نگاه

وصال روحانی  

 

در تیم فوتبال پرسپولیس طی فصل جاری تقریباً به همه نفرات بازی رسیده و تکلیف‌شان به‌گونه‌ای تعیین شده، اما دو نفر هنوز کمی تا قسمتی روی هوا هستند و یکی از آنها علیرضا ابراهیمی است.

البته حامد پاکدل نیز به‌رغم گذشت بیش از پنج ماه از زمان الحاقش به سرخ‌های تهرانی هنوز جایگاه ثابت و حتی مشخصی ندارد و «اطمینان» نامناسب‌ترین واژه برای توصیف شرایط او است و احتمال دارد همین امروز به او بازی بدهند و در عین حال این امکان وجود دارد که یک ماه کامل پشت خط بنشیند و یا حداکثر 10 الی 20 دقیقه از او استفاده شود. با این حال پاکدل که در «پیش‌فصل» از آلومینیوم به پرسپولیس پیوست لااقل این را می‌داند که به‌گونه‌ای ذخیره نخست برای مهدی عبدی و عیسی آل‌کثیر است و در روزهایی که این دو مهاجم به هر دلیلی در دسترس نباشند، از وی کم یا زیاد استفاده خواهد شد و او حتی سابقه گلزنی در لیگ امسال برای پرسپولیس را هم در همان یکی، دو هفته نخست مسابقات دارد. وضعیت ابراهیمی که بازیکن پیشین گل‌گهر است، از این بسیار مبهم‌تر نشان می‌دهد و او این اطمینان را هم ندارد که در روزهای غیبت هر سه مدافع وسط تخصصی دیگر پرسپولیس یعنی فرشاد فرجی، علی نعمتی و البته سیدجلال حسینی مورد استفاده قرار بگیرد. در همین دیدار اخیر قرمزها مقابل ویستاتوربین در جام حذفی کشور با اینکه شایعه شده بود یحیی گل‌محمدی در راستای استراحت دادن به تعدادی از نفرات ثابت تیمش و روحیه بخشیدن به نفرات پشت‌خط‌نشین سرانجام ابراهیمی را از آغاز وقت در دفاع وسط قرار خواهد داد. باز این اتفاق نیفتاد و سرمربی قرمزها ریسک نکرد و باز هم از زوج امتحان پس‌داده فرجی- نعمتی در این نقطه سود جست و لابد طبق فرضیه خودش سری را که درد نمی‌کرد، بیهوده دستمال نبست.

 

بخت ناخوش یا وصله نچسب؟

این اتفاقات نامساعد و مهره‌چینی‌ها در تضاد با خواسته‌های ابراهیمی در شرایطی روی داده که وی به‌رغم سنی بالا در تیم قبلی‌اش برای خود یک «یل» در مرکز خط دفاعی محسوب می‌شد و امیر قلعه‌نویی روی او بسیار حساب می‌کرد. یکی از دلایلی که سبب شد گل‌محمدی و دستیارانش پس از جدایی حسین کنعانی‌زادگان و کوچ این مدافع وسط به لیگ قطر به ابراهیمی نگاه و او را صید کنند، همان نمایش‌های توأم با استحکام و اعتماد به نفس وی در بازی‌های فصل پیش تیم گل‌گهر بود که سبب جا افتادن بیشتر این ایده شد که این باشگاه پرمهره سیرجانی می‌تواند فوتبال سه‌قطبی ما (متشکل از پرسپولیس، استقلال و سپاهان) را چهارقطبی کند و به مدعی جدی قهرمانی فصل جاری تبدیل نماید و ابراهیمی در چنان تیمی حتی بازوبند کاپیتانی را هم بر دست می‌بست. دیدگاه مذکور تا دو، سه هفته پیش محتمل و منطقی نشان می‌داد اما بعد از ماجراهای بازیکن آفریقایی گل‌گهر و ثبت سه باخت برای این تیم و سقوط آن تا میانه‌های جدول بسیار سخت‌تر و دور از دسترس شده و بعید است که شکل بگیرد.

نه ابراهیمی می‌داند که آیا همه نامرادی‌هایش در پرسپولیس محصول بخت ناخوش او و سر سازگاری نداشتن چرخ‌و‌فلک با او است و نه کارشناسان مطمئنند باورشان در این خصوص که او کلاً وصله‌ای نچسب در پرسپولیس است و با خط و روال بازی این تیم نمی‌خواند، صحت دارد و آیا این توصیف و برآورد برای او یک ارزش‌گذاری فنی توأم با صحت دید و عدالت فردی است؟ از آنجا که ابراهیمی کلاً بازی‌های رسمی چندانی برای سرخ‌ها انجام نداده و حضورهایش در دیدارهای دوستانه هم محل و وسیله صائب و دقیقی برای تشخیص میزان کرایی او و مقدار هماهنگی وی با یاران کناری‌اش و کل بازیکنان پرسپولیس نیست، ابهام کلی در مورد ابراهیمی و جایگاهی که اینک در پرسپولیس دارد و مکانی که باید در اختیار داشته باشد، همچنان برقرار است و نمی‌توان تعبیر و ارزیابی صحیحی پیرامون وی داشت.

 

بی‌تابی کافی نیست

همه این امور و امکانات زمانی میسر می‌شود که گل‌محمدی و حمید مطهری شروع به بازی دادن به ابراهیمی کنند و او را بیش از پیش به میدان بفرستند و تازه در آن حالت هم باید از ابراهیمی حداقل هفت، هشت بازی دید تا مشخص شود که او دقیقاً چه‌کاره است و تا چه حد می‌تواند به کار قرمز‌ها بیاید و نیازهای آنان را تأمین کند. در چنان زمانی معلوم می‌شود که ابراهیمی آینده‌ای در پرسپولیس دارد یا نه و آیا در پایان فصل باید شال و کلاه کند و به تیم دیگری برود و یا یحیی به این نتیجه خواهد رسید که او را تا اطلاع ثانوی برای روزهای مبادا حفظ کند. با این حال چنین چیزی هم برای ابراهیمی به‌سختی امکان‌پذیر می‌شود زیرا با سخت‌تر شدن دائمی و فزاینده هر یک از بازی‌های باقی‌مانده فصل و سهم مهمی که نتایج هر یک از آنها در ترسیم سرنوشت نهایی قرمزها دارد، بعید است گل‌محمدی جرأت ریسک کردن در این زمینه را داشته باشد و به ابراهیمی در مسابقاتی میدان بدهد که حتی یک لغزش هم برای ناکامی در آنها و عقب افتادن از سایر مدعیان در کورس قهرمانی کفایت خواهد کرد. با چنین شرایطی او ترجیح خواهد داد برای تشکیل دفاع وسط تیمش دست به انتخاب از میان‌ همان سه گزینه اصلی یعنی نعمتی، فرجی و حسینی بزند و با اینکه اتفاقات تلخ اما متداول شامل مصدومیت‌ها و سایر رویدادهای رایج همانند سه‌اخطاره شدن‌ها می‌تواند باعث رویکرد اضطراری به ابراهیمی هم بشود اما بدیهی است که به محض روبه‌راه شدن مجدد شرایط گزینه‌های اصلی، همان‌ها باز در حوزه اصلی انتخاب مربیان قرار بگیرند و ابراهیمی در اکثر موارد دور از چرخه‌ای بماند که برای حضور در آن بسیار بی‌تابی کرده است. گذر زمان به وی البته ثابت کرده که بی‌تابی سلاحی کاملاً ناکافی برای رسیدن به هدف او است که ثابت شدن در تیمی است که اگر هرچه سریع‌تر به آن نائل نشود آنقدر از وی دور خواهد شد که فرصتی مجدد برای کسب آن نخواهد داشت.

 

رودررو با واقعیاتی تلخ

با چنین اوصافی باید به این باور نهایی رسید که پس از خوشبخت شدن تقریباً تمامی نفرات امسال پرسپولیس و مشخص شدن جایگاه و آینده‌شان فقط ابراهیمی است که احساس تلخ خوشبخت نشدن و بلاتکلیف ماندن را در این تیم زیر زبانش حس می‌کند و نگاه دائمی‌اش به آینده به قصد رفع این مشکل هم در صورت تجهیز شدن به سلاح واقع‌بینی شاید او را فقط با واقعیت‌های تلخ موجود هرچه بیشتر و صریح‌تر رو‌در‌رو کند و نه با امیدهایی که چندان با شرایط او و تیمش سنخیت ندارد.