جواد نکونام طی پیروزی صفر-3 اخیر فولاد خوزستان مقابل شهرداری نوشهر در مرحله یک‌هشتم نهایی جام حذفی فوتبال کشور دست به‌کار ارزشمندی زد و آن‌ کار، میدان دادن به تعدادی بازیکن جوان‌تر تیم در روزی بود که فولاد هم باید سرحال ماندن نفرات اصلی‌اش را برای مسابقات لیگ محفوظ نگه می‌داشت و هم به‌گونه‌ای عمل می‌کرد که به‌عنوان تیم مدافع عنوان قهرمانی جام حذفی توقع آن از فولاد می‌رفت. سرمربی قرمز و زردهای اهوازی در کسب و تأمین هر دو مهم موفق بود. او با بازی دادن به علی غلامزاده درون دروازه و با استفاده از محمد امین فرد باوی و همچنین ابراهیم سلجوقی ولو در دقایقی کوتاه هم به کسانی روی آورد که به سبب تعدد مهره‌های خوب و همسطح معمولاً فرصت چندانی برای بازی در فولاد نمی‌یابند و هم به‌گونه‌ای از آنها بازی گرفت که نتیجه چیزی روانی بازی تیم و پیروزی قاطع فولادی‌ها نباشد. نمایش هر سه بازیکن فوق قابل توجه بود و منجمله ابراهیم سلجوقی که بازیکن پست وینگر است و در آینده از او بیشتر خواهیم شنید. این شاید شامل محمد میری و احمدرضا جمالی هم بشود که در روز رویکرد فولاد به نیروهای جوان‌تر و اغلب نیمکت‌نشین‌اش به‌گونه‌ای بازی کردند که نکونام می‌تواند در سایه حضور آنها به آینده تیمش امیدوار‌تر شود و مطمئن باشد که اگر روزی شیمبا، مردانی، آبشک، پاتوسی، انصاری، عبدالله‌زاده و بوحمدان نباشند و احسان مرادیان هم قادر به ایستادن درون دروازه نشود، کسانی هستند که جور آنها را کم و بیش بکشند و کار را از آب درآورند و فولاد را همچنان به پیش رانند. این بزرگ‌ترین دستاورد فولاد و سرمربی‌اش در روز بازی با شهرداری نوشهر بود که فراتر از هر نتیجه و عددی تیم اهوازی را به آینده‌اش امیدوارتر کرد. این عقیده اکثر کارشناسان است که فولاد اگر چه بر اثر سلایق خاص نکونام بیش از حد احتیاط‌آمیز و مبتنی بر دفاع و به قولی کارلوس کی‌روشی بازی می‌کند اما تیمی است که هدفمند کار می‌کند و بی‌حساب و کتاب توپ نمی‌زند و برای هر یک از مقاطع یک مسابقه برنامه و فکر دارد و چه جوانانی بهتر از آنانی که نام‌شان آمد، برای استمرار بخشیدن به نمایش‌های فوق؟