والیبال ایران با بهروز عطایی قهرمان آسیا شد تا خیال استخدام دوباره مربی خارجی برای تیم ملی دیگر در فدراسیون والیبال منتفی باشد اما آیا قهرمانی آسیا دلیل کافی برای این است که والیبال ایران را بی‌نیاز به مربیان بزرگ بدانیم؟

بهروز عطایی حق دارد برای ساختن جایگاهی تازه بجنگد، حق دارد از قهرمانی در آسیا بگوید و از حضور مربی ایرانی در تیم ملی والیبال دفاع کند. این حق اولیه یک مربی حرفه‌ای است که برای خود جایگاهی در خور توانایی‌اش بسازد.

والیبال ایران اما لازم نیست با قهرمانی در آسیا به این نتیجه برسد که مربی‌اش ایرانی یا خارجی باشد. در والیبال چنین انتخابی ده‌ها موضوع برای بررسی را روی میز می‌گذارد و قهرمانی تیم ملی در آسیا نمی‌تواند تنها دلیل انتخاب این یا آن مربی باشد.

به لیگ جهانی گذشته و المپیک توکیو برگردیم. ولادیمیر آلکنو در هر دو، مربی برنده‌ای نبود. نه در لیگ جهانی به موفقیت مورد نظر رسید و نه توانست از شکست‌های لیگ جهانی، پیروزی در المپیک را بسازد اما منصفانه نیست اگر بگوییم او مربی ناکارآمدی برای والیبال ایران بود.

آلکنو می‌توانست در دورانی طولانی والیبال ایران را به یک قدرت بزرگتر تبدیل کند اما قرارداد او و قرار با او این بود که دوره‌ای کوتاه سرمربی تیم ملی باشد. او دیرهنگام کارش را برای ساختن تیم شروع کرد و نتوانست در فرصت کوتاه تیمش را آنطور که می‌خواست بسازد. شکست‌های او به قراردادی مربوط بود که درست و با نگاه به تقویم -به رغم تعویق مسابقات به دلیل کرونا- بسته نشده بود. فدراسیون والیبال منتظر ماند تا کار آلکنو در لیگ روسیه تمام شود و فرصت تیم‌سازی با آلکنو پیش از لیگ جهانی از دست رفت.

حالا اما مسأله این است که نه شکست‌های آلکنو در لیگ جهانی و المپیک و نه پیروزی و موفقیت عطایی در آسیا ملاک قضاوت درباره دو مربی و ملاک تصمیم‌سازی برای آینده نیست.

والیبال ایران اگر می‌خواهد مربی ایرانی داشته باشد، باید این اطمینان را در ذهن داشته باشد که فرصتی را برای موفقیت در آینده نمی‌سوزاند. تیم ملی عرصه امتحان کردن مربیان نیست. بهروز عطایی بدون تردید از مربیان موفق و صاحب ایده است، مردی که برای رسیدن به تیم ملی موفقیت‌هایی را کسب کرد و کارنامه‌ای در خور سرمربی تیم ملی ساخت اما از یاد نبریم که سرمربی پیشین تیم ملی والیبال سرمربی قهرمان المپیک بود و نتوانست ما را به موفقیتی بزرگ برساند.

فدراسیون والیبال باید فارغ از نتایج و بر اساس دانایی و تجربه‌اش مربی انتخاب کند. والیبال ایران از این همه تجربه جهانی باید آموخته شده باشد که بهترین انتخاب برای نیمکتش کیست.

بی‌شک حضور بهروز عطایی در تیم ملی والیبال جذاب است و او را پیگیری خواهیم کرد که چه ایده‌هایی برای تیم ملی دارد. او با مربیان بزرگی مقایسه خواهد شد و این مقایسه‌ها نیز بخشی از جذابیت ماجرای اوست. از مقایسه او در آینده با آلکنو و حتی ولاسکو و دیگران گریزی نیست.