محمد احمدزاده که سابقه طولانی مربیگری در سطوح مختلف فوتبال ایران دارد، به مشکلات مسابقات لیگ یک اشاره کرده و می‌گوید: «فدراسیون تنها به فکر تیم ملی امید و بزرگسالان است. به زیرساخت‌ها و استادیوم‌ها توجه نمی‌شود. تیم‌های پایه در لیگ یک و حتی لیگ برتر بی‌اهمیت هستند و اصلاً دیده نمی‌شوند. مسأله شرط‌‌بندی در لیگ یک شیوع پیدا کرده و اصلاً دیده نمی‌شود. اتفاقات ناهنجاری در لیگ‌های مختلف رخ می‌دهد اما به آن‌ بی‌توجه هستند.»

سرمربی اسبق ملوان بندرانزلی اضافه می‌کند: «متأسفانه بی‌اخلاقی و بی‌فرهنگی در تیم‌ها و هواداران‌شان حرف اول را می‌زند. مسابقه‌ای نیست که بدون تنش و برخورد به پایان برسد. ما تصور می‌کردیم که حضور تماشاگران در ورزشگاه‌ها باعث جوسازی و فاصله گرفتن فوتبال از فرهنگ شده. الان تماشاگری نیست اما بی‌فرهنگی‌ها را بیشتر می‌بینیم. جابه‌جایی مربیان در طول یک فصل از لیگ‌های پایین‌تر شروع شد و به لیگ برتر رسید. به طوری که دیدیم یک مربی در یک فصل سه تیم عوض کرد اما متأسفانه اهمیتی به این مسائل داده نمی‌شود. با این شرایط فوتبال ما درست نمی‌شود، 50 سال از فوتبال دنیا عقبیم و این فاصله سال به سال بیشتر می‌شود.»مشکلاتی که احمدزاده به آنها پرداخته مدت‌هاست در لیگ یک وجود دارد و متأسفانه عادی شده است. زمین‌های بی‌کیفیت، امکانات ضعیف، بی‌نظمی و بی‌اخلاقی‌ها بخش ثابت این مسابقات است و اجازه نمی‌دهد که تماشاگر فوتبال باکیفیتی باشیم.

فدراسیون جدید فوتبال که از شروع کارش تنها چند ماه می‌گذرد، اولویتش را سر و سامان دادن به تیم ملی و لیگ برتر قرار داد و هنوز فرصت نداشته به لیگ یک بپردازد. قابل انتظار بود که فدراسیون عزیزی خادم قبل از همه سراغ تیم ملی و لیگ برتر برود که ویترین فوتبال ایران هستند. مشروط کردن خرید بازیکنان و مربیان خارجی به نظم مالی باشگاه‌ها، توجه به کیفیت زمین‌های چمن و تلاش برای اضافه کردن VAR مواردی است که برای لیگ بیست و یکم مورد توجه قرار گرفته و انتظار می‌رود که این تغییرات در درازمدت بیشتر از این باشد. تیم ملی هم با توجه به وضعیت بحرانی که در زمان مربیگری ویلموتس بوجود آمده بود موقعیتی اضطراری داشت و خوشبختانه حالا در مسیر خوبی برای صعود به جام جهانی قطر است.

بعد از تیم ملی و لیگ برتر، حالا نوبت لیگ یک است که مورد بازنگری قرار بگیرد و از وضعیت آشفته‌ای که در سال‌های اخیر به آن دچار شده نجات پیدا کند. لیگ یک به عنوان مسابقاتی که در آن تیم‌های ریشه‌داری حضور دارند، در شهرستان‌ها مورد توجه است و می‌تواند بستر مناسبی برای بازیکن‌سازی باشد نیاز به توجه بیشتر و برنامه‌ریزی دقیق‌تری دارد. حضور ملوان، شاهین بوشهر، استقلال خوزستان، خیبر خرم‌آباد، چوکای تالش و قشقایی شیراز به معنی این است که حضور تماشاگران در لیگ یک تضمین‌ شده است و تعداد تیم‌های پرطرفدار در این مسابقات اگر از لیگ برتر بیشتر نباشد کمتر نیست. این پتانسیل فوق‌العاده‌ای برای لیگ یک است و در صورتی که فدراسیون بتواند برگزاری و کیفیت مسابقات را به سطح استانداردی برساند، منبع خوبی برای درآمدزایی خواهد بود. اگر مسابقات لیگ یک در زمین‌های باکیفیتی برگزار شود و پوشش رسانه‌ای قابل قبولی داشته باشد، قطعاً هواداران فوتبال و اسپانسرها آن را با جدیت بیشتری دنبال خواهند کرد. اگر این مسابقات پخش زنده مرتبی داشته باشد و زیر ذره‌بین رسانه‌ها قرار بگیرد، فرصت تبانی هم به حداقل می‌رسد. برای این کار فدراسیون باید مسابقات لیگ یک را در روزهایی متفاوت با لیگ برتر برگزار کند و همه مسابقات آن همزمان نباشند تا امکان پخش تلویزیونی بازی‌های بیشتری بوجود بیاید.

نکته مهمی که می‌تواند کیفیت لیگ یک را بالاتر ببرد، بررسی کارشناسی دقیق درباره تعداد بهینه تیم‌های این مسابقات است. سیاست فدراسیون در گذشته این بوده که استان‌های بیشتری در این مسابقات نماینده داشته باشند، ولی ظرفیت فنی و توان مالی این لیگ آنقدر بالا نیست که با 18 تیم برگزار شود. کاهش تعداد تیم‌ها می‌تواند هزینه‌ها را کاهش دهد و پتانسیل فنی تیم‌ها را بالاتر ببرد. یکی از مشکلات باشگاه‌ها برای لیگ بیست و یکم این است که برای تقویت تیم‌شان گزینه‌های محدودی دارند و این یعنی آکادمی‌ها و لیگ‌های دسته‌های پایین‌تر بخصوص لیگ یک نتوانسته در پرورش بازیکنان جدید موفق باشد. بالا رفتن کیفیت مسابقات لیگ یک می‌تواند به ارتقای کیفیت لیگ برتر هم کمک کند و منبع تغذیه خوبی برای لیگ بالاتر باشد.