سامان موحدی راد

 

همین حالا که این یادداشت نوشته می‌شود فوتبال ما با یک خبر فاجعه‌بار مواجه شده که در صورت تحقق یافتنش باید استقلال و پرسپولیس از لیگ قهرمانان آسیا خداحافظی کنند. کنفدراسیون فوتبال آسیا دلایل فراوانی دارد که این دو تیم را حرفه‌ای نداند و از لیگ قهرمانان اخراج کند. تیم‌های‌مان دولتی هستند و به پول نفت وابسته‌اند و برای همین نمی‌توانند از محل درآمدهای واقعی‌شان برای خودشان خرج کنند. جریان سالم مالی که از بین برود، جریان ناسالمی وسط می‌آید که پای هزاران اتفاق ناگوار را هم به این فوتبال باز می‌کند. نمونه‌اش را حالا می‌توانیم در پرسپولیس و اخبار مشمئزکننده پرونده کالدرون ببینیم. پرونده‌ای که  با ۱۰۰ هزار دلار بسته می‌شد، چنان کشدار شد که پنجره نقل و انتقالاتی تیم کنونی را بست و تیم را با بحران‌هایی مواجه کرد. پر واضح است که اگر این پول از محل بیت‌المال تأمین نمی‌شد و مدیران و مسئولان باشگاه برایش زحمت می‌کشیدند، چنین بی‌خیال و سهل‌انگارانه با آن برخورد نمی‌کردند. اگر باشگاه درآمدهای واقعی داشت و دستش در جیب دولت نبود و منتظر کمک‌های غیبی نبود، نه کسی حاضر می‌شد برای زمین زدن کالدرون به زمین آب ببندد و نه برای دلالی حاضر می‌شد به او بازیکن تحمیل کند اما همه این اتفاقات افتاد چون مدیران آن زمان می‌دانستند که ۱۰۰ هزار دلار که سهل است اگر جریمه‌ای معادل قرارداد ویلموتس هم به فوتبال ایران تحمیل کنند نه مجازات می‌شوند و نه لنگ پول چون سیستم غیرشفاف مالی سوراخ‌های تیم را هم با روابط غیر شفاف وصله پینه می‌کند. شکی وجود ندارد که استقلال و پرسپولیس از محل همه جریمه‌هایی که تا کنون به دلیل این سهل‌انگاری‌ها پرداخت کرده‌اند حداقل می‌توانستند یک زمین تمرینی استاندارد بسازند ولی چون همیشه دلگرم به پول دولت و نفت بوده‌اند این ارقام برای‌شان معنی و مفهومی نداشته. آنها همیشه خرج می‌کردند به این امید که مدیران بعدی اشتباهات‌شان را زیر فرش کنند.