میعاد نیک

 

 پیروزی تیم فوتبال استقلال در جدال بزرگ هفته دهم لیگ برتر ایران به طور حتم یک برتری 6 امتیازی مقابل رقیب مستقیم آبی‌پوشان در کورس قهرمانی رقابت‌هایی است که از یک‌سوم روزهایش عبور کرده اما نمایش شاگردان فرهاد مجیدی در این تقابل، چنگی به دل نمی‌زد. استقلال پس از مدت‌ها توانست طلایی‌پوشان دیار زاینده‌رود را در تهران زمینگیر کند اما این مسابقه در بهترین شرایط شاید می‌توانست به نتیجه تساوی ختم شود؛ نه پیروزی آبی‌های تهرانی. استقلالی‌ها با کم‌ترین خلق موقعیت و برخورداری از غیرمنعطف‌ترین استراتژی تاکتیکی ممکن، روی یک غفلت تدافعی از سوی رقیب به گل رسیدند و تمام نیمه دوم را در حفظ و صیانت از آن گل 3 امتیاز به سر بردند تا در پایان 90 دقیقه این مشت‌های گره کرده و گردن سرافراز فرهاد مجیدی باشد که قاب دوربین عکاسان شده؛ نه کسی از نیمکت سپاهان.

واقعیت اما این است که استقلال هنوز با بحران‌هایی جدی در ترکیب خود رو‌به‌روست. اصرار کادرفنی آبی‌پوشان به بهره‌گیری از مهره‌هایی که به هیچ وجه در حدواندازه‌های نام استقلال که هیچ؛ حتی در اندازه بازی در تیم‌های درجه 2 لیگ برتری هم نیستند، باعث شده تا کیفیت بازی تیم فوتبال استقلال در حد چشمگیری افت کند. تمول باشگاه‌های صنعتی و داشتن دست بالا در بازار نقل‌وانتقالاتی در کنار نفوذ ایجنت‌ها به رختکن سرخابی‌ها، باعث شده تا بازیکنان کم‌کیفیت با قیمتی گزاف به این 2 تیم قالب شوند و حالا نزول تدریجی‌شان بیشتر به چشم بیاید. اصرار فرهاد مجیدی به استفاده از محمدحسین مرادمند با وجود برخورداری از محمد دانشگر یا عارف آقاسی یکی از همین مثال‌هاست؛ شاید بتوانیم قبول کنیم که کیفیت نازل جعفر سلمانی حتی به رغم گلی که به ثمر رساند، ناشی از بی‌رقیب بودن او در پست تخصصی‌ است اما استقلال در پست دفاع میانی از بازیکنان بسیار خوبی برخوردار است که استمرار به استفاده از بی‌کیفیت‌ها در آینده‌ای نزدیک گریبان موفقیت را خواهد فشرد.