مازیار گیلکان

 

یحیی گل‌محمدی پس از هر بازی پرسپولیس اظهار رضایت عمیقی دارد. او از تیمش رضایت فنی دارد، در حالی‌که هواداران پرسپولیس شباهت زیادی بین این پرسپولیس و پرسپولیس سال‌های قهرمانی و جام‌های پی در پی پیدا نمی‌کنند.

پرسپولیس هنوز جانشین احمد نوراللهی را نمی‌شناسد، هنوز موفق نشده است در خط میانی خود ایده و فکر بازی و استحکام را با هم داشته باشد.

پرسپولیس هنوز نتوانسته بهترین بازی را از مهدی ترابی بگیرد و مهم‌ترین ستاره هجومی پرسپولیس در اوج نیست. این باید سؤال مربیان پرسپولیس باشد که چرا ترابی بهترین نیست، بازیکنی که تصور می‌شد حتی به ترکیب اصلی تیم ملی راه پیدا می‌کند.

یحیی گل‌محمدی اما حواسش به مشکلات تیمش نیست. او پس از پیروزی مقابل ذوب‌آهن می‌گوید: «بازی سنگینی بود و خیلی از دقایق بازی به سمت فیزیکی و درگیرانه شدن بود. در هر صورت من از بچه‌ها واقعاً تشکر می‌کنم به خاطر این اراده خوبی که از خودشان برای کسب این سه امتیاز نشان دادند و جنگیدند برای کسب سه امتیاز. این برد را تقدیم می‌کنیم به هواداران.» اما گل‌محمدی در حال نادیده گرفتن مشکلات فنی تیمش است.

مسأله پرسپولیس بسته بودن پنجره نقل و انتقالات نبود، بلکه مسأله پرسپولیس دور شدن بازیکنانش از فرم ایده‌آل است. مسئولیت این بازسازی بر عهده کیست جز گل‌محمدی و همکارانش؟

پرسپولیس در آستانه پایان نیم‌فصل صدرنشین نیست و جبران هم در لیگ نمی‌تواند چندان آسان باشد اما فاصله تا صدر اندک است و پرسپولیس قدرت بازگشت را دارد، به شرط آنکه اول قدرت به اوج رساندن بازیکنانش را داشته 

باشد.