سامان موحدی راد

 

هر موفقیتی در ورزش زنان ایرانی به نظرم بسیار با اهمیت‌تر و مهم‌تر و ستودنی‌تر از موفقیت مردان است. گیریم که دامنه آن موفقیت بسیار کمتر از آن باشد که مردان در ورزش ایران به آن دست می‌یابند. گیریم که تکرار این موفقیت‌ها هم کمتر از فراوانی موفقیت مردها باشد. با همه این‌ها به دلیل شرایط خاص حاکم بر ایران و نگاه عجیبی که به ورزش بانوان وجود دارد، کسب موفقیت از سوی آنها را باید در ترازوی جدید و با ملاک و معیارهای تازه بررسی کرد. آنها مانند یک ورزشکار معمولی نیستند که تنها فکر و ذکرشان حریف در میدان باشد. پیش از رسیدن به حریف و روز مسابقه آنها باید از سختی‌هایی عبور کنند که تنها و تنها برای آنها وجود دارد و نه کس دیگری. از این‌رو کسب هر موفقیتی از سوی آنها قابل قیاس با سایر موفقیت‌های ورزشی مردان نیست. برای همین است که اولین صعود تیم ملی فوتبال زنان ایران به جام ملت‌ها برای بسیاری از ورزش‌دوستان، همسنگ قهرمانی تیم ملی فوتبال مردان در آسیاست. رویدادی که البته بیش از چهار دهه است که میسر نشده است.

اما چرا این صعود همپای آن قهرمانی است؟ اولین و مهم‌ترین دلیلش نگاه و نگرش محدود‌کننده مدیران و مسئولان در ایران به ورزش زنان است. مهم‌ترین مسأله‌ای که موجب شده ورزش زنان در ایران بعد از چهار دهه تازه به روزهای کم و بیش رونق‌دارش برسد، یکی مسأله پوشش زنان ورزشکار ایرانی است و دومی نگاه کلی‌ای که برخی به زنان دارند و آنها را شایسته شرکت در یک رقابت ورزشی نمی‌دانند. مسأله پوشش موجب شده تا بسیاری از زنان ایرانی از شرکت در بسیاری از رویدادهای ورزشی محروم باشند. در بسیاری از رشته‌ها یا تیم ملی زنانی وجود ندارد و یا اگر وجود دارد چنان دایره محدودی برای رقابت دارد که وارد عرصه‌های بین‌المللی نمی‌شود. کسی از کیفیت تیم ملی شنای زنان ایران خبر دارد؟ یا اصلاً تیم ملی بوکس زنان در چه وضعیتی قرار دارد؟ از سوی دیگر مجامع بین‌المللی هم بسیاری از پوشش‌های طراحی شده برای زنان ایرانی را قبول نمی‌کنند. چند سال پیش بود که بازیکنان دختر بسکتبال ایران با مشکلاتی برای شرکت در رقابت‌های بین‌المللی مواجه شده بودند. همین تیم ملی فوتبال زنان که حالا تاریخ‌ساز شده و همه به آن افتخار می‌کنند، در شروع مسابقات با حمله‌های فراوانی از داخل ایران مواجه شده بود. لباس سراسر پوشیده آنها از سوی برخی چهره‌ها از جمله نمایندگان مجلس خارج از عرف خوانده شد و مستحق برخورد. این در حالی است که این نماینده‌های مجلس به تعطیلی چند ماهه تیم ملی در بلبشوی فدراسیون فوتبال چندان واکنشی نشان نداده بودند. چرا که مسأله زنان برای آنها مسأله مهمی نبود. در واقع نتیجه گرفتن زنان برای آنها اهمیتی نداشت اما لباس فرم آنها که اولین نمونه از یک طراحی درست و مطابق استانداردهای پوشش اسلامی و همچنین جریان‌های روز است، مسأله‌ای است که مستحق برخورد است. زنان در ایران از دل این سختی‌ها به موفقیت می‌رسند چرا که آنها محدود شدنی نیستند. آنها از دل این سختی‌های صیقل یافته بیرون می‌آیند و دل ملتی را شاد می‌کنند.