها از اکثریت قریب به اتفاق شروط حرفه‌ای تلقی شدن دور نشان می‌دهند و همه ضعف‌های آماتوری‌شان رو شده است و طبعاً از حق شرکت مجدد در جام باشگاه‌های آسیا محروم شوند. اگر نگاه و عملکردی از همین دست از پنج شش سال پیش توسط AFC به مرحله اجرا گذاشته می‌شد، حذف سرخابی‌ها از مهم‌ترین مسابقه باشگاهی قاره نه حالا بلکه در همان زمان تحقق می‌یافت. در آن صورت استقلال و پرسپولیس مجبور می‌شدند بسیار زودتر به کسب واقعی (و نه صوری) شرایط باشگاه‌های حرفه‌ای بپردازند و احتمالاً تا حالا شماری از این شرایط را احراز کرده بودند و در نتیجه کلی جلوتر از زمان فعلی قرار داشتند. اگر گفتیم خارج کردن سرخابی‌ها از محاسبات لیگ قهرمانان آسیا بیشتر سودمند است تا ضرر ساز، به همین سبب و بر اساس دلایل و حقایقی است که برشمردیم.