هفته گذشته کمیته فنی فدراسیون تکواندو تصمیم گرفت که سرمربی تیم ملی را ابقا کند. تصمیمی که مورد نقد قرار گرفت اما واقعیت این است که برای اتخاذ این تصمیم چند دلیل وجود داشت که باعث شد همه رأی به ماندن عسکری بدهند.

اول این‌که شرایط تکواندو در حال حاضر خوب نیست و اگر در چنین شرایطی بخواهیم مربی دیگری بیاوریم و او را قربانی کنیم کار درستی نیست. فریبرز عسکری در این مدت هدایت تیم ملی را بر عهده داشته و در این شرایط بهترین گزینه بود تا فعلاً کارش را ادامه بدهد. مسابقات جهانی نزدیک است و اگر مربی دیگری انتخاب می‌شد، فرصتی نداشت تا تفکراتش را اجرایی کند و در تیم ملی تغییراتی به وجود بیاورد. به همین خاطر تصمیم بر این شد آقای عسکری فعلاً به کارشان ادامه بدهد.

از سوی دیگر مقداری هم ساختار تیم ملی تغییر کرد و نظارت کمیته فنی بر تیم ملی از این پس بیشتر می‌شود. همچنین با تصمیم کمیته فنی، رحیمی نیز به عنوان مدیر فنی تیم ملی انتخاب شد تا با اختیارات بالا کار خود را آغاز کند. با حضور او هم به لحاظ فنی و هم برنامه ریزی خیالمان راحت است و قطعاً می‌تواند تحولات مثبتی را در تیم ملی به وجود بیاورد.

بنابراین تا مسابقات جهانی باید منتظر بمانیم و ببینیم که چه اتفاقی در تیم ملی رخ می‌‌دهد و بعد درباره این تیم تصمیم بگیریم. اگر عملکرد تیم ملی در رقابت‌های جهانی خوب باشد او نیز جزو گزینه‌ها هست. ما برای مربیان دیگر نیز باید فرصت سازی کنیم. ما تیم ملی امید را هم داریم و کمیته فنی حتماً از مربیان دیگر نیز استفاده می‌کند. نظر من این است که باید دایره استفاده از مربیان را گسترده‌تر کنیم و به مربیان شایسته لیگ و باشگاه‌ها میدان بدهیم تا توانایی‌های خود را در تیم‌های ملی نشان بدهند. ما باید در بحث‌های مدیریت اجرایی، مربیگری و بازیکن، پشتوانه‌سازی کنیم. برنامه‌های خوبی داریم و قطعاً اقداماتی انجام می‌شود و به مربیان سازنده توجه بیشتری می‌شود تا انگیزه‌شان بیش از گذشته شود. باید به سمتی برویم که تعداد مربیانی که توانایی هدایت تیم ملی را دارند بیشتر شود و مربی و بازیکنان بیشتری را پرورش دهیم.