یادداشت

آرمن ساروخانیان  

 

45 دقیقه نیمه دوم بازی با سپاهان برای هواداران استقلال به کندی می‌گذشت. بعد از برتری نیمه اول، استقلال نیمه دوم را بیشتر در زمین خودی گذراند و مشغول دفاع بود. فرهاد مجیدی بعد از بازی در این باره گفت: «بعد از اینکه به گل رسیدیم، سعی کردیم بازی را مدیریت کنیم و در این امر نیز خیلی موفق بودیم. من از خط دفاع تیمم بسیار راضی هستم. به دنبال سه امتیاز بودیم و آن را به دست آوردیم.»

استقلال بعد از شکست در هر دو بازی رفت و برگشت فصل گذشته مقابل سپاهان (اولی با فکری، دومی با مجیدی) سه امتیاز ارزشمند از مدعی اصفهانی گرفت، با این حال برخی معتقدند که بازی بسته در اکثر دقایق بازی چیزی نیست که هواداران بابت آن رضایت داشته باشند.

این عقب‌نشینی برخلاف تصور عمومی خواسته استقلال نبود و پرس شدید سپاهان بود که میزبان را به عقب راند. این رویه از شروع بازی دیده می‌شد و پرس سپاهان به خط دفاع سه نفره استقلال اجازه بازیسازی نمی‌داد. مدافعان و دروازه‌بان معمولاً برای خروج از این فشار توپ بلند می‌فرستادند و حضور ژستد مزیتی برای استقلال بود که کمک می‌کرد این توپ‌ها گاهی به خطر تبدیل شود. مالکیت 38 درصدی و دقت پاس تنها 63 درصد، تأثیر پرس سپاهان و تغییر رویه استقلال به سمت پاس‌های بلند را تأیید می‌کند.

استقلال در این نیمه فقط چند بار توانست از پرس سپاهان خارج شود که یکی از آنها به تک گل بازی تبدیل شد. استقلال هرچند این بازی را برد، ولی کادر فنی باید در بازی‌هایی که حریف مثل سپاهان تمایل به پرس دارد، ترفندی برای خروج از این فشار داشته باشد. در اکثر دقایق نیمه اول زمانی که توپ در اختیار یکی از سه مدافع میانی بود، آنها گزینه‌های پاس محدودی داشتند و فاصله زیاد هافبک‌های دفاعی یا پیستون‌های کناری برای آنها چاره‌ای جز بازی بلند باقی نمی‌گذاشت.

فرهاد مجیدی هم به نوعی این مشکل را تأیید کرد و گفت: «من در این فصل از چند بازیکن جوان استفاده کردم و فکر می‌کنم برای اینکه تیم هماهنگ و هجومی‌تر شود زمان لازم داریم. یک مقدار وقت می‌خواهم که بتوانم آن فوتبال تهاجمی که در ذهنم است را اجرا کنیم.»

در این بازی نزدیک گل جعفر سلمانی کمک کرد که سناریو باب میل استقلال پیش برود. اگر سپاهان به گل اول می‌رسید، مشخص نبود که استقلال با وجود پرس حریف چگونه می‌خواست حملاتش را طراحی کند؟

به سپاهان هم این انتقاد وارد است که تعادل مناسبی در حمله و دفاع ندارد و معمولاً فضای زیادی به حریف می‌دهد. دو مدافع کناری به دلیل حضور همزمان در حمله برای برگشت‌ها کار سختی دارند و نظم دفاع به سختی شکل می‌گیرد. در صحنه گل استقلال ژستد بدون هیچ‌گونه مزاحمتی توانست توپ را برای سلمانی بکارد و او در محوطه جریمه فرصت کافی داشت که توپ را کنترل کند و ضربه بزند.

این مشکل زمانی حادتر می‌شود که سپاهان گل اول بازی را دریافت کند. در بازی با گل‌گهر ساختار دفاعی تیم اصفهانی بعد از دریافت گل اول پاشید و این تیم سه گل دیگر دریافت کرد. در این بازی هم مهاجمان استقلال در نیمه دوم دو بار روی ضدحملات تک به تک شدند که دقت آنها می‌توانست شکست سپاهان را سنگین‌تر کند.

نویدکیا که پیش از بازی گفته بود شکست را به تساوی با بازی محتاطانه ترجیح می‌دهد، بعد از بازی دوباره از سبک بازی تیمش دفاع کرد و گفت: «فوتبال در این بازی روی دیگرش را نشان داد. من دیدگاهی دارم که بازیکنان آن را انجام می‌دهند؛ مدیران تصمیم می‌گیرند که با این سبک ادامه می‌دهند یا خیر ولی ما باید از موقعیت‌ها استفاده کنیم تا در آخر فصل حسرت نخوریم.»

فوتبال تهاجمی سپاهان شایسته تقدیر است، ولی سه شکست در ده بازی هشداری برای نویدکیا است که مشکلات دفاعی تیمش را برطرف کند. هرچند او اعتبار و محبوبیت زیادی نزد هواداران سپاهان دارد، ولی فقط نتایج است که می‌تواند بقای او را تضمین کند. تا زمانی که جام را به بالاترین تیم جدول می‌دهند، آرمان‌گرایی در فوتبال جایی نخواهد داشت.