گزارش

وصال روحانی  

 

سپاهان پس از سه برد متوالی به دست‌انداز افتاده و در دربی اصفهان شکست خورده و در بازی خانگی با تراکتور هم به تساوی بدون گل قناعت ورزیده است. در روزهایی که پرسپولیس هر چیزی هست الا «پرسپولیس» و استقلال هم گلزنی را فراموش کرده، زردهای اصفهانی بهترین فرصت را داشتند تا به‌تنهایی در صدر جدول بایستند و چهار، پنج امتیاز از این رقبای بزرگ اما تنبل پیش بیفتند ولی حالا مثل آبی‌های تهرانی زیردست آلومینیوم اراک ایستاده‌اند و شانه‌به‌شانه پیکانی می‌سایند که نوار بی‌شکستی‌اش در هفته پنجم لیگ مقابل فجرسپاسی شیراز قطع شد و آرزوهای شیرینش به تلخی گرایید.

 

دلگرمی فصل‌پیش

شاید دلگرمی بزرگ محرم نویدکیا و علیرضا مرزبان که دست راست و مشاور اصلی وی در دو فصل اخیر بوده، این باشد که آنها در اوایل فصل گذشته هم شروع متزلزل و متغیری داشتند و فقط از هفته‌های هشتم و نهم به بعد در قالب مدعیان جدی قهرمانی قرار گرفتند. نقطه اوج کار سپاهانی‌ها در لیگ بیستم در نیم‌فصل دوم و به‌واقع در 12، 13 هفته پایانی لیگ بود که فقط یک باخت را متحمل شدند و پیروزی پشت پیروزی کسب کردند تا پرسپولیس صدرنشین لیگ تا هفته و روز و دقیقه و حتی ثانیه آخر مسابقات آب خوش از گلویش پایین نرود و دائماً در استرس و اضطراب باشد و خطر از دست دادن قهرمانی و سپردن جام به سپاهان را به‌طور بسیار جدی حس کند.

 

من و زاینده‌رود!

اگر یاران نورافکن، رفیعی و حاجی‌صفی در سایه گل‌های تمام‌نشدنی سجاد شهباز‌زاده و جرقه‌های محبی، میرزایی و اسماعیلی‌فر و تجربه خلعتبری و البته سنگربانی موفق پیام نیازمند (که اینک در اروپا شاغل است) یک بازیابی عالی در لیگ بیستم داشتند و سرخ‌های تهرانی را زیر فشاری طاقت‌فرسا قرار دادند، اینک نیز نویدکیا و مرزبان دلیلی نمی‌بینند که قادر به تکرار آن تجربه نباشند. در عین حال سرمربی سپاهان مثل معمول آنقدر عاقل و متین است که توقف‌های اخیر تیمش را فقط به مسائل بیرونی و عواملی مثل داوری و شرایط سخت محیطی ربط ندهد و بپذیرد اگر تیمش از مجموع شش امتیاز دو بازی اخیرش فقط یک پوئن را اندوخته، به این سبب بوده که خوب کار نکرده و لغزش‌هایی داشته است. محرم بعد از تساوی بدون گل با تراکتور در روزی که رقیب به‌سبب تازه‌وارد بودن مربی کرواتش (زوونیمیر سولدو) قاعدتاً باید مغلوب طلایی‌ها می‌شد، در جمله‌ای معنادار و با اعتراف روشن به ضعف‌های تیمش گفت: «متأسفم که حال ما و زاینده‌رود این روزها بد است و فقط امیدوارم که حال هر دوی ما به‌زودی خوب شود و دوباره روی غلتک بیفتیم.»

 بهترین نیروها و نفرات

نویدکیا خوب می‌داند برای نیل به چنین بازیابی و احیایی و به قول خودش برای رسیدن مجدد به حالی خوش در یک عرصه فوتبالی، به هر چیز و عنصری که در این زمینه نیاز است، دسترسی دارد و مهم‌ترین آنها بازیکنان خوب و پرشمار است که تا دل‌تان بخواهد در ترکیب فعلی سپاهان قرار دارند. اضافه بر نام‌هایی که در سطور قبلی مطلب آمد، سپاهان از پورنماز، ریگی، احمدزاده، ولسیانی، حسینی و مغانلو هم بهره می‌گیرد و یاسین سلمانی هافبک-مهاجم جوان این تیم عامل اصلی صعود چندی پیش تیم ملی امید ایران به مرحله نهایی مسابقات قهرمانی آسیا در این رده سنی بود و درون دروازه هم از کریستوفر کنت بهره می‌گیرد که تا به حال به‌گونه‌ای نمایش داده که کمتر کسی حسرت کوچ نیازمند را خورده است. نویدکیا و مرزبان به‌واقع در اکثر پست‌ها دو بازیکن همسطح خوب دارند و به‌قدری غنی هستند که در «پیش‌فصل» و در زمان جذب مغانلو از سانتاکلارا به‌راحتی توانستند از خیر حفظ محمد محبی بگذرند و او را به‌عنوان بخشی از بهای انتقال مهاجم سابق پرسپولیس و پیکان به این باشگاه پرتغالی بسپرند.

 

پادزهر رقبا

با چنین پرسنلی سپاهان فاقد ابزار لازم برای اوجگیری مجدد نشان نمی‌دهد و هرچه را که برای این مهم الزامی است، در مشت خود می‌بیند ولی در اینکه نویدکیا و مرزبان تا چه حد در همان مدار فکری موفق قرار دارند که فصل پیش را با جمع‌آوری 65 امتیاز و کسب مقام دومی لیگ برای آنها همراه ساخت، شک و تردیدهایی وجود دارد. از یک سو به تنوع‌گرایی‌های بیشتری از سوی این مربیان نیاز است زیرا رقبا با شکل‌ها و فرم بازی آنان بیش از پیش آشنا شده و پادزهرهایی برای آن یافته‌اند و از جانب دیگر تازه‌واردانی مثل ریگی و مغانلو هنوز نتوانسته‌اند همان خصلت‌ها و سلاح‌های جدیدی را به تیم اضافه کنند که از آنها توقع می‌رفت و به‌همین سبب نیز جذب زردها شدند.

آیا نویدکیا و یارانش یک‌بار دیگر از این سدها و تردیدها عبور کرده و به پرواز مجدد درمی‌آیند؟ این سؤالی است که فقط گذشت زمان جواب آن را می‌دهد.