تساوی بارسلونا مقابل گرانادا نشانه دیگری از این واقعیت بود که سپری شدن دوره گذار برای این تیم در فصل جاری چقدر دشوار خواهد بود. بارسایی‌ها تعدادی از ستاره‌های بزرگ خود را از دست داده‌اند، مصدومان فراوانی دارند و بازیکنان جدیدشان هنوز با تیم تطبیق پیدا نکرده‌اند. این مشکلات برای بارسایی که به‌دنبال اعاده حیثیت است بسیار بزرگ به نظر می‌رسد. بارسلونا باشگاهی است که در قرن جاری بهترین مقطع از تاریخش را سپری کرده است، اما در حال حاضر از آن روزهای باشکوه ذره‌ای باقی نمانده است. ممکن است هنوز تعدادی از بازیکنان آن نسل طلایی در تیم حضور داشته باشند که البته آنها هم‌اکنون به بازنشستگی نزدیک شده‌اند، اما این تمام چیزی است که بارسا دارد.

با این حال بدترین بخش از ماجرای غم‌انگیز بارسونا دور بودنش از روزهای اوج و قهرمانی نیست. بارسلونا در حال حاضر در پایان یک پروسه طولانی از زوال سبک و فلسفه معروف فوتبال این باشگاه است؛ فلسفه‌ای که همیشه هویت باشگاه و مهم‌تر از عناوین و ستاره‌های تیم بوده است. اولین نشانه‌های آغاز این پروسه، تغییر سبک تیم با بازی مستقیم‌تر در دوران مربیگری لوئیس انریکه بود که با سبک فوتبال یوهان کرایف تفاوت داشت. سپس ارنستو والورده آمد و با سیستم 2-4-4 خود بارسا را از فلسفه‌اش دورتر کرد و حتی بعضی مواقع به نظر می‌رسید که او بیشتر روی دفاع تمرکز دارد تا حمله. الان هم که بارسلونای کومان از سیستم سه دفاع میانی استفاده می‌کند و این هفته مقابل گرانادا در لالیگا کار به جایی رسید که برای مدافعان میانی‌ پیش‌تاخته تیم در محوطه جریمه حریف توپ‌های بلند ارسال می‌شد، انگار که آنها مهاجمان تیم هستند. بارسلونای یوهان کرایف هم این کار را در مورد خوسه رامون الکسانکو انجام می‌داد اما فقط در 10 دقیقه پایانی نه از همان ابتدای مسابقه. بارسلونا با دو تساوی در چهار بازی خود در لیگ و باخت سنگین مقابل بایرن‌مونیخ، وجهه خوبی برای خودش در ابتدای فصل نساخته است. درست است که مهره‌های مهمی مثل مسی و گریزمان رفته‌اند، اما واقعاً شجاعت می‌‌خواهد که نسبت به آینده کوتاه‌مدت این تیم در فصل جاری خوشبین باشیم. کومان هم این را می‌داند. او بعد از این تساوی خانگی تیمش برابر گرانادا گفت: «این تیم بارسلونای هشت سال پیش نیست. ما به روش بارسلونا بازی می‌کنیم، اما بال‌های‌مان سرعت لازم را نداشتند.» بارسلونا مقابل گرانادا 54بار توپ را روی دروازه حریف سانتر کرد و خب طبیعی بود که بلندقامت‌های تیم مانند جرارد پیکه، لوک دی یونگ و رونالد آرائوخو برای استفاده از این سانتر‌ها به خط حمله اضافه شوند. همانطور که کومان گفت بارسلونا، بارسلونای قبلی نیست. فلسفه بارسا نه‌تنها دیگر برای این تیم از همه چیز مهم‌تر نیست بلکه دیگر وجود خارجی ندارد.

منبع: مارکا