گزارش

محسن آجرلو     @mosenajorloo

 

در اولین کنفرانس خبری مصطفی هاشمی به عنوان سرمربی تیم ملی بسکتبال، رامین طباطبایی در مواجهه با اندک انتقاد مطرح شده، در اظهار نظری عجیب از موفقیت‌های تیم ملی گفت. از اینکه تیم ملی بسکتبال به همه موفقیت‌های ممکن دست پیدا کرده و قله‌ای نبود که فتحش نکرده باشد. منظور طباطبایی صعود به جام جهانی به عنوان یکی از هفت سهمیه آسیا بود و صعود معجزه آسا به المپیک با بردن دو تیم درجه دو آسیا. طباطبایی این جملات را در شرایطی گفت که مصطفی هاشمی در کنارش نشسته بود. کسی که مخالف قطعی و اصلی این ادبیات بود و البته هنوز هم نشان می‌دهد که هست.

آقا مصطفی در آن جلسه در شرایطی که نگارنده هم از او خواست، واکنش چندانی به این اظهارنظر نشان نداد و البته تأکید کرد که سعی می‌کند روحیه برد در هر مسابقه و جنگیدن برای پیروزی مقابل هر تیم را در تیم ملی جا بیندازد.

در زمان حضور مربیان قبلی تیم ملی، هاشمی بارها تأکید کرده بود که تیم ایران بهترین تیم آسیاست. عمر این اظهارنظر در دوران اضافه نشدن استرالیا و نیوزیلند آغاز شد و پس از آن هم ادامه پیدا کرد. البته که هر عقل سلیمی استرالیا را به عنوان یکی از چهار تیم برتر المپیک از این قاعده مستثنی می‌کند و سرمربی تیم ملی هم در آخرین اظهارنظر خود، یک بار دیگر تأکید کرده که تیم ملی ایران به جز استرالیا، از تمام تیم‌های آسیایی قوی‌تر بوده و بهترین تیم آسیاست.

این نوع تفکر و اظهارنظر صریح و صدالبته عدم تغییر موضع سرمربی تیم ملی قبل و بعد از تصدی این پست، یکی از اتفاق‌های خوب حضور هاشمی در تیم ملی است. اتفاقی که البته جز این انتظارش نمی‌رفت و تغییر موضع به این سرعت، لطمه بزرگی به اعتبار و جایگاه او می‌زد.

خیلی‌ها هنوز در خاطرشان هست که هر انتقادی در زمان محمود مشحون، منجر به اشاره او به ویترین شلوغ افتخارات فدراسیون می‌شد. افتخاراتی که رئیس اسبق فدراسیون با افتخار از آنها نام می‌برد، چند ده قهرمانی در غرب آسیا در رده‌های مختلف را هم شامل می‌شد اما مهم این بود که تبدیل شده بود به یک جام در ویترین افتخارات.

انتقاد به آن تفکر حاکم بود که بعدها با تکیه بر بازنشستگی، دوران جدیدی را در بسکتبال ایران کلید زد. دورانی که حالا چهار سال از آن می‌گذرد و حق قضاوت درباره کیفیت و چند و چون هم برای اهالی این رشته محفوظ. حالا هم اگرچه افتخارات دهن پرکن‌تر شده اما به همان اندازه می‌توان به طبل توخالی تشبیه‌شان کرد که از فرسنگ‌ها دورتر صدایش قابل شنیدن است!

مصطفی هاشمی همین پنجشنبه گذشته و در مقابل چندین رسانه، دوربین و خبرنگار یک بار دیگر اعلام کرد که تیم ایران بهترین تیم آسیاست. موضع محکم و صریحی که شاید خیلی‌ها همین حالا و بدون هیچ داوری جهت‌داری، آن را اشتباه و خلاف واقع دانسته و کشورهایی نظیر چین، نیوزیلند و حتی ژاپن را بهتر از ایران بدانند.

با این حال آقا مصطفی با هر هدف و باوری که بوده این ادعا را مطرح کرده. به عقیده نگارنده انتقادی هم به آن وارد نیست و از هر زاویه‌ای که به آن نگاه کنیم هم اتفاق خوب و سازنده‌ای است. کوچکترین تأثیر آن در صورت ایجاد باور واقعی، بالا رفتن اعتماد به نفس و ایجاد باور قبلی در دل بازیکنان تیم ملی است. بازیکنانی که باید باور کنند بهترین تیم آسیا هستند حتی اگر جایگاهشان کمی هم پایین‌تر باشد.

 تیم ملی بسکتبال در دوران جدید، بیش از هر چیز به چنین باوری احتیاج دارد. فرق مصطفی هاشمی با سرمربیان قبلی تیم ملی، سوای مسائل فنی همین نگاه و فلسفه او به رقابت و داشتن عطش برد است. عنصری که حداقل در همان جام جهانی ۲۰۱۹ به شدیدترین شکل ممکن جای خالی‌اش را احساس کردیم و حلقه مفقوده تیمی بود که می‌توانست با افتخار و نتایج تاریخی راهی المپیک توکیو شود.

حالا به قول معروف گذشته‌ها گذشته. هم جام جهانی سپری شده و هم المپیک توکیو را به هر شکل ممکن گذراندیم. تیم ملی حالا اگرچه صمد و حامد را ندارد اما مصطفی هاشمی با علم به این شرایط هدایت تیم را پذیرفته و جایگاه ایران را هم در صدر آسیا می‌داند. حالا اینکه طباطبایی طور دیگری فکر می‌کند فعلاً مسأله ما نیست. مسأله ما نفر اول نیمکت تیم ملی است که حالا نخستین رویداد خود را در پیش دارد و همین اول کار، خیالمان را راحت کرده که قرار نیست بعد از هر نتیجه ضعیف، توجیه‌های عجیب و غریب بشنویم و یادمان برود کجای بسکتبال آسیا بوده‌ایم و ادعای چه چیزی را داشته و داریم.

این اظهار نظر، شمشیر دولبه‌ای است که هاشمی خیلی راحت آن را از غلاف درآورده و بار مسئولیت را بر گردن خودش گذاشته. از این پس هر نتیجه‌ای غیر از پیروزی در سطح آسیا، انگشت اتهام تنها به سمت نیمکت تیم ملی خواهد بود و بردها همگی انجام وظیفه‌ای بیش نخواهد بود. از این نظر باید این موضع شجاعانه را قدر نهاد و امیدوار بود که هیچ روزی اظهار نظری خلاف آن را از سرمربی تیم ملی نشنید.